سعید ایمنی
FCBarcelona.ir

فوتبال یک ورزش گروهی است، و هر چقدر هم که یک نفر خوب باشد - حتی در سطح فرازمینی مسی - یک جایی دیگر نیاز به مشارکت اطرافیانش دارد. آرژانتین را آن قدری که در زمان مسی به یاد داریم، اغلب با مربیان بی‌کیفیتی دیده‌ایم که تصمیمات عجیبشان همه را در شگفتی فرو برده است.



جالب است بدانید در حالی که آرژانتین به گل نیاز داشت، بازیکنی با کیفیت دیبالا روی نیمکت ماند و آگرو هم - که احتمالا تنها بازیکن با کیفیت در ترکیب اصلی آرژانتین بعد از مسی است - از بازی بیرون کشیده شد تا باز هم هواداران متعجب از خود بپرسند که «والورده»ی روی نیمکت به چه می‌اندیشد؟

جالب‌تر اینجاست که تیم آرژانتین در این سالها اغلب تیم پر مهره‌ای به نظر می‌رسیده، با حضور امثال اوتامندی و ماسکرانو و هیگواین و ... اما در عمل حضور این اسمهای بزرگ برای آرژانتین بیشتر شر داشته تا خیر! هیگواین که به تنهایی ۳ جام را از این تیم گرفت و کاری جز به باد دادن زحمات مسی انجام نمی‌داد، سر دسته این اسم‌های بی‌خاصیت بود.

در سوی دیگر می‌بینیم که بازیکنی مثل ادر از ناکجا آباد پرتغال می‌آید و تیمی را که به لطف درخشش کاپیتانش در آستانه حذف در دور گروهی یورو است، به شکلی مضحک و باور نکردنی قهرمان اروپا می‌کند. یا گوئدسی که در فینال جام حذفی اسپانیا در برابر بارسا، دروازه خالی را به بیرون می‌زد، در فینال لیگ ملتهای اروپا یک تنه می‌درخشد تا محوترین بازیکن جهان به لطف درخشش دیگران ۲ جام ملی را در کارنامه خود ببیند و ترانه‌های مضحک «من بهترینم» را در فصل‌های یکی از دیگری فاجعه‌ترش دوباره سر بدهد.

آن هم در حالی که مسی در هر فصلِ بهتر از فصل قبلش، زمانی که آقای گل اسپانیا و لیگ قهرمانان و اروپاست، به لطف حماقت والورده‌های روی نیمکت تنها تا تماشای جام‌ها از نزدیکترین فاصله می‌رود و با حسرتی جانسوز با آنها وداع می‌کند.

در هر صورت، آنچه بامداد امروز از آرژانتین به عنوان یک تیم دیدیم، تکرار همان گروه بی‌برنامه و در هم ریخته‌ای است که در دو دهه اخیر دیده بودیم. باید منتظر ماند و دید آیا امسال نبوغ مسی می‌تواند آنها را تا فراتر از فینال پیش ببرد یا نه.