ابوذر شاه امیری
FCBarcelona.ir

هر دو تیم با یک تساوی در لیگ پای به این مسابقه گذاشته بودند. بارسا درخانه بتیس 1-1 متوقف شده و اتلتیکو در خارج از خانه به تساوی 0-0 با آلاوز تن داده بود. آلاوز، همان تیمی که بارسلونا در هفته سوم در نیوکمپ برابرش تسلیم شده و اولین شکست از دو شکست بارسلونا در لیگ و چهار شکست آنها در کل مسابقات را رقم زده بود.



بارسلونا دو فصل قبل در مرحله یک چهارم پایانی، اتلتیکو را در دیدار رفت در نیوکمپ با تک گل مسی شکست داد و در بازی برگشت، در شبی که آردا توران لنگ کفشش را به سمت کمک داور پرت کرد، با دو گل نیمار و گل به خودی میراندا، در مجموع دو دیدار با حساب 4-2 حکم حذف روخی بلانکوس‌ها را امضا کرد و در پایان نیز قهرمان شد، همان فصلی که مردان انریکه سه گانه‌ای دیگر را پس از پپ کسب کردند. بارسا در نبود اینیستا و بوسکتس که به دلیل مصدومیت بازی را از دست داده بودند، رهبری خط میانی خود را به آندره گومز جوان، راکیتیچ و ماسکرانو سپرده بود، ماسکرانویی که به پست تخصصی خود بازگشته و می‌خواست نقش اسلحه خاموش بوسکتس را در زمین ایفا کند. در نبود بوسکتس و اینیستا، بارسلونا از فصل 2008-2007 تاکنون پس از 511 بازی، بدون هیچ هافبکی از لاماسیا به میدان می‌رفت.

بازی به دقیقه شش رسید؛ مسی لب خط، کنار بازیکن حریف نیگوئز دیده می‌شد. نیگوئز با پاسی کوتاه توپ را به گریزمن رساند و او در دو راهی چرخیدن یا نچرخیدن در میانه زمین با تکلی از پشت توسط ماسکرانو توپ را از دست داد. توپ جلوی سوارز قرار گرفت و سوارز پس طی کردن مسافتی کوتاه با دریبل دو طرفه زیبایی، استفان ساویچ را مهو کرد و با بیرون پایی زیبا در حالی که هموطنش دیگو گودین هم از مهارش عاجز مانده بود، توپ را به گوشه دوازه فرستاد.

توپ که از خط گذشت، کالدرون به طوری غریب در بهت و سکوت فرو رفت. غریب از آن سو که شاگردان دیگو سیمئونه در 32 بازی قبلی خود هیچگاه در 15 دقیقه ابتدایی گلی دریافت نکرده بودند، و حتی هواداران بارسلونا هم انتظار چنین گل زود هنگامی را نداشتند؛ گلی که شیرازه تیم سیمئونه را ازهم پاشید، گلی که روی نبوغ مرد فربه و کند پای مثلث خط حمله بارسا زده شد. فریادهای سوارز در سکوت مادرید راحت‌تر شنیده می‌شد، فریادهای شادی. شادی از پنجمین گلش به اتلتیکو و شادی از اولین گلش در ویسنته کالدرون، آن هم در نهمین بازی‌اش. این بازی، 126امین بازی سوارز با پیراهن بارسا و این گل، 106امین گلش بود. نکته جالب و تامل برانگیز این است که سوارز این 106 گل را در 69 مسابقه به ثمر رسانده و بارسا در هیچ کدام از این 69 بازی تن به شکست نداده است؛ در واقع هر وقت سوارز گل زده، بارسا نباخته است. آماری خیره کننده از پسر آمده از سالتو!

