منبع: چهار چهار دو
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir



بارسای گواردیولا، بر بازی مالکانه تأکید داشت و از این بابت به خود می‌بالید، سرمربی این تیم، که خود پیش از این هافبک بود، در سال 2008 و پس از قبول مسئولیت سرمربیگری تیم بارسلونا، فلسفه‌ای را ارتقاء داد که خود در زمان بازیگری‌اش زیر نظر یوهان کرایف کبیر آموخته بود. سرمربی منچستر سیتی همچنان بر این باور مانده است که بازی مالکانه چارچوب اصلی فلسفه‌اش را تشکیل می‌دهد، اگرچه به طور طبیعی او هنگام کار در بایرن مونیخ و حالا منچستر سیتی، کمی از آن اصل فاصله گرفته است.

همه این‌ها به این دلیل است که او می‌داند که دوباره بنا کردن آن تیم بارسلونا، غیر ممکن است؛ تیمی که بسیاری از ستارگانش از تیم‌های پایه باشگاه رشد کرده و به تیم نخست رسیده بودند. او تلاش کرده است که قدرت بازیکنانی که در آلمان و انگلیس در اختیارش گذاشته بودند استفاده کند و در عین حال، فلسفه فوتبالی مورد علاقه‌اش را نیز به آن‌ها یاد بدهد.

اگرچه، احتمالاً دلیل اصلی این است که گواردیولا دیگر هافبک‌هایی به خوبی ژاوی و اینیستا در تیمش ندارد؛ حتی بارسلونا، تحت هدایت لوییز انریکه، بدون آن‌ها بازی مستقیم تری را در دستور کار خود قرار می‌دهد.

جانشین‌های ناموفق

ژاوی سال گذشته بارسا را ترک کرد، بنابراین مصدومیتی که در ماه اکتبر برای اینیستا پیش آمد، این فرصت را برای هواداران بارسا فراهم ساخت که دوران پس از ژاوی/اینیستا را به نوعی تجربه کنند. تا به اینجا، آن‌ها چندان چیزی که در حال تماشایش هستند را نپسندیده‌اند.

باشگاه سال‌های بسیار زیادی را در ترسِ از این دوران گذرانده است. نقشه این بود که سسک فابرگاس و تیاگو آلکانتارا، جایگزین این دو زوج در خط هافبک بارسلونا شوند، اما هر دو بازیکن پیش از پیوستن ژاوی به السد، نیوکمپ را ترک کردند.

سه شنبه شب در اتحاد، لوییز انریکه آندره گومز را به عنوان زوج ایوان راکیتیچ در خط هافبک برگزید، و سرجیو بوسکتس نیز مانند همیشه در هافبک دفاعی و جلوی دفاع چهار نفره بارسا قرار گرفت. مرد چند پُسته پرتغالی، دیدار ابتدای هفته مقابل خرانادا، که در آن برادر تیاگو، رافینیا، تک گل قهرمان اسپانیا در خانه را مقابل تیم قعر جدولی به ثمر رساند، از دست داده بود.

گومز خصوصیات کاملاً متفاوتی نسبت به اینیستا دارد، که مشخصاً به این معناست که او هیچگاه قرار نبود جایگزین دقیقاً مشابهی در خط هافبک بارسا باشد. راکیتیچ نیز، به لحاظ استایل با ژاوی تفاوت‌های زیادی دارد، اگرچه او کسی بود که در فصل آخر مهندس آبی و اناری‌ها در نیوکمپ، او را نیمکت نشین کرده بود.

سمت چپ: دفاع - تکل 3 از 4 | سمت راست: حمله - گذر از حریف - 2 از 3

مالکیت عمیق‌تر

اینیستا با داشتن توپ زیر پاهایش، به راحتی بازیکنان حریف را پشت سر می‌گذارد و با دید وسیع و کم نظیرش، پاس‌های فوق‌العاده و تعیین کننده‌ای برای هم‌تیمی‌هایش ارسال می‌کند، در حالی که گومز به لحاظ فیزیکی قدرت بیشتری دارد و با تکیه بر این نکته از بازیکنان حریف عبور می‌کند. گل در دیدار سه شنبه شب 36 پاس برای هم‌تیمی‌هایش ارسال کرد - که اگرچه چندان آمار بدی نیست، اما به جرأت کمتر از میزانی که اینیستا در صورت حضور در زمین به ثبت می‌رساند، که می‌توان نتیجه گرفت بارسا سبکی متفاوت را در غیاب کاپیتانش دنبال می‌کرد.

