مرجع: These Football Times
امین سبحانی / FCBarcelona.ir

بارسلونا، شهری پر جنب و جوش و مدرن واقع در ساحل شمال شرقی اسپانیا و پایتخت ایالت کاتالونیا است. منطقه‌ای با کیفیت و اصیل که در رُمان جورج آر آر مارتین هم ذکر شده است. کوه‌های مونتانا با سربلندی و شکوه در شمال ایالت حکمرانی می‌کنند و به تاریخ خاص و نابی که در دامنه‌شان شکوفه زده است، می‌بالند.

منطقه کاتالونیا، یکی از ۱۷ بخش خود مختار اسپانیا است که توفیق اجباریِ ادغام با این کشور را داراست؛ اما همیشه این گونه نبوده است. اگر به قرن ۱۵ میلادی برگردید، خواهید دید که کاتالونیا به فرمانروایی آراگون تعلق داشت. جنوبی‌ترین نقطه ایتالیا و جزایر سیسیلی به همراه کاتالونیا، تحت لوای سلطنت مستقل مستقر در شبه جزیره ایبری بودند.



باشگاه، سال ۱۸۹۹ توسط یک تاجر سوئیسی به نام هانس ماکس گمپر، ملقب به خوان گمپر تاسیس شد و انبوهی از افتخار و غرور را به شهر بارسلونا هدیه کرد. اما این خوشی دوامی نداشت و در اواسط قرن فرانسیسکو فرانکو، اسپانیا را به مدت ۳ دهه به دژ دیکتاتوری نظامی خود مبدل کرد. پس از او مردم اسپانیا باید به مدت هشت سال حکومت پریمو دی ریورا و ال کادیلو را تحمل می‌کردند.

در سال ۱۹۳۹، فرانکو دوشادوش بنیتو موسولینی و آدولف هیتلر قرار گرفت و به آلمان کمک کرد تا پیروز جنگ به سبک فالانژ شود؛ جنگی که به معنای بالا رفتن پرچم رژیم ملی اسپانیا بود. خفقان در بالاترین حد خود بر فراز کشور سایه افکنده بود و سرکوب‌ها یکی پس از دیگری به اجرا در می‌آمد. زبان‌های منطقه‌ای اسپانیا غیر مجاز شناخته می‌شدند و نسخه غیر قابل تحمل از فاشیسم کشور را احاطه کرده بود.

در حقیقت، لس کورتز و پس از آن نیوکمپ، به مدت ۴۰ سال نقش پناهگاه را برای مردم کاتالونیا داشت. علی رغم دست و پنجه نرم کردن با رژیم دیکتاتور، مردم این ایالت تمام احساسات و شور مکتب "کاتالونیزم" خود را جایی میان دیوارهای ورزشگاه جستجو می‌کردند. به علاوه، فریاد‌ها برای تشویق یک باشگاه فوتبال، به نوعی فریاد آزادی خواهی کاتالونیا هم بود و مردم تا پای جان پشت این تیم ایستاده بودند.



پس از کسب نتایج ضعیف و تلاش نه چندان پر سر و صدای همسایه‌ها برای سلطه بر جهان فوتبال، صبر هواداران تمام شد. آنها خواستار تغییراتی بزرگ بودند و این را به صورت جدی از باشگاه می‌خواستند.

در آغازین روزهای مبارزات انتخاباتی باشگاه و پس از آن که گاسپارت شکست را پذیرفته و از سِمَت ریاست کناره‌گیری کرده بود، لاپورتا که پیش از آن به وکالت مشغول بود، خود را از لیست شش نفره خارج و موضعی با حالت عقب نشینی اختیار کرد. اما وقایع به گونه‌ای رقم خورد که پس از یک چشم بر هم زدن، هواداران لاپورتا را در جنگی تن به تن با لوئیس باسات دیدند.

لاپورتا پس از به دست آوردن جایگاه ریاست، وعده‌های زیادی مبنی بر بازسازی ارزش‌های از دست رفته باشگاه داد و برای اثبات حُسن نیت خود، قصد خرید دیوید بکهام - هافبک منچستر یونایتد - را داشت؛ بازیکنی با کلاس بازی در سطح جهانی که لیاقت بهترین‌ها را داشت. اما او دست رد به سینه آبی و اناری‌ها زد و به تیم رقیب، رئال مادرید پیوست.



بارسا بار دیگر در زمان حضور لاپورتا، به یک باشگاه قدرتمند تبدیل شد و تصمیمات درست او راه را برای بازگرداندن ریشه‌های اصیل آن هموار می‌کرد.

اگر به زبان مردم کاتالونیا دقت کنید، متوجه تفاوت‌های ظریف و در خور توجه با زبان رسمی کشور اسپانیا خواهید شد که این‌ها همه ریشه در جدایی خواهی آنها دارد. لاپورتا هم بر همین عقیده بود و بارها این جمله را به هر دو زبان تکرار کرد: «استقلال کاتالونیا یک ضرورت است». او این موضع را از لحظه ورود به اتاق ریاست باشگاه تا پایان حفظ کرد.

همین طرز فکر باعث شده بود بازیکنان خارجی به محض ورود به کاتالونیا، بدانند که دقیقا با چه مکتبی سر و کار دارند و همان ابتدای کار به فکر معلم خصوصی برای یادگیری زبان کاتالان می‌افتند. همین موضوع به ظاهر ساده باعث شد ساموئل اتوئو به دلیل پاسخ دادن به یک خبرنگار به زبان اسپانیایی پس از دیدار مقابل ریسینگ سانتاندر مورد انتقاد شدید مردم و رسانه‌های کاتالونیا قرار گیرد و در نهایت مجبور به عذرخواهی از همه شد.

