مبینا پولایی
FCBarcelona.ir

بدیهی است هنگامی که تیمی شکست می‌خورد، یک مقصر ندارد، همه در این شکست سهیم‌اند؛ همانطور که در پیروزی! در اختیار نداشتن بوسکتس در بازی مقابل یوونتوس، لوئیز انریکه را مجاب کرد که از ماسکرانو به عنوان هافبک استفاده کند و متئو را از ابتدا به میدان بفرستد. اینکه این یک ترکیب مناسب بوده یا خیر بحث دیگری است اما خط دفاعی تیم نتوانست مقابل ضربات دیبالا - که هر یک از آنها ضربه مهلکی بود بر پیکر بارسا و آرزوی‌های آن - مقابله کند.

در نیمه دوم بازی آندره گومز به جای متئو به میدان آمد و در شرایطی که اوضاع برای تغییر نتیجه به 2-1 فراهم بود، جورجیو کیلینی تیر خلاص را رها کرد و خاطره تلخ شکست 4-0 پاریس برای معدود هواداران بارسایی حاضر در ورزشگاه، تداعی شد. اینیستا در نیمه اول و سوارز در نیمه دوم، مسلم‌ترین شانس‌های گلزنی را داشتند که هیچ کدام درون دروازه جای نگرفت. مسی نیز دو موقعیت دیگر داشت که یکی از آنها توسط بوفون سیو شد و دیگری به بیرون رفت. مبالغه نکرده‌ایم اگر بگوییم توپ‌های ورزشگاه یوونتوس با تور دروازه بوفون قهر بودند!

اینکه چرا بارسا نتوانست یوونتوس را شکست دهد یک سوال است و اینکه چرا بایرن مونیخی که گل اول بازی مقابل رئال مادرید را به ثمر رساند، نتوانست به پیروزی یا حداقل تساوی دست یابد سوالی دیگر! حقیقتاً فوتبال را نمی‌توان از شانس جدا کرد.

زمان را نمی‌توان به عقب برد و از فرصت‌ها درست استفاده کرد، اما می‌توان به آینده امیدوار بود و برای پیروزی جنگید. می‌توان در انتظار یک غیر ممکن دیگر ماند و برای ممکن کردن آن جنگید، می‌توان در انتظار یک هفت دقیقه اعجاز انگیز دیگر ماند و به آن دل بست. واقعیت این است که برای بارسا، هیچ چیز غیر ممکن نیست. شاید معجزه‌ای دیگر در راه باشد...