منبع: ESPN
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir

اگر احیاناً جوزپ ماریا بارتمئو در حال حاضر نمی‌داند که دقیقاً باید چه کند، شاید وقتش رسیده که یک قدمی بزند. از ادارات باشگاه بیرون برود، از دروازه آهنی عبور کند و به سمت راست برود، ورزشگاه را دور بزند، از کنار قسمت شمالی عبور کند و همین‌طور از کنار لاماسیا، مدرسه‌ای که پر است از جوانان، نوجوانان و کودکانی که رؤیای حضور در تیم نخست بارسا را در سر می‌پرورند، که روزی خانه مرادشان بود و امروز از این احساس خالی‌ست. از بیمارستان مامایی عبور کند و به سمت راست برود، کمی که جلوتر برود به یک ساختمان کوچک می‌رسد. در طبقه اول، جایی که تصاویر زیادی از سال‌های گذشته بارسا خواهد یافت، دفتر کار خوان گاسپارت را خواهد دید.

بارتمئو نیمار را به پی‌اس‌جی باخت و حالا باید راهی برای فرار از این شکست پیدا کند، راهی که به نحوی این مسئله را جبران نماید. اگر مؤدبانه سؤالش را مطرح کند، گاسپارت حتماً پاسخی برایش خواهد داشت و به او خواهد گفت که چه کند. مهم‌تر، البته، به او خواهد گفت که چه کار نکند: «محض رضای خدا، کاری که من کردم را نکن!».



آخرین باری که بارسا خود را در چنین موقعیتی دید - یکی از بهترین بازیکنان از تیم جدا شد، مبلغ بند جدایی‌اش پرداخت شد و توان اینکه جلویش گرفته شود وجود نداشت، یک حفره بزرگ در تیم به وجود آمد و مبلغ بسیار زیادی پول دریافت شد - گاسپارت رئیس باشگاه بود. او زمانی به مدیریت رسید که مانورهای زیادی در حال اجرا بود، مانورهایی که در نهایت به لوییز فیگو ختم شد؛ کسی که از سرنوشتش راضی نبود و به رئال مادرید پیوست. سال 2001 بود و ششصد کیلومتر آن طرف‌تر، در سانتیاگو برنابئو، فلورنتینو پرز نیز به تازگی به ریاست رسیده بود، آن هم با یک وعده «غیر ممکن»: خرید بهترین بازیکن بارسا.

در نهایت، رئال مادرید ده میلیارد پزتا (واحد پول اسپانیا) برای فیگو پرداخت کرد. این انتقال بیش از 50 میلیون یورو برای رئال مادرید خرج داشت، و در آن زمان رکورد نقل و انتقالات را به شدت شکست. گاسپارت تلاش کرد که جلوی این اتفاق را بگیرد، اما در نهایت، او باید اذعان به شکست می‌کرد. مشکل این بود که گاسپارت - یک انسان احساساتی، لجباز، مغرور، و بر اساس اعتراف خودش، یک رئیس خیلی بد - هیچگاه اذعان به شکست نکرد. او نمی‌توانست برای جبران این شکست صبر کند و می‌خواست که سریعاً این کار را انجام دهد. او به حدی شوکه شده بود که توانایی‌اش برای تفکر منطقی را تقریباً از دست داد، و همه چیز را بدتر کرد.

گاسپارت اذعان می‌کند: «فیگو ما را نابود کرد». احتمالاً به این خاطر که خود او، در حالی که نمی‌خواست باور کند دارد اتفاق می‌افتد، اجازه این نابودی را صادر کرد.



و او دقیقاً همین کار را کرد. بدون هیچ کنترلی. گاسپارت پولش را تا آخرین سنت خرج کرد، و حتی بیشتر. مارک اورماس، 39.6 میلیون یورو، جرارد لوپز، 21.6 میلیون یورو، آلفونسو پرز، 15 میلیون یورو، امانوئل پتی، 9 میلیون یورو. آن‌ها، روی کاغذ، بازیکنان بسیار خوبی بودند، اما قیمت همه‌شان کاذب بود - به محض اینکه فیگو بارسا را ترک کرد، بازار تکان خورد. و هیچ یک از این بازیکنان هم واقعاً موفق نبودند.

بارسلونا سقوط کرد و آن‌ها حتی کلافه‌تر شدند. خریدهایی که فصل بعد انجام دادند در واقع حتی بدتر بود - خاویر ساویولا (30 میلیون)، جیووانی (20.6 میلیون)، فیلیپ کریستنوال (16.8 میلیون)، فابیو روچمباک (14.6 میلیون)، و فرانچسکو کوکو (2.4 میلیون) - اما این کلافگی اولیه بود که همه چیز را شروع کرد، مارپیچ رو به پایینی که بحران را با خود به تیم آورد و در نهایت منجر به سقوط کاتالونیا شد.

