مرجع: Barcatimes
مترجم: مبینا پولایی / FCBarcelona.ir

مسی بعد از شکست ۲-۱ مقابل اوساسونا که منجر به از بین رفتن آخرین امیدهای تیم برای قهرمانی در لالیگا شد، در مصاحبه جنجالی خود گفت: این بازی خلاصه و بازتاب همه آن چیزی بود که ما در این فصل به نمایش گذاشتیم. تیم ما یک تیم نامنظم و ضعیف بود. ما باید خود منتقد باشیم. این کار باید از بازیکنان شروع شود اما همه اعضا باید خود متتقد باشند. ما بارسا هستیم و موظف به پیروزی در همه بازی‌ها. رئال مادرید کارش را خوب انجام داد ولی ما هم به آن‌ها کمک زیادی کردیم‌.

مسی در این مصاحبه به وضوح نارضایتی خود را از عملکرد هیئت مدیره باشگاه ابراز کرد. مسی می‌داند که هیئت مدیره مشکل اصلی است؛ مثل همه ما.



حتی پیش از بارتومئو، ساندرو راسل حداقل توانسته بود چهره باشگاه را از نظر اقتصادی به برند معتبری تبدیل کند. راسل به فلسفه باشگاه اعتقادی نداشت و بیشتر در فکر خرید بازیکنانی گران‌قیمت بود تا بتواند با فروش پیراهن‌های بیشتر، پول بیشتری به دست آورد. بارتومئو هم همان رویکرد را داشت با این تفاوت که خریدهای راسل حتی اگر گران‌قیمت بودند اما بیشترشان معقول و به نفع تیم بودند.



در نتیجه این اقدامات، بارسا هم در داخل و هم خارج از زمین بازی، به مشکل بر خورد. بارتومئو مجبور شد ۷۵ درصد از حقوق بازیکنان را کاهش دهد تا فقدان ارزی باشگاه جبران شود. وضعیت مالی باشگاه از قبل ضعیف بود؛ شیوع کرونا تنها به افزایش مشکلات اقتصادی باشگاه سرعت بخشید. بنا بر گزارشاتی ظاهراً باشگاه خسارتی ۱۵۰ میلیون یورویی را متحمل شده است.

لیست بازیکنان فعلی تیم خود، معرف آشفتگی در برنامه‌ریزی‌های این هیئت مدیره است. مقابل آلاوز لیست بارسا تنها شامل ۱۶ بازیکن بود که دو تا از آن‌ها هم دروازبان بودند. بله خنده‌دار است زیرا این یعنی ستین تنها می‌توانست ۳ تعویض انجام دهد. برخی با تمسخر می‌گفتند با این اوصاف احتمالاً تراشتگن باید به عنوان هافبک هم بازی کند.

خریدهای بارتومئو و هیئت مدیره‌اش

این هیئت مدیره تاکنون حدوداً ۱ میلیارد یورو برای نقل و انتقالات هزینه‌ کرده‌ اما ننها شرایط باشگاه را بدتر کرده‌ است. نمی‌خواهم خیلی بدبین باشم اما این واقعیت شرایط فعلی ست. آن‌ها هرگز از فردش نیمار نگذشتند و هنوز هم در تلاشند تا راهی برای بازگرداندن او پیدا کنند. آن‌ها دمبله را به عنوان جایگزین نیمار با مبلغ هنگفتی (۱۰۵ میلیون) خریداری کردند. بعد از آن فیلیپه کوتینیو را هم در ازای ۱۰۵ میلیون پوند (ثابت) به خدمت گرفتند که با احتساب متغیرها این رقم به ۱۴۲ میلیون می‌رسد. خرید گران‌قیمت بعدی نیز آنتوین گریزمن بود.

بنابراین باشگاه مجموعاً ۳۸۲ میلیون برای این سه بازیکن هزینه کرد و صادقانه بخواهیم بگوییم هیچ کدام بازده مورد انتظار را نداشتند. کوتینیو شروع خوبی داشت اما به تدریج افت کرد - که البته این هم دلایل مخصوص به خود را دارد که تقصیرش متوجه سرمربی وقت تیم می‌شود. او اکنون به طور قرضی در بایرن حضور دارد. دمبله بازیکن خارق العاده‌ای است اما همواره مصدوم است. از آن گذشته حقیقاً مبلغی که برایش پرداخت شد به طرز نامعقولی بالا بود. با وجود ارائه چند بازی‌ چشمگیر او هنوز ارزش واقعی خود را به اثبات نرسانده است.