بازی سرد و بی‌روح دنبال می‌شد، نیمار میتوانست در دقیقه 26 با پاس سوارز یخ بازی را آب کند ولی اینگونه نشد. دقیقه 33 بود، راکتیچ توپ را به مسی رساند و مسی توپ راکتیچ را در پشت 18 قدم از گوشه سمت راست با یک استپ ریز جلوی پای خود آماده کرد و با شوتی سرکش توپ را به تور دروازه آنخل مویا چسباند. ویسنته کالدرون غرق در سکوت شده بود و فریادهای Meeeeeessi Meeeeeessi معدود هواداران بارسلونا که خود را به مادرید رسانده بودند، این سکوت را درهم می‌شکست.

اتلتیکو نیمه دوم را با بیرون کشیدن ورسالیکو مدافع راست خود و به زمین فرستادن تورس آغاز کرد. با ورود تورس، شاگردان سیمئونه نیمه دوم را کاملا هجومی آغاز کردند و این را می‌شد از توپ‌هایی که روی دروازه بارسلونا ارسال می‌شد و از کرنرهای پیاپی‌شان فهمید. بارسا مجبور به عقب نشینی شد و چشم به ضد حملات دوخته بود. اتلتیکو دست به دومین تعویض زد. سائول نیگوئز بیرون رفت و نیکو گایتان وارد شد، یک هافبک رفت و یک هافبک آمد و مربی می‌دانست که خوردن دو گل در خانه کار را برای بازی بعد سخت‌تر می‌کند، پس در فکر جبران دست به حملات زیادی زد.

ماسکرانو برای زدن ضربه به هوا پرید و بر روی تورس مرتکب خطا شد، کاپیتان گابی پشت توپ ایستاد، توپ را سانتر کرد، گودین با ضربه سر توپ را در عرض روی دروازه بارسا فرستاد و گریزمن در دقیقه 59 حساب کار را 2-1 کرد. در این لحظه سیمئونه به جای گریزمان شادی پس از گل را انجام می‌داد و مثل همیشه هواداران را تهیج می‌کرد تا بتوانند بازی را برگردانند. سه دقیق بعد گریزمن میتوانست توپ ارسالی را در دو قدمی دروازه تبدیل به گل کند ولی دروازبان بارسلون مانع شد.

اتلتیکو در هر لحظه از بازی توپی روی دروازه بارسا ارسال می‌کرد ولی هیچ کدام به قدر کافی زهردار نبودند که تبدیل به گل شوند. نتیجه تا پایان کار دست نخورده باقی ماند، که اگر مهاجمان هر دو تیم کمی دقت می‌کردند، بازی پر گل‌تر از این‌ها دنبال می‌شد. بازی‌ای سراسر هیجان که حتی اگر طرفدار هیچ کدام هم نبودی، خواه ناخواه از آن لذت می‌بردی؛ بازی‌ای با مجموع 32 شوت و 18 کرنر، بازی‌ای که هر نیمه آن، از آن یک مربی بود.

دوئل دهم دو مربی به پایان رسید و بارسا با اندوخته دو گل در خانه حریف، باید میزبان روخی بلانکوس‌ها در بازی برگشت باشد، در جهنم نیوکمپ. این هشتمین پیروزی لوچو بر ال چولو بود. پیروزی که باعث می‌شود لوچو از الان بتواند یک پای خود را در سومین فینال پیاپی‌اش ببیند، پیروزی که تشک سازان را در تشک‌هایشان به خواب برده بود. حال هواداران بارسلونا شب‌ها را با خواب قهرمانی سومین جام پیاپیشان به صبح می‌رسانند.

بارسلونا در طول تاریخ جام حذفی فقط یک بار پس از کسب پیروزی 2-1 در بازی رفت از صعود بازمانده، ولی همه چیز به بازی برگشت و 90 دقیقه و شاید 120 دقیقه هیجانی در نیوکمپ وابسته است؛ باید دید که آیا این بار ال چولو می‌تواند مچ لوچو را بخواباند یا خیر. باید صبر کرد و منتظر ماند.