مقایسه پاس‌های مسی (19 از 24) و آندره گومز (9 از 13) در یک سوم هجومی

بارسا دو برابر سیتی پاس رد و بدل کرد و مالکیت 65 درصدی توپ را هم در اختیار داشت، اما این مسئله به هیچ وجه به خاطر گومز یا راکیتیچ نبود؛ چرا که حتی مارک آندره تراشتگن از هردو هافبک بارسا تعداد پاس‌های بیشتری ارسال کرد که نشانگر پرس عالی بازیکنان منچستر سیتی در منطقه میانی زمین است.

مقایسه پاس‌های آندره گومز (36 از 40) با مارک آندره تراشتگن (39 از 45)

پس، بارسا همچنان مالکیت توپ را در اختیار دارد اما مالکیت آن‌ها در مناطق عمیق تری از زمین اتفاق می‌افتد. این نکته تغذیه مسی، سوارز و نیمار را از خطوط عقبی زمین سخت‌تر کرده بود، چرا که آبی و اناری‌ها از بیرون کشیدن توپ از عقب زمین و انتقالش به قسمت جلویی عاجز بودند.

پرس بارسا را آزاد داد

اصرار گواردیولا دو هفته پیش و در جریان شکست 4-0 در نیوکمپ، بر روش خود، صحیح بود؛ چرا که پیش از سر خوردن فرناندینیو و گل لیونل مسی، به خوبی جواب داده بود.

مرد آرژانتینی در آن شب هت تریک کرد، اما گل نخست سیتی در دیدار سه شنبه شب، به دلیل حرکات او از سمت راست به سمت مرکز بود. مسی با داشتن توپ زیر پای تخصصی‌اش، به سمت مرکز می‌آید، چرا که وظیفه بازیسازی در مرکز زمین را برعهده دارد، و این مسئله می‌تواند عدم توازن به لحاظ گنجایش‌های دفاعی را در آن سمت از زمین برای بارسا به همراه داشته باشد.

پاس اشتباه مدافع راست بارسا، سرجی روبرتو، در دقیقه 39 به سرجیو آگوئرو رسید و سیتی با چند پاس عالی موقعیت را برای گوندوغان فراهم کرد تا گل تساوی را پس از گل نخست مسی به ثمر برساند. این گل نمونه‌ای از جواب دادنِ پرس شدید سیتی بود، و میزبان حتی پس از آن بر این فشار افزود.

کلافگی بارسا چند ثانیه بعد مشخص شد، جایی که گومز پاس بلندی از روی سر زابالتا برای نیمار، هدف مورد نظرش، فرستاد اما نیمار اصلاً حرکتی به آن سمت انجام نداده بود.

چه کسی جای خالی را پر می‌کند؟

سیتی در آغاز نیمه دوم و روی ضربه آزاد کوین دی بروین به گل برتری رسید و در حالی که یک ساعت از زمان بازی می‌گذشت، آردا به جای راکیتیچ وارد زمین شد. تکل جان استونز روی پای مرد ترک تبار بود که سهواً موقعیت ضد حمله را در اختیار بارسا قرار دارد، اما ضربه آندره گومز روی پاس خوب سوارز، به تیر دروازه برخورد کرد.



لوییز انریکه درست پیش از ششصدمین بازی اینیستا با پیراهن بارسا، گفته بود: «داشتن او به عنوان کاپیتان، با آن همه توانایی‌هایش، یک افتخار است. در آینده اینیستاهای زیادی نخواهیم دید».

حق با اوست. مرد 32 ساله به نظر نمی‌رسد که برای سال‌های زیادی توان در پاهایش باقی بماند، خصوصاً با مصدومیت‌های گاه گاهی که گریبانگیرش است. نیاز بارسا برای جانشینی او فوری نیست، اما آن‌ها باید به دنبال کسی که می‌تواند جای خالی را پر کند باشند؛ هرچه زودتر، بهتر!