منبع: squawka
مترجم: رضا خانجانی / FCBarcelona.ir

با توجه به این که آبی و اناری‌ها حتی پیش از ترک نیمار، برای انجام یک تجارت بزرگ مشتاق به نظر می‌رسیدند، اکنون نیز جاه طلبی آن‌ها نمی‌تواند کاهش یافته باشد.

پس از جذب نلسون سمدو برای پست دفاع راست، اهداف بعدی آن‌ها در نقل و انتقالات به سه گزینه محدود شده است که می‌توان به شکل مختلف از آن‌ها در ترکیب بارسا بهره برد. ارنستو والورده می‌تواند تیمش را با چینش‌های متفاوتی به زمین مسابقه بفرستد که همه و همه به این که او چه بازیکنانی را در دسترس خواهد داشت و چه سیستم تاکتیکی می‌خواهد مورد استفاده قرار دهد، بستگی دارد.

تجارت بزرگ

دو هدف اصلی بارسلونا پس از خروج نیمار تاکنون، کوتینیو، بازیساز برزیلی لیورپول، و عثمان دمبله، وینگر بوروسیا دورتموند بوده است. علاقه آن‌ها به کوتینیو داستانی طولانی دارد و آن‌ها به او به عنوان گزینه‌ای برای ترغیب نیمار به ماندن در تیم فکر می‌کردند اما پس از آن، او را به عنوان گزینه‌ای برای جانشینی آندرس اینیستا در نظر گرفتند.

در حالی که لیورپول مخالف ایده فروش کوتینیو بوده است، با این وجود شایعات منتشر شده ابتدا رقم 90 میلیون یورو را اعلام کرده بودند که اکنون تا 120 میلیون یورو نیز افزایش یافته است. درخواست حداقل 120 میلیون یورو از سوی باشگاه دورتموند برای دمبله او را نیز به یک گزینه پرخرج برای بارسا تبدیل کرده است.

این دو گزینه ممکن است به سرعت، قدرت برق آسایی به خط حمله بارسلونا تزریق کنند. هر دو بازیکن توانایی دریبل زنی و حمل توپ بالایی دارند. مهارت‌های دفاعی کوتینیو بی‌شک در حال پیشرفت است اما با حضور اینیستا به عنوان راهنما، او قطعا در کمترین زمان سطح بازی‌اش را ارتقا خواهد داد. دمبله شگفتی خارق العاده‌ای در سمت چپ و مکملی باورنکردنی برای لئو مسی و لوئیز سوارز خواهد بود که توانایی عبور از بازیکن حریف و هجوم به محوطه جریمه و شوتزنی را به خوبی داراست.

تجارت هوشمندانه

در حقیقت، درخشش دمبله در سمت چپ باعث شده تا او به اولویت اصلی بین دو گزینه پرخرج دیگر تبدیل شود. بی‌تردید، کوتینیو بازیکن با کیفیتی است اما همان طور که اشاره شد، مشارکت دفاعی وی به تمرین بیشتری نیاز دارد و علاوه بر آن، متقاعد کردن یورگلن کلوپِ لجباز برای فروش بهترین بازیکن تیمش، کار بیهوده‌ای به نظر می‌رسد.

در عوض، بارسلونا باید به اهداف کم قیمت دیگری توجه کند که از جمله می‌توان به ژان میشل سری اشاره کرد. این بازیساز فرانسوی قلب تپنده خط میانی باشگاه نیس است. سری بازیکنی با سبک و سیاق مشابه ژاوی است و قادر است ضمن ارائه فوتبال تک ضرب و حضور در همه نقاط زمین، مرجع پاس‌های بازیکنان هم‌تیمی‌اش باشد.

تنوع بالای پاس‌های سری می‌تواند مسئله‌ای کلیدی برای فرار و در موقعیت قرار دادن دمبله و لوئیز سوارز باشد و فرصت حملات برق آسای نلسون سمدو و جوردی آلبا را از جناحین فراهم کند. این هافبک می‌تواند ضد حملات سریعی را پی ریزی کند که تیم مقابل را غافلگیر می‌کند. این در حالی است که او از لحاظ قابلیت‌های دفاعی از کوتینیو بهتر است و حتی توانایی‌هایی دارد که مسلما می‌تواند به بوسکتس در زمینه تکل‌های دفاعی و قطع توپ‌های حریف کمک کند.