این یک واقعیت انکار ناپذیر است که بازیکنان خارجی پس از ورود به بارسا باید عشق و علاقه خود به جامعه کاتالونیا و مردم این ایالت را اظهار کنند و حتی بزرگانی همچون رونالدینهو – که جایگزین بکهام شد – هم از این قاعده مستثنی نبودند و به طور شفاف از هویت باشگاه و مردم کاتالونیا در مقابل اسپانیا حمایت می‌کردند. روزنامه ورزشی مارکا که متعلق به مادرید پایتخت اسپانیاست، از این حمایت تحت عنوان "جملاتی برای خود شیرینی مقابل رئیس" یاد کرد و این رفتار را مورد نقد قرار داد!



بارسا یونیسف را به عنوان حامی تجاری خود معرفی کرد و صریحا به هواداران در خصوص این سازمان توضیح داد: سازمانی مردم محور که هدفش تهیه غذا و مایحتاج زندگی برای کودکان سراسر جهان است.

قهرمانانه و هوشمندانه بود! لاپورتا سنت مقدس باشگاه را به نحوی کنار زد که خشم عمومی گریبانش را نگیرد و به علاوه این حرکت، تحسین همگان را در بر داشت و پرچم بارسلونا و در راس آن، کاتالونیا به اهتزاز درآمد. لاپورتا در مصاحبه‌ای گفت: «اگر به تاریخ ما نگاه کنید، متوجه خواهید شد که این باشگاه در پایتخت کاتالونیا همواره ارزش‌های انسانی، ورزشی و دموکراسی را گرامی داشته و این موضوعات را سر لوحه اقدامات خود قرار داده است».



یوهان کرویف، یکی از حامیان نزدیک لاپورتا بود و کمک شایانی به او در بردن صندلی ریاست کرد. او نقش مشاور غیر رسمی لاپورتا را بازی می‌کرد و تاثیر بسیار زیادش در خارج کردن تصمیمات درست از اتاق ریاست نیوکمپ، غیر قابل انکار بود. کرویف بود که از رکساچ خواست به گواردیولا میدان دهد و پس از آن باز هم کرویف نقش اصلی را در موفقیت پپ در جانشینی فرانک رایکارد در سال ۲۰۰۸ ایفا کرد.

گواردیولا پس از قهرمانی کوپا دل ری سال ۱۹۹۷، مورد تمجید کرویف قرار گرفت و با کمک او بر نیمکت بارسا تکیه زد. مِی ۲۰۰۸ بود که بارسلونا رسما سرمربیگری پپ گواردیولا را اعلام کرد تا برگ جدیدی از تاریخ بارسا ورق بخورد.

بازیکنان بسیاری از لاماسیا تحت کنترل پپ به تیم اصلی آمدند. او از همان ابتدا سعی داشت خود را یک مربی ویژه و خاص نشان دهد؛ تا آنجا که در اولین مصاحبه خود به عنوان سکان دار تیم شکوهمند بارسا همه را در حیرت فرو برد و گفت: «مثلث رونالدینهو، دکو و اتوئو جایی در برنامه‌های من ندارند!».



اما فوتبال، فوتبال است و همیشه طبق برنامه پیش نمی‌رود. پس از یک شکست و یک تساوری در دو بازی ابتداییِ پپ، انتقادات به بالاترین سطح خود رسید. تمامی مطبوعات علیه پپ کار می‌کردند و لاپورتا را به استفاده از قلب خود به جای مغزش متهم می‌نمودند.

اما همان طور که گفته شد، فوتبال، فوتبال است و سرانجام روی خوش خود را به پپ نشان داد. او سه گانه ارزشمند و تاریخی را برای هواداران به ارمغان آورد. لیگ را با ۹ امتیاز اختلاف با رئال مادرید به اتمام رساند و جام حذفی و لیگ قهرمانان را با اقتدار هر چه تمام‌تر به سود خود به پایان برد. به نظر همه چیز در بارسا و کاتالونیا بر وفق مراد بود. لاپورتا در سال ۲۰۱۰ بارسا را کاتالان‌ترین بارسای تاریخ و موفق ترینِ آن عنوان کرد.

این روزها اما بارسا چهره‌ای متفاوت به خود گرفته و قطعا لاپورتا از این شرایط رضایت ندارد. انتقادات بسیاری به کادر فنی و مدیریت باشگاه – جوزپ ماریا بارتمئو - وارد می‌شود و تصمیمات او را زیر سوال می‌برد. وخامت اوضاع را می‌توانید در مصاحبه سال ۲۰۱۷ لاپورتا درباره بارتمئو و ریاست او در بارسا مشاهده کنید: «بارسا به تاراج رفته و روز به روز تحریف و دستکاری در آن بیشتر می‌شود!».

بارسا همچنان قهرمان عناوین می‌شود و شش جام قهرمانی در ۹ فصل اخیر لالیگا به نیوکمپ آورده شده است؛ اما برای برخی این قهرمانی‌ها راضی کننده نیستند. هواپیمایی قطر و پس از آن شرکت مخابراتی ژاپنی، چهره زیبای آبی و اناری پیراهن بارسا را مخدوش کردند و معانی بسیار زیادی در دل همین موضوع نهفته است.