منبع: سایت گل
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir

چطور ممکن است که بارسا در سال 1984 قرارداد خود را با دیگو مارادونا فسخ کرده باشد؟ چیزهای زیادی در مورد این اتفاق گفته و نوشته شده است و با اینکه برخی فاکتورهای دیگر هم وجود داشتند، اما این هموطن او بود که با دفاع از او در طول یک سالی که با هم در نیوکمپ بودند، مراتب جدایی او از باشگاه کاتالانی را فراهم ساخت.

در آن زمان، اوایل دهه 1980، مارادونا در حال اثبات خود به عنوان بهترین بازیکن تمامی ادوار بود - اگرچه ظهور لیونل مسی این بحث خاص را دوباره از نو گشود. اما این سزار منوتی بود که چراغ سبز را به جدایی مارادونا نشان داد؛ آن هم در حالی که حتی پیش از این مسئله، سرمربی آرژانتینی کاسه صبر چندین تن از مدیران باشگاه کاتالانی را لبریز کرده بود.

منوتی که بدون استفاده از مارادونا قهرمانی جهان در سال 1978 را به همراه تیم ملی آرژانتین بدست آورده بود، در پایان فصل 1982/83 روی نیمکت بارسا نشست. او جایگزین اودو لوتک شد؛ کسی که قادر به کنترل نبوغ مارادونا، چه داخل و چه خارج از زمین فوتبال، نبود.

آنتون پاررا، یکی از مدیران باشگاه از سال 1978 تا 2001، در این مورد به یاد می‌آورد: «منوتی برای اولین بار در هفته بیست و هشتم لیگ روی نیمکت بارسا نشست و در پایان آن فصل، کوپا دل ری و کوپا د لالیگا را بدست آورد». فصل بعد، آن‌ها در سوپر کاپ اسپانیا نیز قهرمان شدند، اما مصدومیت جدی مارادونا، از قهرمان شدنشان در لیگ جلوگیری کرد.

پاررا ادامه می‌دهد: «منوتی به ما گفت که فصل آینده قهرمانی لیگ را بدست خواهد آورد، اما تحت تنها یک شرط قرارداد خود را تمدید می‌کند: فروش مارادونا!».

رئیس وقت باشگاه، جوزپ لوییز نونز، صراحتاً این پیشنهاد را رد کرد. حداقل در ابتدا این گونه بود، اگرچه برخی از اعضای هیئت مدیره، «به دلیل برخی مشکلات خارج از زمین مارادونا»، انتقال او را چیز بدی نمی‌دانستند. اما مخالفت او چندان به پابرجا نماند، چرا که یک ماه بعد، مارادونا بازیکن ناپولی بود.

پاررا می‌گوید: «باشگاه نمی‌خواست به این حرف منوتی که تا زمان فروش مارادونا قرارداد خود را تمدید نخواهد کرد، توجهی نشان دهد. او به ما گفت که اگر مارادونا بماند، کسب عنوان غیر ممکن است، و اگر فروخته نشود، او (منوتی) قراردادش را تمدید نخواهد کرد. او همواره با باشگاه و بازیکن، صادق بود». در واقع، تا آن نطقه، او تا آنجا که می‌توانست از مارادونا حمایت کرد.

با حضور مارادونا، تیم از تمرینات معمول صبح خود، به تمرین در عصر پرداخت. پررا می‌گوید: «منوتی چیزی را برای مطبوعات سرِ هم کرد، چرا که آن‌ها نمی‌توانستند توجیهی برای این تغییر در زمان تمرین بیاورند. سرمربی در کنفرانس شرکت کرد و اظهار داشت که به این دلیل که بازی‌ها در عصر برگزار می‌شوند، تمرینات هم باید عصرانه باشند تا بیوریتم بازیکنان حفظ شود». هیچکس پیش از این چنین چیزی نشنیده بود، و پس از آن هم نشنید. اما خبرنگاران تا حدی آن را پذیرفتند. حقیقت، کاملاً متفاوت بود.

مارادونا از تمرین کردن خوشش نمی‌آمد. و با در نظر گرفتن اینکه او هیچگاه سعی نکرد صبح زود از خواب برخیزد، این تنفر حتی بیشتر می‌شد اگر او را مجبور می‌کردند که در ساعت مشخص و معقولی از خواب بیدار شود. البته باید اشاره شود که خود منوتی هم چندان به این کار علاقه‌ای نداشت و به همین دلیل مورد سرزنش مدیران باشگاه قرار گرفت.

منوتی، مانند همیشه به این سرزنش‌ها کاملاً روراست پاسخ داد: «شما هیچ ایده‌ای در مورد هیچ چیزی ندارید، زیرا آن‌ها که دویدن را انجام می‌دهند، بازیکنان هستند. من روی توپ می‌نشینم و در سوت خود می‌دمم با یا بدون خوابیدن هم می‌توانم آن را انجام بدهم، چون نمی‌دوم».

اگرچه، مارادونا هیچ توجیه مناسبی نداشت، چرا که از همان ابتدا از او انتظار می‌رفت که بدود و مدیران می‌توانستند ببینند که او این کار را انجام نمی‌دهد. پررا، که اکنون هم رابطه خوبی با منوتی دارد، به یاد می‌آورد: «منوتی به هیئت مدیره گفت: از من می‌خواهید که مارادونا را تنبیه کنم و نگذارم که بازی کند؟ تنبیه بازیکنان، در نهایت به تنبیه باشگاه منجر می‌شود. شما می‌توانید یک بازیکن را از ترکیب کنار بگذارید، اما نه یک ستاره؛ چرا که اوست که بازی‌ها را می‌برد و باشگاه باید این را در ذهن داشته باشد».

اما حتی منوتی هم کاسه صبر خود لبریز دید و هیئت مدیره پذیرفت که او را تابستان آن سال با مبلغ چشمگیر 1.300 میلیون پستا در آن زمان، که معادل هفت میلیون یورو در حال حاضر می‌شود، به ناپولی بفروشد.

اما نظر هیئت مدیره تیم در مورد منوتی، که «از مطبوعات متنفر بود»، در نهایت منجر به انتساب تری ونابلس به عنوان سرمربی تیم شد؛ اما درست مانند پیشبینی مرد آرژانتینی، تیمی که خود او پایه‌گذاری کرده بود، بدون حضور مارادونا، قهرمانی لیگ را در آن فصل بدست آورد.

در نهایت مشخص شد که حق با منوتی بوده است و ال دیگو نیز، پس از ترک بارسلونا دوران بدی سپری نکرد.