منبع: توتال بارسا
مترجم: رضا خانجانی / FCBarcelona.ir

به عقیده نویسنده، عثمان دمبله پس از اعلام رسمی خروج نیمار از بارسلونا، گزینه اصلی برای جانشینی ستاره برزیلی بود. بازی این استعداد فرانسوی در کنار لیونل مسی و لوئیز سوارز، چشم انداز فوق‌العاده‌ای را برای خط حمله بارسلونا به تصویر می‌کشد و هماهنگی دمبله با هم‌تیمی‌های جدیدش، ثمرات زیادی برای ارنستو والورده به ارمغان خواهد آورد.

اگرچه حقیقت امر این است که در بازی با یوونتوس بازیکن دیگری هم وجود داشت که بارسا را تحت تاثیر قرار داد. او که در این تابستان به بارسا ملحق شد و در پستی بازی کرد که بارسا طی چند فصل اخیر با مشکل مواجه بوده، کسی نیست جز نلسون سمدو.



برای درک این که سمدو چه قدر تاثیرگذار بوده و چرا بارسا به بازیکنی مانند او نیاز دارد، نیاز داریم دقیقاً بفهمیم که چرا نقش مدافع راست در سال‌های اخیر، این چنین برای بارسا مشکل ساز بوده است. بخش عمده این مشکل، به طور طعنه آمیزی به دنی آلوز و این که او چه قدر در انجام کارهای موردنیاز در زمان مناسب عالی بود، برمی گردد.

در زمان پپ گواردیولا، دنی آلوز با قیمتی به بارسلونا آمد که او را به گران قیمت‌ترین مدافع آن زمان تبدیل کرد. دلیل اولیه‌اش هم توانایی فوق‌العاده آلوز در ایجاد تسلط کامل در جناح راست زمین بود. با توجه به این که مسی در پست 9 کاذب می‌کرد، آلوز کمک زیادی به او می‌کرد و البته مشخص نیست که این خواسته خود مسی بوده یا گواردیولا از او چنین درخواستی کرده است.

در این صورت کل جناح راست به اختیار آلوز در می‌آمد؛ چیزی که خودش بدان راضی بود اما در این صورت اگر بازی چه در بعد دفاعی و چه در بعد هجومی در سمت راست زمین، به خوبی پیش نمی‌رفت، تمام تقصیرها و سرزنش‌ها آلوز را نشانه می‌گرفتند.



البته موارد گفته شده، تنها مسئولیت‌های اولیه آلوز را تشکیل می‌دادند و بارسا با گلزنی‌های گاه به گاه آلوز، پاس‌های عمقی شگفت انگیز و گل‌سازی او و تکل‌های فوق‌العاده‌اش، هم در زمان پپ گواردیولا و هم در زمان لوئیز انریکه، تیم قدرتمندی را تشکیل می‌داد.

سرمربی آستوریایی بارسا در گفتگویی در مورد آلوز گفته بود که وی در دوران شکوهمند سلطنتش، توانست به خوبی و بدون تلاش زیاد، از سیستم مالکانه و پاس‌های اکید و سریع در زمان پپ، به سیستم بازی مستقیم‌تر بارسای لوچو روی آورد و با آن تطبیق یابد. در زمان لوچو، نقش ژاوی در بارسا کمرنگ و بیشتر به نیمکت ذخیره‌ها محدود شد، مسی به پستش در سمت راست بازگشت و ایوان راکیتیچ جای ژاوی را گرفت تا ایده بازی مستقیم‌تر لوچو را عملی کند.

اگرچه هیچ یک از این تغییرات، آلوز را سردرگم و پریشان نکرد. چرا که دیگر نیاز نبود که او به سان گذشته در فاز هجومی در سمت راست فعال باشد و در عوض بازی ترکیبی و بازگشت‌های سریع، بیشتر از او انتظار می‌رفت تا به مسی، کمی آزادی بیشتری بدهد و موقعیت را برای تطابق موثر راکیتیچ در ترکیب بارسا فراهم کند. باقی این داستان، ورق زدن اتفاقات تاریخی است؛ تیم لوچو در پایان فصل به سه گانه دست یافت و سه ضلعی مسی-آلوز-راکیتیچ، اعتبار قابل توجهی پیدا کرد.

نلسون سمدو فرصت چندانی نداشته تا خودش را ثابت کند و ما به عنوان هوادار، باید محتاطانه رفتار کنیم و آگاه باشیم که در این فصل زود نتیجه‌گیری نکنیم. بازی مقابل یوونتوس که به دلایل متعددی، اهمیت زیادی داشت، سطح خوبی برای سمدو بود تا آن چه را که آبی و اناری‌ها از زمان ترک دنی آلوز، گم کرده بودند، نشان دهد.



سمدو در بازی مقابل یوونتوس بیشتر روی وظایف دفاعی تمرکز کرده بود و آلبا حرکات هجومی را از سمت چپ پی ریزی می‌کرد. به نظر می‌رسد که سمدو حتی از آلبا هم درون زمین بهتر باشد.

از زمان خروج دنی آلوز از بارسلونا، این تیم همواره در تکاپوی یافتن جانشین برای او بوده و حتی آقای ریمونتادا (سرجی روبرتو) به طور تحسین برانگیزی به جای او بازی کرد اما بارسا با وجود سمدو، بازیکنی را در اختیار دارد که می‌تواند به ارزشمندی بزرگترین مدافع راست تاریخ این باشگاه باشد.

او هنوز اشتباهاتی دارد و برای هماهنگی کامل با تیم به زمان نیاز دارد اما روند پیشرفت او تاکنون، اومتیتی وار بوده است. دمبله هم نیاز به زمان دارد و در آینده می‌تواند می‌تواند ستاره دنیای فوتبال باشد اما در بازی مقابل یوونتوس، او از بین خریدهای جدید بارسا، از لحاظ عملکرد بعد از سمدو قرار می‌گیرد. امیدواریم که نمایش‌های این چنینی را در ادامه نیز از نلسون سمدو شاهد باشیم.