مرجع: barcablaugranes
مترجم: مبینا پولایی / FCBarcelona.ir

والورده ترکیب آغازین را همانطور که انتظار می‌رفت با توماس فرمایلن در دفاع و پائولینیو در خط میانی چید. اما تنها بخش تعجب آور قابل بحث این ترکیب در دفاع راست بود؛ جایی که روبرتو در کمال ناباوری جایگزین سمدو شده بود. البته این تنها سورپرایز الکلاسیکو برای هواداران نبود!

زیدان نیز به نوبه خود تغییراتی در تیمش ایجاد کرده بود. او ایسکو یا بیل را انتخاب نکرد و متئو کواچیچ فرد مورد نظر او بود که وظیفه اختصاصی یارگیری مسی را بر عهده داشت؛ کاری که جذاب‌ترین بخش این بازی تاکتیکی است.



زیدان از همان ابتدا از تمام انرژی تیمش استفاده کرد تا گل بزند، که اگر می‌زد، نقشه خیلی خوبی بود؛ اما علی رغم اینکه خیلی نزدیک شدند، نتوانستند نقشه مربی‌شان را عملی کنند. درست است که بارسا نیمه دوم بهتری را تجربه کرد اما اقرار نکردن به اینکه - نیمه اول بدی را داشته و - رئال خیلی بهتر بوده، بی‌انصافی است. بارسا (در نیمه اول) موقعیت‌های خوبی هم داشت که دو تا از بهترین‌های آن توسط مسی (علی رغم یارگیری کواچیچ) شکل گرفت اما توسط ناواس مهار شد.

بارسایی که تحت فشار اذیت نمی‌شود

جرارد پیکه یکی از مهره‌های مهم خط دفاع بود و دفاع خوب او، در کنار مارک اندره تراشتگن ترکیب مستحکمی را پدید آورد.

در نیمه دوم به نظر می‌رسید مادریدی‌ها خسته شده‌اند. شاید بتوان گفت فینال جام باشگاه‌های جهان و سفری که این بازی به آن‌ها تحمیل کرده بود، در این خستگی نقش داشت اما باید این را هم گفت که آن‌ها - با به تعویق انداختن یکی از بازی‌های لیگ - یک هفته استراحت کردند. احتمالاً زیدان امیدوار بود از انرژی تیمش در نیمه اول برای اعمال فشار روی حریف بهره ببرد و در ابتدای نیمه دوم کمی عقب بکشد تا نیروی تیمش را بازیابی کند و سپس بعد از گذشت یک ساعت از بازی، با آوردن بیل و آسنسیو پیروز شود.



راکیتیچ با توپ حرکت کرد ولی کواچیچ به جای رفتن به سمت بازیکن صاحب توپ، همچنان حواسش به مسی بود تا در این فرصت، راکیتیچ با ارسال توپ به روبرتو و او به سوارز، مهاجم نوک تیمش را در موقعیت گل اول قرار داده باشد. خط هافبک مادرید سعی داشت با پرسینگی شدید شرایط را تغییر دهد اما بوسکتس به بهترین نحو این خط فشار را شکست و حرکت راکیتیچ به همراه جاگیری خوب روبرتو، مادریدی‌ها را غافلگیر کرد.

مسی یک شانس دیگر برای سوارز ایجاد کرد، کسی که این بار فرصت گلزنی را از دست داد. بار دیگر همین اتفاق رخ داد و با دفع ناواس همراه بود؛ توپ بازگشتی که سهم پائولینیو بود تا گل دوم را به ثمر برساند، با تلاش کارواخال در مهار آن با دست همراه شد تا یک پنالتی - اخراج را برای شاگردان زیدان رقم بزند.



این لحظات برای والورده نگران کننده سپری می‌شد چرا که تیمش با وجود داشتن فرصت، کار را تمام نکرده بود. در آن سوی میدان اما مسی در حال خلق موقعیت و جلب تشویق هواداران بود؛ موقعیت‌هایی که نهایتاً یکی از آن‌ها توسط الیکس ویدال به گل تبدیل شد و نتیجه را ۳-۰ کرد.

من چند تن از هواداران مادریدی را دیدم که می‌گفتند از یارگیری کواچیچ در نیمه نخست راضی بودند اما من با آن‌ها موافق نیستم. مسی در نیمه اول هم خلق موقعیت می‌کرد و اگر شما به آمار موقعیت‌های بزرگی که او ایجاد کرد و در مقابل، همین آمار در مورد کل تیم رئال مادرید نگاهی بیاندازید، تفاوت زیادی بین آن‌ها نمی‌بینید.



من پیش از بازی هم توئیت کرده بودم:‌ «مطمئن نیستم که یارگیری نفر به نفر با مسی بهتر از داشتن یک مهاجم بیشتر است یا نه. مسی در هر صورت کارش را خواهد کرد».

والورده از آنچه در سوپر کاپ اتفاق افتاد و نقاط قوت و ضعفش درس گرفت و تغییراتی در تیم داد، من جمله در چینش نفرات. احتمالا آنچه در سوپر کاپ برای رئال مادرید جواب داد، دیگر جواب نخواهد داد، چرا که بارسا تغییر کرده است. برای حفظ کردن رقابت، زیدان چاره‌ای ندارد جز اینکه کار مشابهی را انجام دهد.