منبع: These Football Times
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir

برخی، البته، موفق به انجام این کار نمی‌شوند، اما برخی دیگر در این فضای خصومت‌آمیز، رشد می‌کنند. آخرین نمونه از این نوع بازیکنان، فوق ستاره برزیلی بارسا، نیمار دا سیلوا سانتوس جونیور، است. مهاجم اهل آمریکای جنوبی، آبی‌واناری‌ها را از زمین بلند کرد و آن‌ها را به یکی از بزرگترین بازگشت‌های تاریخ فوتبال اروپا کشاند.

وقتی دقیقه 88 از راه رسید، همه چیز تمام شده به نظر می‌رسید. ادینسون کاوانی یک گل خارج از خانه بسیار ارزشمند برای پاریسی‌ها به ثمر رسانده، نتیجه را 3-1 کرده و مردان لوییز انریکه را در وضعیتی قرار داده بود که برای جبران شکست چهار گله دیدار رفت، نیاز به سه گل داشتند.

بسیاری بر این عقیده بودند که حتی MSN هم نمی‌توانند در کنار هم این نتیجه را رقم بزنند، اما یکی از اضلاع این مثلث هجومی درخشان دنیای فوتبال، موفق به انجام این کار شد. حتی مارکو وراتی هم پس از بازی در مصاحبه‌ای اذعان داشت که بازیکنان بارسا تسلیم شده بودند: آن‌ها هم تصور کردند که کار تمام شده است.

اما این در مورد نیمار درست نبود. نیمار یک ضربه بسیار، بسیار دقیق، ضربه‌ای که از خطایی که بر روی خود او انجام شده بود به دست آمد، به گوشه سمت چپ دروازه فرستاد و بارقه‌ای از امید، به اندازه یک جانور تک سلولی، در بارسایی‌ها به وجود آورد، اما یک پنالتی در دقیقه 91 بازی، واقعاً هواداران را نیمه‌خیز کرد.

مهاجم برزیلی برای شک و شبهه‌ها، برای همه پیش‌بینی‌های هواداران، اهمیتی قائل نشد، پشت توپ قرار گرفت، و توپ را به شکلی بی‌نقص از کوین ترپ عبور داد. حالا امید بازگشته بود، اما باقی بازیکنان بارسا هنوز غمگین و کلافه به نظر می‌رسیدند، در بازیسازی کند عمل می‌کردند و نمی‌خواستند که مسئولیتی به عهده بگیرند.

گل سرجی روبرتو – گل ششم – که بازگشت را کامل کرد، نام مردان آبی‌واناری را در فرهنگ بارسا تا سال‌های سال ثبت کرد، اما این نبوغ نیمار بود که چنین موقعیتی را فراهم آورد – لحظه‌ای ناباورانه از استعداد و نبوغ، که تنها عده کمی قادر به رقم‌زدنش بودند.



آغازهای فروتنانه پسری از خیابان‌های برزیل که بعدها در جام جهانی 2014، آن هم در سن و سالی بسیار پایین، به امید اصلی یک ملت تبدیل شد، همه و همه ثمری هفت دقیقه‌ای از افتخار و شکوه داشت. نیمار در این هفت دقیقه دو گل به ثمر رساند و یک پاس گل هم به نام خود ثبت کرد، در حالی که بازیکنان پی‌اس‌جی، به عنوان یک تیم، در همین زمان، تنها چهار پاس بین هم رد و بدل کردند. در طول بازی، نیمار، تقریباً به تنهایی، سمت چپ خط حمله تیمش را در تسلط داشت، هرگونه امید برای ضد حمله‌های پی‌اس‌جی را از بین برد و با دریبل‌های نفوذی‌ای که دیگر نامش مترادف آن‌ها گشته است، به مدافعان حریف یورش می‌‌برد.

این نمایش، یادآور نمایش‌های هنرمندانه‌ای در سال‌های اخیر بود: هت‌تریک لیونل مسی 19 ساله مقابل رئال مادرید، نمایش خیره‌کننده استیون جرارد در استانبول 2005 و، البته، هت‌تریک تماشایی ریوالدو مقابل والنسیا با پیراهن بارسلونا در سال 2001. به واقع، این‌ها نمودهایی از بازی زیبا هستند که باید در موزه‌ای با تکرار دائم، قرار داده شوند.

این لحظات جادویی، خطوط زمانی خود را تعریف می‌کنند. حتی در طول دوران پر از افتخار و درخشان لیونل مسی، از به ثمر رساندن 91 گل در یک سال میلادی تا ویترینی پر از مدال‌ها و جام‌های مختلف، بسیاری هنوز سه گلی که او در مقابل رئال مادرید، در آن شب به‌یادماندنی نیوکمپ که با تساوی 3-3 دو تیم همراه شد به ثمر رساند، به یاد می‌آورند.