یک درس برای بارسلونا در این قضیه وجود دارد. برای هواداران، علاوه بر این، یک ترس هم وجود دارد. بیشترین حرفی که در هفته اخیر در همه جا شنیده می‌شد، در مورد این بود که نیمار یک بازیکن فوق‌العاده است، اما 222 میلیون یورو می‌تواند برای بارسا مفیدتر باشد. اما این مفید بودن به این بستگی دارد که، خب، بتوانند از آن استفاده کنند. و سختی مسئله در همین‌جاست.

نکته تنها این نیست که جدایی نیمار تصویری از یک باشگاه که در موضع ضعف قرار گرفته و یک هیئت مدیره که نتوانست از این اتفاق مهم جلوگیری کند به دست می‌دهد (بله، این مبلغ رکورد قبلی نقل و انتقالات را دو برابر کرد، اما 222 میلیون یورو مبلغ کمی برای بند جدایی نیمار است و با بند جدایی 500 میلیون یورویی بیل قابل مقایسه نیست)، بلکه شک و موقعیتی است که در گام بعدی به وجود می‌آید.

این موقعیت نگران‌کننده است: بحث‌ها بر سر تیم‌های پایه و بارسایی که دارد به مذهبش پشت می‌کند؛ آمدن آردا توران و آندره گومز به بارسا؛ نیامدن مارکو وراتی، یا هکتور بیرین؛ بیانیه لیورپول که کوتینیو برای فروش نیست، طوری که انگار او واقعاً نیمار است؛ رفتن دنی آلوز؛ دنی سبایوس، تونی کروس، مارکو آسنسیو و بازیکنان دیگری که به رئال مادرید می‌روند؛ آسیبی که انتقال نیمار وارد کرده و در زندان بودن رئیسی که او را به نیوکمپ آورد؛ نگرانی فزاینده‌ای که در کاتالونیا وجود دارد که این مادرید است که کنترل بازار را در اختیار گرفته است.



بارسلونا در ابتدای تابستان، خود به دنبال این بود که خط هافبکش را تقویت کند – آن‌ها امیدوار بودند که از پی‌اس‌جی بازیکن بگیرند، نه این‌که به آن‌ها بازیکن بدهند – و حالا آن‌ها باید به دنبال یک مهاجم هم باشند. حالا آن‌ها باید جایگزینی برای نیمار بیابند. مشکل این است که احتمالاً جانشینی برای نیمار وجود ندارد. و با این‌که 222 میلیون یورو پول بسیار زیادی‌ست، ارزشی که پیش از این داشت را ندارد. مردم می‌گویند: «اوه، می‌شود با این پول چهار بازیکن خرید». اما می‌شود؟ واقعاً می‌شود؟ و آن بازیکنان تا چه اندازه بازیکنان خوبی خواهند بود؟ بازار نقل و انتقالات با شدت بالایی در حال حرکت بود، حالا با این انتقال حتی بیشتر از قبل حرکت می‌کند. خصوصاً برای بارسلونا.

این می‌تواند یک موقعیت برای بارسا باشد، بله، مطمئناً، و احتمالاً یک موقعیت بسیار خوب. اما یک اجبار هم هست. و وقتی شما مجبور به خرید هستید، همان‌طور که تجربه گاسپارت نشان می‌دهد، به احتمال فراوان خرید خوبی نخواهید داشت. با کلی پول در جیب‌تان به خیابان بروید تا خرید کنید، وقتی همه می‌دانند که کلی پول در جیب دارید، و به احتمال فراوان سرتان کلاه خواهد رفت. تزریق مقدار بسیار زیادی پول لزوماً به معنای بهبود نیست؛ عجله کمک چندانی به شما نمی‌کند. جدایی کریستیانو رونالدو از منچستر در تابستان 2009 باعث شد تا باشگاه آنتونیو والنسیا، مایکل اوون، گابریل اوبرتان و بیرام دیوف را بخرد. شما ترجیح می‌دهید کدام را داشته باشید، رونالدو یا جانشینانش را؟

دادن فرناندو تورس و گرفتن اندی کرول، کسی هست؟ (باشد، باشد، قبول، منصفانه نیست. همان تابستان لوییز سوارز نیز به لیورپول آمد).

فشار بسیار زیاد است و بازار به راحتی تغییر می‌کند. هواداران یک راه حل می‌خواهند. نام‌های بزرگی در سرتیتر روزنامه‌ها می‌آیند. سوپر استارها باید خریداری شوند، آن هم به سرعت. یک نفر را بیاورید، سریع! این قابل درک است و حتی ممکن است جواب هم بدهد، اما آیا کار درستی‌ست؟



گاسپارت می‌گوید: «نمی‌توانی کاری که من کردم را بکنی. اصلاً نمی‌توانی. [اگر این کار را بکنی] باختی!».