مرجع: BarcaBlaugranes
مترجم: مبینا پولایی / FCBarcelona.ir

البته یک بازیکن می‌تواند ۲۰ سال در یک تیم باشد اما هرگز به عنوان یک اسطوره شناخته نشود؛ برای مثال در سال ۲۰۱۸ بازیکنی که بیشترین سابقه را در حضور در چلسی داشته است، کسی بود که در طول دوران حرفه‌ای خود هرگز برای تیم اصلی این باشگاه به میدان نرفت. البته کسی هم مانند داوید ویا تنها سه فصل در نیوکمپ بازی کرد اما نام خود را در دفتر تاریخ باشگاه جاودانه ساخت. یا پپ گواردیولا و لوئیز انریکه که هر کدام ۴ و ۳ فصل هدایت بارسا را بر عهده داشتند.

داشتن صلاحیت‌های مختلفی اسطوره بودن را تعریف می‌کند و همه ستارگان نمی‌توانند همه آن‌ها را در خود جمع کنند. حال می‌پرسید لوئیز سوارز چطور؟ البته. او به معنای واقعی کلمه یک اسطوره آبی و اناری است.

تو به عنوان یک بازیکن ناشناخته به جمع ما پیوستی، قماری که معلوم نبود به سود ما باشد یا نه، حتی برخی می‌گفتند تو ارزش ریسک کردن هم نداری و با توجه به اینکه ۴ ماه به علت مسئله انضباطی پیش آمده در جام جهانی ۲۰۱۴، از بازی کردن محروم بودی، بسیاری ما را برای اقدام به خرید تو دیوانه خطاب می‌کردند. شاید این‌ها همان‌هایی بودند که می‌گفتند لئو مسی برای بازی در لیگ‌های بزرگ خیلی کوچک است...



ما هرگز اولین گل تو در ال کلاسیکو را نیز فراموش نخواهیم کرد؛ توپی که با یک پاس فوق‌العاده از دنی آلوز به تو رسید و کنترل و سپس تمام کنندگی بی‌نقص تو آن به گل تبدیل کرد. ما هرگز لذتی که از تماشای مثلث بی‌نظیر MSN تجربه کردیم را فراموش نخواهیم کرد، درخشش خاطره‌انگیز شما سه نفر، همواره در یاد ما خواهد ماند...

خلاصه که ما هیچ یک‌ از خاطراتی که تو برایمان ساختی را فراموش نخواهیم کرد؛ تمام آن چرخش‌ها و دریبل‌های دیدنی، لمس توپ‌های فریبنده و خلاقیت‌هایت، آن والی‌های فرازمینی‌، پرسینگ‌های شدید، پیوند و هماهنگی بازی‌هایت با مسی و نیمار، تمام‌کنندگی‌های بی‌عیب و نقصت و...

تو هیچ وقت از شگفت‌زده کردن ما دست نکشیدی، هرگز به الهام‌بخش بودنت پایان ندادی و هیچ‌گاه برای تحت‌تاثیر قرار دادن هواداران بارسلونا کم نگذاشتی. هر گاه تو وارد زمین می‌شدی ما می‌دانستیم چه اتفاقی قرار است بیفتد: قرار بود از بازی‌ات لذت ببریم...

سوارز در حالی بارسلونا را ترک می‌کند که با ۱۹۸ گل و ۱۰۹ پاس گل طی ۲۸۳ بازی، بالاتر از کوبالا به عنوان سومین گلزن برتر تاریخ باشگاه لقب گرفته است. او طی تنها ۶ فصل از رکورد اسطوره‌ای عبور کرد که بیش از یک دهه در باشگاه حضور داشته است. رکوردهای گلزنی او واقعاً شگفت‌انگیز است. ربودن گوی رقابت برای کسب کفش طلا از لئو مسی و کریستیانو رونالدو کار آسانی نیست و شاید اگر سوارز در عصر این دو بازی نمی‌کرد، می‌توانست یک توپ طلا هم در ویترین افتخاراتش داشته باشد.



بله او باید زودتر از این‌ها بارسا را ترک می‌کرد و البته که او دیگر آن هیولای همه کاره همیشگی نیست اما زمانی که در اوج بود بازیکن سریعی بود که حریف را از راه‌های مختلف نابود می‌کرد. قرار گرفتن در مقابل حمله‌هایی که این بازیکن اروگوئه‌ای ترتیب می‌داد برای هر مدافعی چالش خیلی بزرگی بود ...



حتی زمانی که سرعت و استقامت او کاهش یافت، شم گلزنی خود را حفظ کرد و با این که در حال افت بود گل‌های فراوانی به ثمر می‌رساند. ثبات او در مقابل دروازه و موقعیت‌سازی برای دیگران در تاریخ اخیر بارسا بی نظیر بوده است (بدون احتساب مسی). ویا، ساموئل اتوئو و زلاتان ابراهیموویچ همگی بازیکنان با استعدادی بودند ولی سوارز بیشتر از همه قابل اعتماد بود. او در طی چند فصل گذشته نباید از ابتدا در ترکیب تیم قرار می‌گرفت خصوصاً در باشگاهی که برای قهرمانی در لیگ قهرمانان تلاش می‌کرد ولی او همیشه ۱۰۰ درصد توانش را در خدمت به تیم به کار می‌گرفت.

حالا با این که می‌دانیم این انتقال درست است، رفتن سوارز ناراحتمان می‌کند. چرا؟ به همان دلیلی که رفتن ژاوی درد داشت. و رفتن کارلس پویول. چون از دست دادن یک اسطوره همیشه دردناک است.

خروج سوارز بیشترین تاثیر را روی مسی خواهد داشت. او از اینکه آن‌ها اجازه می‌دهند سوارز باشگاه را ترک کند آزرده خواهد شد اما چیزی که او را بیشتر از هر چیزی غمگین می‌کند از دست دادن بهترین دوست و البته شریک بیشتر حملاتش است.

از بسیاری جهات نحوه خروج سوارز واقعاً ناراحت کننده و دور از‌شان او بود. آن‌ها طی تماس تلفنی 60 ثانیه‌ای به او گفتند که دیگر رویش در تیم حساب نمی‌کنند، قراردادش فسخ می‌شود و بدون حتی یک خداحافظی مناسب مجبور به ترک باشگاه می‌شود. آخرین بازی سوارز در بارسا نباید شکست تحقیرآمیز ۸-۲ باشد، اگرچه او حداقل یک گل زیبا در این بازی به ثمر رساند.

سوارز بایستی با شرایطی که خودش می‌خواست باشگاه را ترک می‌کرد. او شایسته یک انتقال مناسب و درخور بود. اما این واقعیت نشان‌هنده بی‌کفایتی جوزپ ماریا بارتومئو و هیئت مدیره او و همچنین پیشینه احترام نگذاشتن به بازیکنان باشگاه است.