نابود کردن پاریسی‌ها تنها لحظه بزرگی نبود که نیمار آن را رقم زد، اما به دلیل شرایط موجود، پیچیدگی‌های مختلف و میزان زمانی که برای شکل گرفتن نیاز داشت، تا به این‌جا بهترین نمایش او بود و همواره دلیلی خواهد بود بر سطح بالای او.

از لحاظ بسیاری، بزرگترین مقایسه‌ای که می‌توان در این مورد انجام داد، میان او و استیون جرارد است، که احتمالاً در کنار هم دو تا از بهترین نمایش‌های تاریخ لیگ قهرمانان محسوب می‌‌شوند. چیزی که آن‌ها را تا این اندازه منحصربفرد می‌کند این است که بسیار نادرند، زیرا در موقعیت‌های بسیار کمی بازیکنانی در این حد و اندازه در شرایطی قرار می‌گیرند که نیاز به چنین بازگشت‌هایی داشته باشند. معمولاً آن‌ها در تیمی حضور دارند که تیم برتر است و نیاز ندارند که با نبوغ خود، سناریوهای معمولاً قابل پیش‌بینی فوتبال را برهم بزنند.

به طور قطع، در طول سالیان، مسی، کریستیانو رونالدو، مارادونا و زیدان، دنیا را به تماشای خود نشانده‌اند و تقریباً به تنهایی در بازی‌ها به پیروزی رسیده‌اند، اما در موارد بسیار اندکی آن‌ها نیاز به چنین نمایش‌هایی را احساس کرده‌ و در آن موفق عمل کرده‌اند. نیمار کلمه «غیر ممکن» را به ذهن خود راه نداد و نمایش او، نمادی کامل از یکی از بهترین‌ هفت‌دقیقه‌های فوتبال اروپا بود.



شاهزاده برزیلی کاتالونیا در نهایت توانست خود را از سایه مسی خارج کند و این نمایش می‌تواند نقطه عطفی در حضورش در بارسا باشد، چرا که او به دنبال تبدیل شدن به یک وارث شایسته برای تاج و تخت پرطرفدار مرد آرژانتینی است.

او هیچ‌گاه نمی‌تواند مانند هم‌تیمی‌اش تبدیل به یک گلزن همیشگی شود – او به طور کلی یک موجودیت متفاوت است – اما وینگر چپ بی‌رحم برزیلی حالا مهمترین خصوصیت را به همراه آن‌چه پیش از این ذکر شد در اختیار دارد: توانایی برای تغییر دادن هر دیداری.

کاری که نیمار حالا باید انجام دهد این است که از این نمایش از توانایی منحصربفرد به منظور سوق دادن خود به رده‌های بالای فوتبال استفاده کند. در آغاز فصل 2016/17، فوق ستاره برزیلی، تخلیه شده و با اعتماد به نفس پایین، بعد از یک تابستان خسته‌کننده در کشور خود، خسته به نظر می‌رسید. شرایط گلزنی خوبی نداشت و بسیاری از هواداران ارزش واقعی او برای تیم را زیر سؤال برده بودند، اما حالا این افکار تقریباً مضحک به دست فراموشی سپرده شده‌اند.

جویی بارتون یک‌بار در اظهار نظری احمقانه گفته بود که نیمار تنها یک «بازیکن یوتیوبی» است – محصولی از مدرسه برزیلی‌های تکنیکی، اما بدون توانایی ذهنی و فیزیکی برای درخشش در اروپا. مثالی کامل از این تئوری، دنیلسون بود – مهاجمی که در زمان پیوستن به رئال بتیس در سال 1998، گران‌قیمت‌ترین بازیکن دنیا بود. او احتمالاً در سواحل ریو، و در حال تمرین کردن فری‌استایل‌های فوتبالی جایگاه بهتری داشت.



این چیزی بود که ما در نیوکمپ، در آن شب به‌یادماندنی، دیدیم. مانند آن دسته اندک پیش از او، مهاجم 25 ساله احساسات خود را به یک علت الصاق کرد و آن را در خود جاری ساخت تا به واقعیت تبدیلش کند.

نسل من، که با نمایش‌های لیونل مسی انگشت به دهان مانده است، باید الهام‌ بیشتری از بهترین هفت‌ دقیقه‌ای که تا به حال شاهدش بوده، دریافت می‌کرد. با این‌که نیمار در حال حاضر هم یک ستاره است، اما این قطعه کوچک از توانایی اوست که در طول سالیان به یاد خواهد ماند. صاحب‌نظران سال‌ها در مورد آن به صحبت خواهند پرداخت، و آن مردم عادی که شاهدش بودند، خواهند گفت: «کجا بودی زمانی که نیمار الهام‌بخش یکی از بزرگترین بازگشت‌های تاریخ ورزش شد؟».