ابوذر شاه امیری
FCBarcelona.ir

پرده اول: سه فینال سه شکست

منتقدانش با کنایه، سه فینال متوالی از جام جهانی تا کوپا آمریکا را دوره می‌کنند؛ این که او نشانی از آن مسی همیشگی نداشت. مارادونا هم در کنایه‌ای به او تاخت و گفت: «آرژانتین از نبود یک رهبر در زمین رنج می‌برد». حجم فشارها به قدری زیاد بود که مسی را مجبور به خداحافظی از تیم ملی کرد ولی آیا واقعا مشکل مسی بود؟ مرحله گروهی جام جهانی 2014 را به یاد بیاورید، جایی که مسی یک تنه بوسنی، ایران، ونیجریه را شکست داد و با اقتدار کشورش را به دور بعد برد؛ در بازی با سوییس با حرکتی انفرادی پاسی زیبا برای دی ماریا فراهم کرد و منجر به گل آرژانتین و صعود به مرحله بعد شد؛ در حالی که خودش هم می‌توانست شوت را بزند ولی تفاوت مسی با دیگران در همین است که او همیشه بهترین راه ممکن را انتخاب می‌کند!

در مرحله بعد، پس از حذف بلژیک سخت کوش و شگفتی ساز جام، که با موقعیت‌های متعدد از دست رفته‌ای که مسی برای هم‌تیمی‌هایش ساخته بود همراه بود، آرژانتین به هلند لوییز فن خال رسید. درست است که مسی در آن بازی گلی به ثمر نرساند ولی آمار پاس‌ها و خلق موقعیت‌های وی نشان از نقش پر رنگش در آن بازی داشت. اما فینال، فینالی که همه مسی را مورد انتقاد قرار می‌دهند که عدم آمادگی و درخششش باعث شکست آرژانتین شد، ولی همه ما به خاطر داریم که هیگواین و پالاسیو چند دروازه خالی را هدر دادند، موقعیت‌هایی که اغلب آنها را مسی خلق کرده بود و اگر یکی از آنها گل می‌شد، یقینا اکنون همه منتقدین از مسی به نیکی یاد می‌کردند.

در پاسخ به منتقدان باید گفت که یک ستاره همیشه نمی‌تواند همه جور تیم را به دوش بکشد و آرژانتین اگر در سه فینال متوالی شکست خورد، علت مسی و عدم رهبری اونبود، بلکه باید گفت مسی در تیم ملی آرژانتین همه بار تیم را به دوش می‌کشد. در واقع مسی با بازیکنانی هم بازی است که در حد نام خود و آنچه در تیم‌های باشگاهی‌شان نشان می‌دهند، نیستند. فوتبال ورزشی تیمی است و یادمان نرود که اگر مسی نبود، به یقین آرژانتین رنگ سه فینال را به خود نمی‌دید و غیر منصفانه است اگر نخواهیم بپذیریم که مسی در تیم ملی یکه و تنهاست!

عجیب است که در سه فینال، سه موقعیت تک به تک هیگواین که می‌توانست حداقل یک جام را نصیب آرژانتین کند، کم‌تر از همه چیز به چشم می‌آید. آمارها نشان می‌دهد که مسی در جام جهانی بیشترین موقعیت گل را برای هم‌تیمی‌هایش فراهم کرده، حتی بیشتر از بزرگانی چون ژاوی، اینیستا و ... درواقع اگر معیار موفقیت گل زدن باشد، مسی ناکام بوده ولی یادمان نرود که گل زدن همه چیز نیست!

پرده دوم: تاثیرگذاری فارغ از گلزنی

هر بار که ترکیب بارسلونا مشخص می‌شود، مسی را در پست مهاجم راست می‌بینیم ولی در عمل چیز دیگری را مشاهده می‌کنیم. در واقع مسی همه جا هست، جز آنجا که ترکیب می‌گوید. در دوران گواردیولا مسی اغلب در پست تخصصی خود به بازی گرفته می‌شد و با پاس‌های هافبک‌های آن عصر، گل‌های زیادی را به ثمر می‌رساند و خیلی کم به میانه‌ها می‌آمد ولی با آمدن لوییز انریکه، نبوغ مسی شکوفاتر شد و مسی میانه زمین بارسلونا را به تسلط خود درآورد. در واقع مسی توپ را در میانه زمین می‌گیرد و با طی کردن مسافتی و گاهی دریبل چند بازیکن، بهترین پاس‌های ممکن را به هم‌تیمی‌هایش که اغلب نیمار و سوارز هستند می‌دهد و عملا شروع حملات بارسا را به عهده گرفته است.

