مهدی طاهرخانی / FCBarcelona.ir

پایان دیدار با راسینگ سانتاندر، می‌تواند آغاز یک دوره باشد، عصری که که در بطن آن روزهای پایانی و خاکستری ریکارد، تلاقی پیدا می‌کند با دوران سیاه و آغازین جوزپ گواردیولا. مردی که بدون هیچ کارنامه‌ای بر مسند قدرت نشست و امروز تنها دو بازی از آغاز لالیگا گذشته که دستمال‌های نیمه برافراشته سپید در نبوکمپ به اهتزاز در آمده است. عصر ریکارد پایان پذیرفته بود، اما آیا ورود مربی جوان و بی‌تجربه‌ای بسان پپ، درمانی محسوب می‌شد بر دردهای بی‌پایان مردان کاتالان؟

نومانسیا چهارده روز قبل در «لس پاخاریتوس» بارسا را با همه بزرگانش شکست داد و شنبه سیزدهم سپتامبر در چارچوب هفته دوم لیگا، این مردان «کوهستانی» بودند که بارسا را مقابل چشمان هوادارانش تحقیر کردند. دستاورد پپ چه بوده؟ فرانک ریکارد مضطرب صندلی‌اش را به مرد زود رنج و عجولی داده که مشخص نیست از کدام فلسفه پیروی می‌کند!


به آرایش مردان او در برابر سانتاندر نگاه می‌کنید، متوجه می‌شوید نسبت به بازی نخست، تغییرات بنیادینی را متوجه تیمش کرده است. بیرون گذاشتن مارکز، مسی، اینیستا، توره، آنری و متعاقب آن میدان دادن به پیکه، گلب، بوسکتس ،کیتا و پدریتو، همه تغییرات بارسا نسبت به بازی نخست بودند، اما آغاز این مصاف که با باران تابستانی همراه بود، شبیه هر چیزی می‌توانست باشد، جز یک فوتبال، آن هم از جنس مردان کاتالان!

مورینیو هرگز به بارسا نخواهد آمد، چون می‌گویند فلسفه فوتبال در این منطقه با استراتژی و فوتبال مورد پسند آقای خاص ،هم خوانی ندارد. اما به یک باره پپ از تیم B می‌آید، بدون آنکه شبیه فرانک ریکارد و فوتبال برگرفته از تئوری‌های نوین هلندی او باشد و نه مثل مورینیو برای کسب سه امتیاز با هزار تاکتیک و نقشه و ضد تاکتیک.

الکساندر گلب بازی را در جناح راست، دقیقا همان جایی که منطقه فرمانروایی مسی است، شروع می‌کند و کم کم به سمت مخالف متمایل می‌شود. حرکات او یعنی به حرکت در آمدن مردان ابی و اناری پوش اما او تا قبل از مصدومیت و خروج، تنها‌تر از آن بود که بتواند در نقش یک سوپرمن ظاهر شود. ژاوی همه توانائی‌هایش را به همراه اینیستای تازه وارد، در تیم ملی جا گذاشته و اتوئو همانند نامزدی که همه دلبری‌هایش را قبل از آغاز زندگی مشترک برای زوجش خرج کرده باشد، شبیه سایه سامی در اردوی اسکاتلند و آمریکا بود. مردی که با نمایش فوق‌العاده‌اش، سرمربی را راضی به حفظ خود نموده بود، در برابر سبز پوشان راسینگ همان قدر بی‌خطر ظاهر شد که بود و نبودش تفاوتی نداشت.

آیا قرار است در نیمه دوم اتفاق شگرفی رخ دهد؟ خروج کیتا و ورود مسی می‌توانست مولد حوادث زیادی باشد اما نابغه آرژانتینی فقط یک کار را خوب انجام داد و آن گل کردن ضربه پنالتی بود. دوربین روی چهره لاپورتا مانور می‌دهد و خنده زیرکانه او که کنار هم تایش نشسته، یعنی فعلا همه چیز رو به راه است. اما honeymoon بارسا فقط شش دقیقه بقا داشت، چرا که طی یک ضربه ایستگاهی که هدیه پویول به آنها بود، توپ جاناتان درون دروازه والدس جا خوش کرد تا بازی کسالت آور و کم خطر بارسا، دیگر غیر قابل تحمل جلوه کند.

بارسا، ریکارد را بیرون می‌کند، به پپ می‌رسد تا نشان دهد علاوه بر تکرار نمایش ضعیف فصل قبل، قادر است حالا توپ را مرتب به آسمان هم بفرستد؛ سانترهای گاه و بی‌گاه دنی آلوز، تمام تغییر بارسا نسبت به روزهای خاکستری فصل قبل بود. حملات انها خطری را به وجود نیاورد و در عوض این میهمان بود که در دقایق پایانی فرصت گلزنی داشت.

فعلا هفته دوم است، اما صبر عده‌ای در نیوکمپ زود تاخت شده، چرا که دوربین روی چهره عده‌ای زوم می‌کرد که دستمال‌های سپید را خیلی زود در آورده بودند.

کدام عصر در انتظار بارساست؟