منبع: Barca Blaugranes
مترجم: مبینا پولایی / FCBarcelona.ir

بعد از فروش رونالدینیو، لئو مسی رسماً هدایت ارکستر بزرگ بارسلونا را برعهده گرفت و سه شنبه شب، مقابل یوونتوس یک بار دیگر درخشش خود را به عرصه نمایش کشید. در طول دوران حضورش در تیم اصلی، طی 589 بازی، مسی مجموعاً 515 گل به ثمر رسانده و 231 پاس گل ارسال کرده است. و برای تیم ملی کشورش، در 120 بازی، 58 گل به ثمر رسانده است. امسال، مسی با یک چالش وحشتناک مواجه است که می‌تواند دوران حرفه‌ای او را هم الان و هم در آینده تحت تأثیر قرار دهد؛ و آن چالش این است که به طور همزمان رهبر بارسلونا و آرژانتین باشد!

در حالی که بهترین بازیکن نسل ما و احتمالاً همه نسل‌ها در نظر گرفته می‌شود، این مهاجم آرژانتینی امسال با چالشی به مراتب سخت‌تر رو به روست.

آن دو فصلی که بارسلونا صاحب سه گانه شد، اعجوبه‌های فراوانی در کنار مسی بازی می‌کردند؛ کارلس پویول، جرارد پیکه، آندرس اینیستا، ژاوی، دانی آلوز، سرخیو بوسکتس، نیمار و لوئیز سوارز و چند تن دیگر.

با این که هنوز هم توسط استعدادهای درخشان زیادی احاطه شده اما شرایط سختی پیش روی مسی قرار دارد. حتی زمان‌هایی که فوق‌العاده بازی می‌کرد و به قهرمانی می‌رسید، مسی همواره چند یار کمکی، با کلاس جهانی، پشت سرش داشت.

زمانی که ژاوی و اینیستا سال‌های طلایی فوتبال اسپانیا را بین سال‌های 2008 تا 2012 هدایت می‌کردند، مسی دو هافبک خلاق داشت که زندگی را برایش به طور قابل توجهی آسان‌تر می‌کردند.

او در سال 2012 در حالی توانست 91 گل به ثمر برساند که تعدادی بازیکن معتبر به خط هافبک بارسلونا اضافه شده بود (تا این امر آسان‌تر شود) و همچنین استعدادهای زیادی در خط حمله تیم ملی آرژانتین به چشم می‌خورد. آن سال که آخرین فصل حضور پپ در بارسا نیز سپری می‌شد، انتقادات زیادی علیه سرمربی شکل گرفت و علت آن وابستگی بیش از حد تیم به مسی و نبوغ او بود.

در چنین شرایطی، برای کم کردن بار از روی دوش مسی، تیم نیاز به تعدادی تقویت کننده داشت. تا حدی که مجبور شد هم نیمار و هم سوارز را خریداری کند. امسال اما بدون درخشش با ثبات اینیستا و عدم حضور ژاوی و نیمار، سنگینی تمام مسئولیت‌ها مجدداً بر عهده مسی است.

امسال نه تنها از مسی انتظار می‌رود که گلزنی کند، بلکه انتظار می‌رود هم برای سوارز و دمبله شرایط گلزنی را فراهم آورد و هم تمام بازی تیم را وارد نیمه سوم زمین کند. با این حال همان طور که در آخرین فصل حضور پپ دیده شد، وابستگی بیش از حد به مسی، به ضرر تیم است.

در سیستم توتال فوتبالی که یوهان کرایف ابداء کرد، وظایف برعهده یک شخص نیست بلکه این فرصت را به بازیکنان می‌دهد که بهترین کیفیت خود را نشان دهد.

تکیه بر جادوی مسی در هر بازی می‌تواند باعث از بین رفتن ابتکار بازیکنان سایر پست‌ها شود و متعاقبا دو یا سه برابر شدن وظایف مسی.

مسی در آرژانتین با مشکلاتی مواجه است و آخرین وقفه بازی‌های ملی، مشکلاتی را که او ممکن است در صورت وابستگی بیش از حد، در بارسلونا با آن مواجه شود، نشان داد.

در بازی مقابل ونزوئلا که به تساوی 1-1 ختم شد، تمام موقعیت‌هایی که آرژانتین داشت، توسط مسی شکل گرفته بود. جز خود مسی تهدید قابل توجه دیگری در زمین نبود و ونزوئلا توانست استراتژی دفاعی خود را روی مسی متمرکز کند، نه تمام تیم! با این شرایط مسی تنها یک بار توانست گلزنی کند و از نبود ابتکار رنج می‌برد؛ لذا مجبور شد به همین تساوی رضایت دهد.

در حقیقت اکنون مسی با فصلی رو به رو است که در آن باید قلب تپنده باشگاه و کشورش باشد. حتی با استانداردهای که او دارد، این دلهره آور است و می‌تواند خسته کننده نیز باشد.

این وظیفه هر دو سرمربی، به خصوص ارنستو والورده است که بفهمند مسی، اگرچه هنوز جادویی است، اما دیگر نمی‌تواند بار مسئولیت تمام تیم را برعهده داشته باشد. زیرا او باید در هفته‌های پایانی فصل - زمانی که بازی‌های مهم تری پیش روی بارسلوناست - بیشترین تاثیر را داشته باشد، سرحال بودن مسی، کلیدی است.

تطبیق تاکتیک‌ها و ارائه استراتژی‌ای برای حذف مسئولیت ایجاد تمام موقعیت‌های تیم توسط مسی، می‌تواند شانس بارسلونا برای قهرمانی در هر سه رقابت اصلی را افزایش دهد.

مسی ستون بارسلوناست - و این اجتناب ناپذیر است - اما باید درست مدیریت شود؛ اگر لئو پرانرژی و پرسرعت باشد، بارسلونا، بارسلوناست!