علی صالحی
FCBarcelona.ir

برای تو نوشتم؛ تویی که تمام نقص‌های زندگیم را بخاطر حضورت تحمل می‌کردم. تویی که تمام تخم مرغ‌هایم را در سبدت به امانت گذاشتم. هرجا روزگار فشارم می‌داد فدای سرم بود، چون عشق بود، چون انگیزه بود، چون تو بودی. هنوز هم هستی، لکه دار شدی ولی هستی، بی‌آبرو شدی ولی هستی.



شبهای بدی را با تو سپری کردم. اما هیچکدام مثل شب المپیکو نبود. بعد از هر باخت در این نزدیک بیست سال، سرم بالا بود، نه پیش دیگران. که برایم اهمیتی نداشتند. در مقابل خودم سرافراز بودم.

در گذشته دور با خود می‌گفتم بضاعتمان کم است؛ ببین با همین بضاعت کم چطور به سبک هلندی خاص خود پایبندیم. سالهای بعد سرخوش از سبک فوق‌العاده فرانک و پپ و لوچو، بعد از هر شکست عاشقانه منتظر بازی بعد بودم.

روزی را بخاطر دارم که تیم آلمانی، در نیمه نهایی همین مهمترین تورنومنت فصل، هفت بار شادی بعد از گل خود را به رخمان کشید. اما سبک ما با اینکه درهم شکسته بود، هنوز بود، هنوز نفس می‌کشید.

نه آنجا که شکست خوردیم و حذف شدیم؛ آنجا بی‌عزت شدی که یازده مردی که تو را روی قلبشان در زمین داشتند، مثل کودکان در میدان جنگ وحشت کرده بودند... بی‌عزت شدی زمانی که نابغه مجبور بود همانگونه که او را می‌زنند، دیگران را بزند، کارت بگیرد و تصاویر تلوزیونی یاس وحشتناکش را برای من و همه دنیا مخابره کند.

تیر خلاص را بد اخلاق اروگوئه‌ای بر پیکر بی‌جانت زد. روی زمین افتاد و مثل دروازبان آلمانی پی اتلاف وقت بود. روی زمین افتاد و عاجزانه ترحم می‌خواست...

ترسوها با ترسی که از مربی خود به همراه داشتند، تو را که مخلوق گمپر بزرگ و تنومند شده به دست یوهان کبیر بودی، بی‌عزت کردند.
تو را و من را...

اما ترسوها خواهند رفت...
و تو خواهی ماند و من؛ و تکرار دوباره تمام عاشقانه‌هایمان...

به امید آن روز، در میان این اشک و غم، لبخند خواهم زد.