منبع: World Soccer
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir

مسلماً، بخشی از این بحران، سرگیجه‌ای است که از این سه فینال ناموفق نصیب آلبی سلسته شده است. در فرهنگی که شکست در فینال عموماً نتیجه‌ای بدتر از حذف در دور گروهی محسوب می‌شود، بازیکنان آرژانتین در این مدت به شدت از لحاظ روحی در وضعیت نابسامانی قرار داشتند. مشکلات داخلی بسیاری با فدراسیون فوتبال این کشور وجود دارد، اما اگر در ژوئن 2016 در نیوجرسی، آرژانتین به جای شیلی در ضربات پنالتی موفق عمل می‌کرد، اوضاع می‌توانست کاملاً متفاوت باشد. برای مثال، تاتا مارتینو، سرمربی تیم، به احتمال زیاد استعفاء نمی‌داد تا جانشینش، ادواردو بائوزا، این چنین در گردابی عمیق گرفتار شود.

با وجود رزومه خوبی که در سطح باشگاهی از خود به جا گذاشته، بائوزا هیچگاه نتوانست آن سطح از کیفیت که از او انتظار می‌رفت را در رقابت‌های مقدماتی جام جهانی از خود نشان دهد؛ چه به لحاظ بازیکنانی که در اختیار دارد و چه به لحاظ حریفانی که با آن‌ها روبرو شده است. او هیچ زمانی برای کار با بازیکنان خود نداشت و در بدترین زمان ممکن پذیرفت که سرمربی تیم شود - در زمانی که یک سوم ماراتن نفسگیر مقدماتی جام جهانی، در فاصله میان سپتامبر و امروز (سه شنبه) گنجانده شده است. اینکه او نتوانسته به همراه آرژانتین نتیجه مناسبی بگیرد، چندان تعجب برانگیز نیست؛ خصوصاً که مشکلاتی اساسی، مدت قابل توجهی است که وجود داشته‌اند.



در آن زمان، سرجیو باتیستا، سرمربی تیم المپیک، هشداری به سران فوتبال آرژانتین داد: او اظهار داشت که کیفیت توسعه آکادمیک و فوتبال جوانان این کشور، مسیر رو به نزولی را طی می‌کند.

زمان نشان داد که حق با او بوده است. در آن زمان، ترکیب آرژانتین پر از بازیکنانی بود که بین سال‌های 1995 تا 2007، در تیم زیر 20 ساله‌های این کشور حضور داشته و شش عنوان جهانی را بدست آورده بودند. از آن زمان، آن‌ها هیچوقت به چنین رکوردی نزدیک هم نشده‌اند - حتی یک بار از صعود به جام جهانی زیر 20 ساله‌ها باز ماندند. خط تولید بازیکنان خوب، خصوصاً در برخی پُست‌های خاص، به شدت با کاهش کمیت و کیفیت مواجه شد.

چرخ‌ها در طول جام جهانی 2010 شروع به لغزش کردند. دیگو مارادونا سرمربی تیم شد، با ترکیبی محتاط آن‌ها را راهی جام جهانی کرد و سپس در طول تورنومنت، کنترل خود بر تیم را از دست داد و با اضافه کردن توز، بالانس را از تیم گرفت و آن‌ها را به سوی شکست تحقیرآمیز اما قابل پیشبینی مقابل آلمان‌ها هدایت کرد.

سرمربی‌های بعد از مارادونا - باتیستا، سابه‌یا، مارتینو و حالا بائوزا - همگی از آن زمان با یک مشکل روبرو بوده‌اند: چگونه ترکیب را بچینند تا بتوانند بهترین بازدهی را از لیونل مسی بگیرند. سیستم پایه، 4-3-3 به سبک بارسا، البته با تفاوت‌های بسیار زیاد، بود. پاشنه آشیل تیم، کمبود مدافعان میانی خوب بوده است. آرژانتین قادر به اعمال پرس در زمین حریف نبوده، خط دفاعی تنبل تیم در عقب زمین باقی می‌ماند و مسی مجبور می‌شود بخش‌های بسیار بیشتری از زمین را، نسبت به زمانی که در بارسا بازی می‌کند، پوشش دهد.

گاهی تماشای آن‌ها بسیار هیجان انگیز بوده است؛ در طول مقدماتی جام جهانی 2014، سابه‌یا، سرمربی وقت تیم، از مسی، آگوئرو، هیگواین و دیماریا به طور همزمان در خط حمله استفاده کرد. اما این مسئله برای آرژانتین با تاوانی همراه بود. سابه‌یا اعتراف کرد که وقتی تیمش تحت حمله حریف قرار می‌گرفت، او چشمانش را می‌بست و از خدا می‌خواست که اتفاقی نیفتد! و در جام جهانی دید که ستارگانش، خسته از انجام بازی‌های باشگاهی، انرژی خود را از دست داده‌اند و مجبور به اعمال یک استراتژی دفاعی است.



بائوزا چه می‌تواند کند؟ فرصت بسیار کمی تا پیش از دیدار مقابل کلمبیایی‌های خطرناک باقیمانده است؛ تیمی که آتش ضد حمله‌های فوق خطرناک خود را بر سر دفاع به شدت غیر قابل اطمینان آرژانتین خواهد ریخت. بعد از آن دیدار، وقفه مناسبی به وجود می‌آید؛ بائوزا (یا شاید جانشین او)، تا پایان مارس 2017 فرصت دارد تا به یک ایده مناسب برای نحوه بازی تیمش برسد.

اما در مقابل کلمبیا باید چه کاری انجام دهند؟ بائوزا یک مهاجم هدف سنتی را ترجیح می‌دهد. اما پیش از این دیده‌ایم که مسی و هیگواین چندان ترکیب مناسبی تشکیل نمی‌دهند. در خط هافبک مطمئناً جایی برای اور بانگا خواهد بود تا با قدرت پاسدهی خوبش، نقطه اتصال تیم باشد. و در دفاع، او احتمالاً مجبور خواهد بود که به زوج اوتامندی و فونز موری، که در مقابل ونزوئلا و پرو شکننده ظاهر شده و در مقابل برزیل، چه به لحاظ انفرادی و چه به لحاظ تیمی، بازی ضعیفی به نمایش گذاشتند، اعتماد کند.

اما دست او برای جایگزینان احتمالی، همانطور که باتیستا پیشبینی کرده و هشدار داده بود، بسیار خالی است. آرژانتین به دمیکلیسِ باتجربه اجازه خداحافظی از بازی‌های ملی را نداد، تا او را به عنوان جایگزین زوج اوتامندی-فونز موری، که در هر بازی یک کارت زرد می‌گیرند، روی نیمکت داشته باشند. بنابراین، در حال حاضر، هر کسی که هدایت آرژانتین را برعهده بگیرد، باید به یک پرسش کلیدی پاسخ دهد: چگونه از دفاع محافظت کنیم و در عین حال به اندازه کافی بازیکن در اطراف مسی قرار دهیم تا او گزینه‌های بیشتری در اختیار داشته باشد؟