منبع: Squawka
مترجم: محمدصدرا نژادی / FCBarcelona.ir

یک: بازی دادن به نیمار در تور پیش‌فصل

هنگامی که نیمار به همراه پدرش بدون قطعیت از آینده این بازیکن حرف می‌زدند و دنی آلوز و جرارد پیکه با پیام‌های خود اذهان عمومی را تشویش می‌کردند، بارسلونا می‌دانست که ممکن است، نیمار به زودی باشگاه را ترک کند.

والورده نیز از این موضوع آگاه بود و با این وجود، او را در ترکیب اصلی کنار مسی و سوارز قرار می‌داد. مثلث MSN فوق‌العاده کار کردند و نیمار برای اولین بار در تور پیش‌فصل سه گل به ثمر رساند و همه هواداران و اسپانسر‌ها راضی و خوشحال بودند.

اما استفاده از نیمار یک اشتباه بزرگ بود، چون والورده را برای دوران پس از او آماده نمی‌کرد. او می‌دانست که حضور نیمار در زمین بازی بسیار تاثیر گذار است و عادت کردن به شرایط بدون او سخت خواهد بود. ممکن است که اسپانسر‌ها او را مجبور به بازی دادن به نیمار کرده باشند، اما در این حالت هم والورده می‌توانست در نیمه دوم از او استفاده نکند.

ترکیب اصلی تیم ‌می‌توانست با حضور دنیس سوارز تکمیل شود و او با بازی کردن در کنار مسی و سوراز، فرصت عادت کردن به نحوه بازی آن‌ها را به دست می‌آورد و دیگر در سوپرکاپ اسپانیا، پست وینگر چپ، نقطه ضعف اصلی بارسا به شمار نمی‌رفت.

دو: قرار دادن اینیستا در ترکیب اصلی (بازی رفت سوپرکاپ اسپانیا)

آندرس اینیستا بارها خود را به عنوان یک هافبک کلاس بالا ثابت کرده است. آخرین هنرنمایی او به عنوان رئیس خط هافبک، رهبری فوق‌العاده در فینال کوپادل‌ری فصل گذشته بود. با وجود مصدومیت‌های زیاد در فصل پیش و سن بالا که از لحاظ فیزیکی باعث افت او شده است، واضح بود که توانایی شروع بازی از ابتدا را ندارد. حال این سوال پیش می‌آید که چرا والورده او را باید در مقابل هافبک‌های جوان و پر انرژی رئال قرار دهد؟ اکنون اینیستا به سنی رسیده است که تنها می‌تواند در مقابل حریفان ضعیف‌تر بازی را آغاز کند و در مقابل حریفان قوی‌تر، تنها باید برای کنترل بازی به زمین بیاید. همه ما نمایش‌های بی‌نظیر او را در مقابل رئال‌مادرید به یاد داریم و انگار که ادامه حیات بارسا بدون تاثیرگذاری او، به خطر می‌افتد!

او در دقیقه 68 بازی تعویض شد اما آن اتفاقی که از آن می‌ترسیدیم افتاد؛ اینیستا مصدوم شد و بازی برگشت را از دست داد. پس از ریکاوری کامل، والورده باید از او با نهایت دقت استفاده کند وگرنه ریسک از دست دادن او برای ادامه فصل، همیشه تیم را تهدید خواهد کرد.

سه: محدود کردن نلسون سمدو

بارسلونا از سال 2012 و شروع به افت تدریجی دنی آلوز، نیاز به یک مدافع راست جوان را احساس کرد. قطعا هیچ‌ بازیکنی نمی‌تواند مانند آلوز در این پست بازی کند اما حضور یک دفاع راست آماده در تیم، برای بارسلونا ضروری است ولی آن‌ها تنها الکس ویدال را به خدمت گرفتند و وضعیت نامطمئن دفاع راست همچنان ادامه داشت تا اینکه نلسون سمدو از بنفیکا به بارسلونا پیوست.