آن‌ها در مورد کوتینیو نیز اشتباهی مشابه را مرتکب شدند. او وینگر نیست. او باید در پست مسی بازی کند و واضح است که هرگز نمی‌تواند جای مسی را بگیرد؛ سوال اینجاست که چرا او را خریدند؟ اگر دقت کرده باشید هر گاه مسی در زمین نبوده، کوتینیو خوب بازی کرده است و این قطعاً یک تصادف ساده نیست. مانند بازی مقابل لوانته - که به روند شکست‌ناپذیری بارسا در سال ۲۰۱۸ پایان داد. علت هم این بود که او می‌توانست آزادانه در عمق بازی و بازیسازی کند.

یکی دیگر از انتقالات مشکوکی که بارتومئو و هیئت مدیره‌اش انجام دادند، معاوضه آرتور با پیانیچ بود. فروش یک بازیکن ۲۳ ساله در ازای یک بازیکن ۲۹ ساله واقعاً مضحک است. حرفی در مورد پیانیچ نیست و من هم باور دارم که او به خوبی در ترکیب بارسا جا می‌افتد اما همانطور که می‌دانید میانگین سنی تیم اکنون به اندازه کافی بالاست و در برخی از بازی‌ها به ۳۰.۱ سال می‌رسد. ورود او باعث می‌شود فرصت درخشیدن از جوانانی چون پوچ، آلنیا و پدری سلب شود.

اقداماتی عجیب در استخدام و اخراج مربیان

بر کسی پوشیده نیست که سرمربی‌ها هیچ قدرتی تحت مدیریت این هیئت مدیره ندارند. آن‌ها مجبورند کاری را انجام دهند که هیئت مدیره از آن‌ها می‌خواهد. در عملکرد غیر قابل پذیرش ارنستو والورده در بارسا شکی نیست و به هیچ وجه نمی‌توان بدنامی‌ای که او در مدت دو سال و نیم برای تیم به ارمغان آورد را توجیه کرد اما در همان زمان نیز تمامی تصمیات توسط هیئت مدیره گرفته می‌شد و او تقریباً اجازه دخالت در هیچ یک از خرید و فروش‌ها را نداشت.



حقیقاً درک این موضوع که چرا والورده در فصل گذشته اخراج نشد کار دشواری است.‌ بعد از دو فصل ناکامی در لیگ قهرمانان، آن هم در تیم جاه‌طلبی مانند بارسا، هیئت مدیره باید بی‌درنگ درهای خروج را به او نشان می‌داد. با در نظر گرفتن ناکامی در کسب جام حذفی توجیه این حرکت منطقی‌تر هم می‌شود. اما بارتومئو معتقد بود باید باز هم به او فرصت داد.

آنچه در ادامه اتفاق افتاد عجیب اما قابل پیش‌بینی بود. بارسلونا به‌نظر خوب می‌آمد. خوب؛ نه فوق‌العاده! آن‌ها صدرنشین بودند. هنوز لیگ قهرمانان و جام حذفی حضور داشتند. با این وجود بارسا رمق سابق را نداشت‌، جنگندگی خود را از دست داده بود و به یک تیم معمولی تبدیل شده بود که به نظر نمی‌رسید این بار هم بتواند طلسم لیگ قهرمانان را بشکند. بله آن‌ها در لالیگا صدرنشین بودند اما با حداقل امتیاز - این صدرنشینی را هم تا حدودی مدیون عملکرد نه‌چندان چشمگیر رئال مادرید بودند!



مشکل این است که ظاهراً این هیئت مدیره هیچ تصوری از تصمیم‌گیری در زمان مناسب ندارد. بیشتر مدیران بزرگ در نیم‌فصل به فکر تغییر سرمربی نمی‌‌افتند. بسیاری حتی اگر بتوانند یا مجبور باشند هم این ریسک را نمی‌کنند.

بارسلونا به مربی‌ای نیاز دارد که مورد احترام بازیکنان باشد، کسی که شجاع باشد، بتواند فلسلفه باشگاه را پیاده کند و در عین حال قدرت کنترل و مدیریت رختکن را هم داشته باشد.