علاوه بر این، توانایی سری در کنترل خط میانی به ایوان راکیتیچ اجازه خواهد داد که نقش هجومی بیشتری مانند زمان حضورش در سویا ایفا کند یا فضای کافی برای دنیس سوارز برای حضور به عنوان یک هافبک واقعی در ترکیب بارسا ایجاد شود.

مسی، بهترین بازیکن جهان از زمان شروع فصل گذشته، به طور همزمان در دو پست بال راست و هافبک بازی کرده است تا به طرزی غیر ممکن - که فقط خود او می‌تواند - غیاب ژاوی را پوشش دهد. اگر ژان میشل سری به بارسلونا ملحق شود و در خط میانی تیم قرار بگیرد، در این صورت مسی می‌تواند بیشتر به عنوان مهاجم بازی کند تا قدرت بازیسازی و غریزه گلزنی او حتی بیش از پیش در معرض نمایش قرار بگیرد. او فصل گذشته 54 گل در 52 بازی به ثمر رساند؛ در حالی که بار خط هافبک را نیز به دوش می‌کشید. تصور کنید که اگر می‌توانست این مسئولیت را رها کند، چه اتفاقی می‌افتاد!

ژان میشل سری گزینه باشکوهی نیست اما اساسی و حیاتی‌ترین خرید بارسا در این تابستان است. سران بارسا هرگز مهارت ژاوی را با بازیکنی جایگزین نکرده‌اند؛ حتی وقتی که راکیتیچ جایگاه خودش را در تیم پیدا کرد، این خلاء همچنان حس می‌شد. سری هافبکی خواهد بود که بارسا از زمان رفتن تیاگو به بایرن مونیخ، ناله کنان در جستجوی یافتن آن است. با حضور سری در خط میانی و دمبله در خط حمله، بارسلونا دو خرید فوق‌العاده برای برطرف کردن نیازهایش داشته و می‌توان گفت در این صورت همه کار برای کاهش تاثیر فقدان نیمار انجام داده است.

تابستان خارق العاده برای والورده

گاهی اوقات همه چیز باب میل شما پیش می‌رود. تابستان بارسا به خوبی شروع شد. آن‌ها در گام اول نلسون سمدو را برا پر کردن خلاء پست دفاع راست از بنفیکا جذب کردند اما پروژه نقل و انتقالاتی به خاطر خروج نیمار با مشکل مواجه شد. حال سه گزینه باقی مانده و مردم فکر می‌کنند که یک و نهایتا دو گزینه جذب خواهند شد.

اما اگر هر سه این تابستان به بارسا بیایند، چه می‌شود؟ مشخصا 150 میلیون یورو برای دمبله و 90 میلیون یورو برای کوتینو (که می‌تواند حتی افزایش هم یابد) و 40 میلیون یورو برای سری، حداقل بودجه 280 میلیون یورویی می‌خواهد که مطمئنا مبلغی نجومی برای خرج کردن است اما در نظر داشته باشید که به لطف نیمار، 222 میلیون یورو به حساب باشگاه بارسلونا واریز شده است.

فروش نیمار، یک فروش معمولی نبود چون تیم پاریسی مبلغ فسخ قرارداد او را پرداخت. این بدان معناست که بارسلونا با این پول، به معنای واقعی قادر است که هزینه خرید دمبله، سری و یک سوم قیمت پیشنهاد شده برای کوتینیو را بپردازد؛ بدون این که به بودجه نقل و انتقالاتی واقعی خود دست زده باشد و همه این حساب و کتاب‌ها قبل از فروش آندره گومز، آردا توران و مونیر ال حدادی انجام شده است؛ بازیکنانی که به احتمال زیاد تیم را ترک خواهند کرد.

حال که پول مسئله‌ای نیست، بارسا می‌تواند هر سه بازیکن را جذب کند و اکنون باید به این سوال پاسخ داد که این سه بازیکن چگونه در ترکیب بارسلونا قرار می‌گیرند؟ البته که با سیستم 1-3-2-4! ارنستو والورده به این سیستم در اتلتیک بیلبائو توجه خاصی داشته است که استفاده از این سیستم به معنای آزادی لئو مسی است.

