سید سجاد زرگرنتاج
FCBarcelona.ir

در تمام سه هفته‌ای که از آن شب کابوس‌وار تا شب تاریخی هجدهم اسفند ماه فاصله بود، اکثر هواداران ما بین منطق و خیال، ما بین – عملاً – حذف بارسا و بازگشت رؤیایی این تیم به لیگ قهرمانان و در واقع این فصل، در رفت و آمد بودند. اما اتفاقاتی که در آن شب رخ داد، به حدی از روند یک سناریوی دراماتیک از قبل نوشته شده تبعیت می‌کرد، که بسیار سخت بتوان مجموعه آن را، حتی تصمیمات بحث‌برانگیز داوری را، یک معجزه‌ی مسلم، که در منطق جایی برایش نیست، ندانست.

شاید نکته‌ای که به نوعی در شور معجزه گم شد، این بود که بارسا تیمی را با نتیجه قاطع ۶-۱ و با برتری تاکتیکی کامل شکست داد که تنها سه هفته قبل در مقابلش عملاً مات شده و با حساب ۴-۰ شکست خورده بود. اما چیزی که این شب را به شبی بسیار خاص تبدیل کرد، نه برتری قاطع تاکتیکی، که تثبیت این باور بود که می‌توان به رخ دادن غیر ممکن (پیروزی ۶-۱)، حتی در لحظاتی که همه چیز نشان از «نشدن» دارد (دقایق ۶۲ تا ۸۷)، ایمان داشت. این همان نکته‌ای است که چرایی اهمیت بیش از حد ورزش و، در این مورد به خصوص، فوتبال را توجیه می‌کند. که مردم همان‌طور که هنوز از فینال استانبول در سال ۲۰۰۵ با نام معجزه استانبول یاد می‌کنند، از این شب تاریخی نیوکمپ هم به عنوان نمادی برای باور، امید و رؤیا پردازی یاد خواهند کرد.

احتمالاً تمامی نکات در مورد این دیدار گفته شده و حرف خاصی برای گفتن باقی نمی‌ماند. اما چیزی که بیش از همه با فاصله گرفتن از این اتفاق به ذهن نگارنده متبادر می‌شود این است که بالاتر از تمام بحث و جدل‌های هواداری، در این شب خاص «بارسایی بودن» عین خوش‌شانسی و خوشبختی بود. چرا که شما می‌توانید از این اتفاق بزرگ بیش از همه لذت ببرید و خود را در بند توجیه این رویداد «غیر عادی» با مواردی «عادی» مانند داوری، گرفتار نبینید. چرا که شما شانس این را داشته‌اید که باور به غیر ممکن را، «لمس» کنید!