در واقع به جرات می‌توان گفت از 90 دقیقه بازی، 10 الی 12 دقیقه از آن توپ زیر پاهای مسی می‌گردد و او بدون گل زدن نقش به سزایی در موفقیت تیم دارد و حتی می‌بینیم که با آمدن به میانه زمین، باز هم شم گلزنی او کم نشده و صدر نشین گلزنان لالیگاست.

منتقدان و تحلیل گران او را با ستاره تیم‌های دیگر مقایسه می‌کنند، ولی واقعا کدام ستاره است که بهترین گلزن و بهترین پاسور تاریخ لالیگا را تنها در یک دهه از انقیاد بزرگانی چون تلمو زارا و لوییز فیگو خارج کند؟ معمولا هر کدام، متناسب با پست بازیکن، باید از آن بازیکنان متفاوتی باشد ولی لیونل مسی با دیگر بازیکنان تفاوت‌های بسیاری دارد.



هر هوادارا منصفی معترف است که این نهایت کج اندیشی و کوته بینی است که بخواهیم بازیکن دیگری را با مسی مقایسه کنیم، به خصوص کریس رونالدویی که در بسیاری از بازی‌های بزرگ و حیاتی کم اثر است و اغلب آمار خود را با به ثمر رساندن گلهایی که نیاز به مهارت خارق العاده‌ای ندارند و یا در برابر تیمهای نه چندان قدرتمند، به سطح آمار مسی نزدیک می‌کند.

پرده سوم: صمیمیتی موثر

ابراهیموویچ، داوید ویا و الکسیز سانچز آمدند و در همه این موارد برخی کارشناسان و خبرنگاران عقیده داشتند که با آمدن این ستارگان، دیگر دوران مسی کم رنگ شده و با آن‌ها به مشکل بر خواهد خورد؛ اما دیدیم که آنها آمدند و رفتند و مسی همان مسی بود، حتی پر فروغ‌تر از قبل.

سوارز و نیمار هم که آمدند باز همان بحث‌ها مطرح شد. ولی لیونل مسی نه تنها با آمدن دو ستاره دیگر، میدان را خالی نکرد بلکه چنان رابطه‌ای صمیمی چه در بیرون و چه در درون زمین برقرار نمود که می‌توان این صمیمیت را در بازی آنها نیز مشاهده کرد؛ آن گونه که لوئیز انریکه توصیفش می‌کند: «هروقت یکی از آنها گل نمی‌زند، دو نفر دیگر ناراحت می‌شوند».

مسی در ایجاد این صمیمیت، نقشی کلیدی برعهده داشت و نمی‌توان نقش این رابطه را در موفقیت‌های بارسلونا کتمان کرد. در واقع، بخشیدن نزدیک به 15 ضربه پنالتی به سوارز و نیماردر مقاطع حساسی که آنها در شرایط روحی بدی قرار داشته و فشار زیادی را از سوی منتقدین تحمل می‌کرده‌اند و همچنین اجازه دادن به راکتیچ، نیمار و سوارز برای زدن ضربات آزاد، تنها بخشی از سخاوت مسی در زمین فوتبال است.



در پایان باید گفت درست است که مسی به دلیل اینکه از ابتدای دوران زندگی در اروپا بوده و آن روحیه جنگنده را در چهره خود هم چون مارادونا، گابریل باتیستوتا کارلوس توز و ... ندارد - که من هم معتقدم اگر مسی کمی جنگندگی را در چهره خود نشان می‌داد و همچون فرمانده جنگ، ارتشش را با فریاد رو به جلو می‌خواند، بهتر هم بود و احتمالا محبوب‌تر هم می‌شد - اما او رهبری را به شکل دیگر و واقعی تری معنا می‌کند.

او با دادن یک پنالتی به نیمار و خروج او از بحران، رهبری را معنا می‌کند، بی‌آنکه ادعایی داشته باشد یا به چیزی غیر واقعی تظاهر کند، بی‌آنکه کمی پیش از پیروزی تیمش، کنار زمین بایستد و مربی را کنار بزند تا ثابت کند که او تیم را قهرمان کرده است. مسی همیشه حرفش را در زمین فوتبال زده و ثابت کرده که رهبر واقعی اوست!