همان طور که گفته شد، مسی در سیستم 3-3-4 بیشتر و بیشتر از وینگ راست به مرکز زمین آمده است. یک قسمت آن، به "اجبار" مربوط می‌شود. مسی مجبور بود که خط میانی را پوشش دهد اما در این صورت دیگر نیازی به این کار نیست. طبیعتا او یک شماره 10 است و بهترین فصل‌های او به عنوان یک گلزن زمانی رقم خورده‌اند که مسی "9 کاذب" بوده است. این جابجایی مسی می‌تواند بارسا را با یک مشکل مواجه کند که با "بی ثبات شدن جناح راست" می‌توان از آن نام برد.

لوئیز انریکه در فصل گذشته، سیستم 3-1-3-3 را برای جابجایی مسی به مرکز زمین و حل این مشکل استفاده کرد اما این چینش برای به کارگیری در طول یک فصل مناسب نبود. اما سیستم 1-3-2-4 می‌تواند بدون این که مدافعان بارسا را در معرض فعالیت بیش از حد و غیرمعمول قرار دهد، همان قابلیت را برای مسی به وجود آورد.

با حضور بوسکتس و سری به عنوان دو هافبک دفاعی، آن چه که اتفاقی می‌افتد، مشابه سیستمی است که بارسلونا در فصل 2009/10 به کار گرفت. هنگام در اختیار داشتن توپ، بوسکتس همچنان تنها هافبک دفاعی تیم خواهد بود و سری (که نقش ژاوی آن زمان را بازی خواهد کرد) در مرکز زمین به سمت جلو پیشروی خواهد کرد. هنگامی که تیم صاحب توپ نیست، هر دو بازیکن محوری شامل دو هافبک دفاعی را مقابل حملات حریف تشکیل خواهند داد.

علاوه بر این، کوتینیو می‌تواند هم به عنوان مهاجم و هم مانند زمان حضورش در لیورپول در پست بال چپ بازی کند. یعنی بخشی از بازی یک وینگر کلاسیک با توانایی دریبل زنی چشمگیر، سانترهای حیاتی و شوت‌های سرکش باشد و بخشی هم هافبک میانی. همانند اینیستا (و سیدو کیتا) در فصل 2009/10، وقتی تیم می‌خواهد عرض زمین را پر کند، کوتینیو می‌تواند وینگر چپ باشد و با حضورش در میانه زمین نیز به کنترل بازی تیم کمک کند.

دمبله در سمت راست به عنوان وینگر ایفای نقش خواهد کرد. دوباره طبع بلندپروازی او جلب توجه خواهد کرد؛ زمانی که او می‌تواند با پای راستش در خارج از محوطه جریمه بازیکنان حریف را پشت سر بگذارد و درون محوطه فرصت شوتزنی را برای پای چپش فراهم کند. زوج او و سمدو جناح راست پرسرعتی در بارسا شکل خواهد داد که متوقف کردن آن بسیار دشوار است.

نکته مهم‌تر آن است که مسی به عنوان شماره 10 بازی می‌کند. در این صورت بهترین بازیکن جهان از فشار دفاعی حریف خارج خواهد شد یا ضمن حفظ ساختار تاکتیکی تیم پیرامون خودش، بارسا می‌تواند شکل 1-4-4 به خود بگیرد تا وی آزادانه بتواند در زمین مسابقه حرکت و تیم مقابل را ویران کند.

این کار ریسک بسیار بزرگی است که به یک باره نیازمند تغییرات زیادی است اما شجاعت تاکتیکی یکی از نشانه‌های بارسلوناست. این همان چیزی است که در سال 2006 و پس از آن در سال 2008 آن‌ها را متمایز کرد؛ وقتی که اعتماد پپ گواردیولا به بازیکنانش و توانایی‌هایشان به آبی و اناری‌ها اجازه داد تا فوتبال جهان را متحول کنند. کسی که شجاعت داشته باشد، برنده خواهد بود.