در زمان بازی‌ها پیش‌فصل، سمدو تنها در نیمه دوم بازی‌ها به میدان می‌رفت و در بازی رفت سوپرکاپ نیز، تمام بازی را از روی نیمکت تماشا کرد. او حتی در بازی برگشت از ابتدا در ترکیب قرار نگرفت و در نهایت در دقیقه 50 وارد زمین شد. در 40 دقیقه‌ای که او در زمین حضور داشت، دوباره جنب و جوش به سمت راست تیم بازگشت و تاثیرگذاری او ملموس بود. اینکه چرا والورده اینقدر کم از او استفاده کرد، قطعا نیاز به بررسی دارد.

شاید اگر سمدو از ابتدا بازی در ترکیب حضور داشت، بارسلونا این قدر خود را مستاصل نشان نمی‌داد و می‌توانست اعتماد بیش‌تری به دفاع خود داشته باشد. محدود کردن دقایق بازی او از سمت والورده هیچ توجیه منطقی ندارد.

چهار: استفاده از سیستم 3-5-2

بعد از شکست تاکتیکی در نیمه دوم بازی اول سوپر کاپ، والورده تصمیم گرفت که تغییراتی را در نوع چینش تیمش انجام دهد. او سه مدافع را در عقب زمین گذاشت اما برخلاف سیستم 3-3-1-3 انریکه، چینش 3-5-2 را انتخاب کرد.

در واقع مشکلی که والورده متوجه آن نشد، این بود که هیچ کدام از بازیکنان بارسا با این سیستم ارتباط برقرار نکردند و راحت نبودند. به جرات می‌توانیم بگوییم نیمه اول بازی برگشت سوپرکاپ بدترین بازی بود که بارسلونا در یک دهه اخیر و یا حتی خیلی پیش از آن – قبل از سال 2003 – ارائه کرده است.

تنها به نظر می‌رسید که لیونل مسی و سرخیو بوسکتس (دو بازیکن برتر تیم و جزء 10 بازیکن برتر جهان) از روش بازی‌شان آگاه بودند. بقیه بازیکنان تیم، 90 دقیقه احساس سردرگمی می‌کردند.



پنج: قراردادن گومز و ماسکرانو در ترکیب اصلی

حتی سیستم عجیب 3-5-2 والورده می‌توانست جواب دهد، اما اشتباه او در انتخاب بازیکنان ترکیب اصلی، جای هیچ دفاعی را باقی نگذاشت. هر دو گل رئال مادرید که در بازی برگشت زده شد، برآمده از ضعف در ترکیب اصلی تیم بود. آندره گومز و خاویر ماسکرانو احتمالا بدترین انتخاب ممکن برای شروع بازی بودند.

در زمان گل فوق‌العاده آسنسیو، گومز حتی نزدیک به موقعیتی که او توپ را دریافت کرد حضور نداشت و هیچ تلاشی برای تاثیر‌گذاری بر روی او انجام نداد. او تنها بدون هدف به سمت وسط زمین حرکت می‌کرد و حتی نمی‌توانیم دلیلی برای دویدن او در وسط زمین بیان کنیم.

بازی دادن به ماسکرانو نیز که مدت‌هاست امتحانش را پس داده است، به اندازه بازی کردن گومز عجیب بود. درست است که والورده با 5 دفاعه کردن ترکیب مجبور بود مدافعی را به تیم اضافه کند، اما می‌توانست به جای ماسکرانو 33 ساله، از مارلون 21 ساله استفاده کند.

ماسکرانو بار‌ها و بار‌ها توسط مهاجمان مادریدی جا گذاشته شد و نمی‌توانست در برابر حملات آن‌ها مقاومت کند و با تکل‌های بی‌دلیل، یکی از دلایل گل دوم رئال بود. او از پست خود در دفاع جلوتر آمد و به همین دلیل روبرتو مجبور شد از پشت او را حمایت کند. همین امر باعث شد که فضایی در سمت راست زمین ایجاد شود و مارسلو از آن جا حرکت خود را آغاز کند. اگر ماسکرانو سر جای خود مانده بود، هرگز گل دوم لوس‌بلانکوس اتفاق نمی‌افتاد.