منبع: سایت رسمی باشگاه
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir

لالیگای 2016/17 به پایان خود نزدیک می‌شود و رئال مادرید، پس از پیروزی 1-4 در بالایدوس مقابل سلتا، تنها به یک تساوی در زمین مالاگا نیاز دارد تا قهرمانی خود را تضمین کند. بارسا حالا سه امتیاز عقب است، و همه آنچه می‌تواند انجام دهد، پیروزی مقابل ایبار در نیوکمپ و امیدواری به شکست رئال مادرید در آندلس است.

اگر برای شما این مسئله مانند دعا برای رخ دادن یک معجزه است، پس می‌توانید با خیال آسوده به این دعا بپردازید، چرا که پیش از این برای بارسا چنین معجزه‌ای رخ داده است. در واقع، در اوایل دهه 1990، بازگشت‌های دراماتیک در آخرین روز رقابت‌ها، یک اتفاق سالانه به حساب می‌آمد...

زنده باد تنه‌ریف!

در 1992، تنها چند هفته پس از اینکه بارسا نخستین قهرمانی خود در اروپا را در ومبلی به دست آورد و شهر خود را برای میزبانی از المپیک آماده می‌کرد، جشن قهرمانی در لیگ به شکلی غیر قابل انتظار از راه رسید و معادلات را به هم زد.

در آخرین روز رقابت‌ها، تیم رؤیایی کرایف در خانه میزبان بیلبائو بود. دو گل از استوچکف در نیمه نخست، کار بیلبائو در آن بازی را تمام ساخت، اما هر گونه امید برای قهرمانی در لیگ مستلزم لغزش رئال مادرید صدرنشین در خانه تنه‌ریف بود. و خبرهای خوبی هم مخابره نمی‌شد؛ رئال مادرید با گل‌های فرناندو هیرو و گئورگی هاجی در آستانه کسب یک پیروزی آسان به نظر می‌رسیدند.

کیکه استبارانز یکی از گل‌های خورده را برای تنه‌ریف جبران کرد، اما این مسئله چندان وضعیت را برای بارسا تغییر نداد. اما تنها 13 دقیقه تا پایان کار باقی مانده بود که خبر رسید ریکاردو روخا، بازیکن رئال مادرید، توپ را وارد دروازه خودی کرده است و بازی 2-2 شد. با این اوصاف، بارسا قهرمانی را به دست می‌آورد... اما، ناگهان تصویر اسکوربرد به جزایر قناری رفت؛ یک گل دیگر به ثمر رسیده بود. هواداران بارسا می‌دانستند که رئال مادرید به گل رسیده است...

اما نه، گلزن آن گل کسی نبود جز پیِر، مهاجم ایتالیایی تبار، که تنه‌ریف را به شکلی باورنکردنی از رئال مادرید 3-2 پیش انداخته بود. تنها ده دقیقه بعد، شهر بارسلونا پر از هیاهو و شادی بود؛ شادی برای یک پیروزی، که یکی از خارق‌العاده‌ترین قهرمانی‌های تاریخ لالیگا را نصیب بارسا کرد.

دژاوو

یک سال بعد، در روز آخر، شرایط تقریباً مشابه شرایط لالیگا فصل گذشته بود. بار دیگر رئال مادرید با کمترین اختلاف از بارسا پیش بود و بار دیگر در روز آخر، آن‌ها باید به مصاف تنه‌ریف می‌رفتند.

در نیوکمپ، باز هم قهرمان تیم استوچکف بود که مقابل یک تیم باسکی دیگر، این بار سوسیداد، گل‌زنی کرد. دقیقاً همان لحظه‌ای که مهاجم بلغار بارسا را پیش انداخته بود، اسکار درتیسیا، تنه‌ریف را مقابل رئال مادرید پیش انداخت.

لابد تصور می‌کنید که ممکن نیست همان اتفاق مجدداً رخ داده باشد. اما رخ داد! رئال مادرید نه تنها موفق نشد کار را به تساوی بکشاند، بلکه تا پایان نیمه نخست، آن‌ها گل دیگری هم، این بار توسط چانو، دریافت کرده بودند.

دیگر هیچ گلی در دو ورزشگاه به ثمر نرسید، و پس از اینکه بارسا در سی سال تنها سه بار قهرمان لالیگا شد، حالا برای سه فصل متوالی قهرمانی در لالیگا را تجربه می‌کرد. اما این پایان ماجرا نبود...

سومین خوش‌شانسی بارسا

در فصل 1993/94، و برای سومین فصل پیاپی، بارسا در حالی پا به دیدار پایانی می‌گذاشت که در رتبه دوم قرار داشت؛ با این تفاوت که این بار دپورتیوو در صدر بود.

کاتالان‌ها سهم خود را با پیروزی 5-2 مقابل سویا در نیوکمپ انجام دادند. اما این پیروزی، اگر دپور در خانه مقابل والنسیا پیروز می‌شد، ارزشی نداشت. در آن زمان گوشی‌های تلفن همراه وجود نداشتند، اما هواداران رادیوهای خود را به همراه آورده بودند و تصاویر تلویزیونی هر از گاهی به ریازور می‌رفتند. خبرها اما همواره یکی بود – گلی به ثمر نرسیده است.

دقیقه 90 از راه رسید و ناگهان نیوکمپ در سکوت فرو رفت: پنالتی برای دپورتیوو.

1200 کیلومتر آن طرف‌تر، میروسلاو دوکیچ پشت ضربه پنالتی ایستاد، و مهار توپ توسط دروازبان والنسیا، خوزه لوییز گونزالز، نه تنها قلب هزاران هوادار دپورتیوو را شکست، بلکه بسیار از هواداران بی‌طرفی که می‌خواستند شاهد نخستین قهرمانی لاکرونیا در لالیگا باشند را هم، ناراحت کرد.

اما در بارسلونا، جمعیت از شادی سر از پا نمی‌شناختند؛ برای سومین فصل پیاپی، بارسا در روز آخر قهرمانی را به دست آورده بود.

دوباره رخ می‌دهد؟

ربع قرن از آن اتفاق‌های شگفت‌انگیز می‌گذرد، اما این یک‌شنبه، هواداران بارسا در سراسر دنیا، امیدوارند که بار دیگر آن اتفاق‌ها که به سختی می‌توان آن‌ها را معجزه نخواند، رخ بدهد.

نکته جالب توجه این‌که، سریال تلویزیونی «قله‌های دوقلو / Twin Peaks» نیز پس از 25 سال به صفحات تلویزیون بازمی‌گردد، آن هم با این جمله بسیار امیدوارکننده: «دوباره رخ می‌دهد...».

آیا این نشانه‌ای است که این اتفاق رخ خواهد داد؟ بیایید امیدوار باشیم!