منبع: اسپورت
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir

تقویم!

مشاهدات حاکی از این است که تقویم نقش خود را در این نتایج عجیب ایفا کرده است. در فصل 2010/11، بارسا در میان دو بازی بسیار مهم، در آنوئتا حاضر شد: دیدارهای رفت و برگشت نیمه نهایی لیگ قهرمانان مقابل رئال مادرید. گواردیولا در ترکیب اصلی خود، از بازیکنان غیر معمول تری استفاده کرد (پینتو، فونتاس، مونتایا، جفرن) و با پیروزی 2-1 سوسیداد، این روند بد آغاز شد.

فصل بعد، بارسا در هفته سوم رقابت‌ها، و آن هم درست بعد از وقفه بازی‌های ملی، به آنوئتا رفت. ویروس فیفا روی تیم تأثیر گذاشت و پپ بازیکنان را بدون مسی و ویا به زمین فرستاد. در حالی که بارسا در آن دیدار با حساب 2-0 از حریف پیش بود، در نهایت با تساوی 2-2 متوقف شد.

در زمان تاتا مارتینو، بارسا بار دیگر در زمان بدی به این بازی رسید؛ درست پس از بازی در لیگ قهرمانان مقابل منچستر سیتی و دیدارهای نیمه نهایی کوپا دل ری مقابل همین سوسیداد. آبی و اناری در 12 فوریه 2014 در آنوئتا به تساوی 1-1 متوقف رسیدند (اما در مجموع با حساب 3-1 به فینال رفتند)، اما پس از بازی به مغرور شدن متهم شدند. در دیدار چند روز بعد دو تیم در لالیگا، داستان دیگری رقم خورد و میزبان با نتیجه 3-1 پیروز شد.

فصل گذشته هم اوضاع به نوعی پیچیده بود و این دیدار بین دو دیدار یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان مقابل اتلتیکو مادرید قرار گرفت. بارسا در آنوئتا 1-0 شکست خورد و چند روز بعد، از لیگ قهرمانان اروپا کنار رفت.

ترکیب چرخشی

به دلایلی، سرمربیان بارسا تصور می‌کنند که استفاده از ترکیب چرخشی در این ورزشگاه، خوب است. برای مثال، تاتا مارتینو از الکس سانگ در پُست سرجیو بوسکتس و به عنوان محور تیم، استفاده کرد. پپ ویا و مسی را روی نیمکت نشاند. لوچو در سال 2015 از نیمار، مسی و آلوز استفاده نکرد، آن هم در دیداری که بعدها به یک بحران در باشگاه دامن زد. میگل ریکالد، روزنامه نگار اسپانیایی، در این مورد می‌گوید: «به شخصه فکر می‌کنم سه ورزشگاه هستند که در آن مربی‌ها نباید از ترکیب چرخشی استفاده کنند: سن سباستین، بیلبائو و پامپلونا. به این دلیل که این تیم‌ها، ریشه در شهر و مردم خود دارند و در مقابل تیم‌های بزرگ، بسیار قدرتمند ظاهر می‌شوند. آن‌ها جَوی به وجود می‌آورند که بسیار خاص است». فصل گذشته نیز، استثناء نبود. آردا، مونیر، رافینیا و سرجی روبرتو، در حالی که در آن نقطه بازیکنان ثابتی نبودند، در ترکیب اولیه قرار گرفتند.


فاصله زیاد در لالیگا

چیزی که باید یک نکته مثبت باشد، در این مسئله تبدیل به یک نکته منفی شده است. در سال‌های اخیر، بارسا معمولاً زمانی به این ورزشگاه می‌رفت که با فاصله شانس اول قهرمانی بود. در سال 2010/11، بارسا در حالی به آنوئتا رفت که هشت امتیاز از رئال مادرید، تیم دوم جدول، پیش بود، بازی در هفته 34 برگزار می‌شود و عملاً قهرمانی از آنِ بارسا بود. برای تیتو ویلانووا نیز، همین مسئله رخ داد. در هفته بیستم، آن‌ها با فاصله بسیار زیادی در صدر قرار داشتند: 11 امتیاز بیشتر از اتلتیکو و 18 امتیاز بیشتر از رئال مادرید رده سومی. فصل گذشته هم بارسا در هفته 32 به این ورزشگاه رفت و این در حالی بود که شش امتیاز از اتلتیکو و هفت امتیاز از رئال مادرید پیش بود.

سوسیداد، پادشاهِ بازگشت

رئال سوسیداد در سال‌های اخیر پستی و بلندی‌های زیادی را تجربه کرده و ترکیبی کم و بیش باکیفیت داشته است، اما یک فصل مشترک در همه فصل‌ها برای آن‌ها وجود داشته: سرسخت در آنوئتا. مقابل بارسا، آن‌ها به نوعی پادشاهان بازگشت به بازی بوده‌اند. در 2011، آن‌ها در حالی 2-1 پیروز شدند که بارسا با گل تیاگو آلکانتارا پیش افتاده بود.

در فصل 2011/12، بارسا 0-2 از حریف پیش بود و بازی با نتیجه 2-2 به پایان رسید. تاریخ در 2012/13 تکرار شد و بارسا با گل‌های مسی و پدرو پیش افتاد، اما در نهایت سوسیداد به بازی بازگشت. آن‌ها در سه فصلی که در لیگ دسته سوم حاضر بودند، به خوبی قدرت خود را بازیافتند (2007-2010).

خانه، خارج از خانه

در سال‌های اخیر، بارسا پیروزی‌های بسیار آسانی مقابل سوسیداد در خانه داشته است، اما در آنوئتا، تقریباً شکست ناپذیر ظاهر شده است. این مسئله روی بازیکنان بارسا تأثیرگذار است، که احتمالاً هنگام سفر به سن سباستین، پیروزی بسیار آسانی که در نیوکمپ داشته‌اند را در ذهن می‌آورند. آن‌ها از فصل 1994/95 که یک امتیاز در نیوکمپ گرفتند، در 18 بازی مقابل بارسا در خانه این تیم، 18 بار شکست خورده‌اند.