سعید ایمنی
FCBarcelona.ir

زمانی که «تیم طلایی» یوهان کرویف کبیر، بی‌رقیب در لالیگا یکه تازی می‌کرد و نوار 4 قهرمانی پیاپی لیگ را در تاریخ باشگاه جاودانه می‌ساخت و بر قله فوتبال اروپا تکیه می‌زد، شاید کسی تصورش را هم نمی‌کرد که در پس آن دوران باشکوه، دوران تلخی در راه باشد. با ورود به هزاره سوم اما، تیمِ دو بار قهرمانِ لالیگا شده «لوئیز فن خال»، وارد سراشیبی عجیبی شد: نتایج عجیب پشت سر هم (پیروزی 7-0 خارج از خانه در یک هفته و باخت 3-0 خانگی در هفته بعد یکی از آنهاست!)، تیمی که پر مهره بود اما نه پر ثبات، رفت و آمدهای زیاد مربیان، بازیکنانی که به امید مارادونا و رونالدو شدن آمدند و هرگز آن نشدند... روزهای تلخی برای هواداران بارسا بود.

روزگاری که پیش از گوش دادن به نتیجه بازی‌های شب قبل در اخبار ساعت 6 صبح تلویزیون، از قبل انتظار داشتی که بازی در برابر تیم‌های بزرگ - رئال، والنسیا، دپور و حتی بعضی دیگر از حاضرین موقت این لیست - را باخته‌ای! زمانی که بارسا موفق شد در نیوکمپ و با درخشش ریوالدو، دپورتیوو لاکرونیا را با اختلاف 1 گل شکست دهد، هواداران حس فتح‌الفتوحی بزرگ را در دل داشتند! تساوی 2-2 بارسا در سانتیاگو برنابئو - اگرچه گل سالم سوم ریوالدو را به طرزی عجیب مردود اعلام کردند - برای هواداران آن دوران، لذتی بیشتر از فتح 3 گانه و 6 گانه امروز داشت!

و نقطه اوج آن روزهای سیاه، ضربه آکروباتیک ریوالدو و هت تریکش در برابر والنسیا بود، که بارسا را به رتبه چهارمی لالیگا رساند. احتمالا هرگز کسی تصویر پیراهن از بدن در آمده ریوالدو و نعره‌های دیوانه‌وار گاسپارت در آن بازی را از یاد نخواهد برد!

شادی خوان گاسپارت - مدیر عامل وقت بارسا - به خاطر کسب رتبه چهارمی در لالیگا!

آمد و رفت‌های «رکساچ» اسطوره‌ای و «سررا فرر» بی‌نام و نشان و حتی بازگشت «فن خال» پرافتخار و امیدبخش، هیچ کدام نتوانست شکوه از دست رفته را به بارسا بازگرداند. اما قصه دنیا این است که همیشه درها روی یک پاشنه نخواهند چرخید! هر شب تاریکی و هر روز درخشانی، سرانجام زمانی به پایان خواهد رسید!

برای بارسا اما طلوع، با ظهور لاپورتا و ریکارد اتفاق افتاد. شیر رنجور و بی‌یال و کوپال و کم ادعای آن سال‌ها، با نبوغ ریکارد فراموش‌ناشدنی، شکوه گذشته‌اش را باز به یاد آورد و به خود آمد؛ بارسا بعد از 12 سال، دوباره به فینال اروپا رسید و بعد از 14 سال، معتبرترین جام فوتبال اروپا را بالای سر برد؛ دوباره به یاد آورد چطور با غرش‌هایش، هر تیمی را از وحشت به زانو در آورد!

وقتی لوچو دنیا را فتح کرد!

وقتی کلایورت گل پنجم بارسا را به چلسی زد - فصل 1999/2000 - تا شکست 3-1 بازی رفت در استمفوردبریج را با پیروزی 5-1 بازی برگشت جبران کرده و به نیمه نهایی رفته باشیم، می‌دانستیم که آینده نامطمئن است. می‌دانستیم شاید خبرهای خوش در راه، بیشتر از خبرهای تلخ نباشند. اما باز هم از پرواز فیلیپ کوکو و توپی که روی کرنر گواردیولا به گل تبدیل می‌کرد، غرق در لذت می‌شدیم و از جا می‌پریدیم و فریاد می‌زدیم؛ چون این بارسا بود که اهمیت داشت، و بزرگترین لذت، تماشای بودنِ بارسا بود، بودنی با قهرمانی، یا بدون آن!

امروز شاید، روزگار دیگری باشد. شاید آنقدر خوب بوده‌ایم که کسب دو جام در یک سال نتیجه‌ای متوسط و فتح یک جام عملکردی ضعیف تلقی شود، اما بارسا همان بارساست؛ لذت بودنش همان لذت است - با این تفاوت که آینده‌اش خیلی امیدوارکننده‌تر از آن روزهاست! هنوز هم می‌توان از یک چیپ مسی به اندازه تمام خوشی‌های دنیا لذت برد؛ هنوز هم می‌توان به شوق سپری شدن هرچه سریعتر ساعات و دقایقی که تا فرا رسیدن بازی بعدی بارسا باقی مانده، سختی روزگار را تحمل کرد.

یادمان باشد آنقدر لحظات فوق‌العاده از این تیم گرفته‌ایم، که حالا حالاها بدهکاری حمایت قاطع و خلل‌ناپذیر در لحظه‌های تلخ - مثل هر هوادار واقعی در هرجای دیگر دنیا - روی شانه‌هایمان سنگینی خواهد کرد!

"با هم که باشیم، قدرتمند و توقف ناپذیریم!"