سعید ایمنی
FCBarcelona.ir

دارد ۲۰ سال می‌شود که برای تیم محبوبم نوشته‌ام و نوشته‌ام و نوشته‌ام؛ لااقل از ۱۶ سال پیش که این سایت شروع به کار کرد، تو همیشه هیجان‌انگیزترین چیز برای نوشتن بودی؛ حالا اما، گمان نمی‌کنم دیگر هرگز چیزی بنویسم؛ تو همه نوشتنی‌ها را با خودت بردی، همه زیبایی‌های کهنه‌ترین عشق حقیقیم، فوتبال را؛ دیگر چیزی برای نوشتن نیست...



بله، باید یک روز می‌رفتی؛ هیچ افسانه‌ای جاودانه نیست، هیچ عشقی ابدی نیست، نفرین بزرگ این سیاره همین است؛

بله، باید یک روز می‌رفتی، اما نه این‌طور...

‌آنها که هیچ وقت نفهمیدند تو که بودی، همان‌ها که همه عمر نفی عاشقی کرده‌اند، می‌گویند هر ستاره‌ای روزی ظهور می‌کند و روزی خاموش می‌شود؛ اما آنها نمی‌فهمند که چقدر این داستان فرق دارد؛ رفتن تو رفتن رونالدو و انریکه و ریوالدو و رونالدینیو و پویول و ژاوی نیست که فقط بخشی از دل و روح ما را با خود بکند و ببرد...



شاید هیچ وقت دستمان به بارتومئو نرسد که «والدر فری» داستان ما بود، یا هیچ وقت دلمان با خوان لاپورتایی که باورش داشتیم و «روز بولتون» قصه شد، صاف نشود، نگاه کردن به چهره آن دوجین بی‌غیرتی که برای نگه داشتن تو حتی حاضر نشدند حقوق‌های میلیاردیشان را ذره‌ای کم کنند و چند چراغ را در قصرهای بزرگشان خاموش، که دیگر هرگز محتمل هم نیست، اما تک تک این قطره‌های اشک، ارواح سرگردانی خواهند شد که تا انتهای تاریخ، آنها را رها نخواهند کرد...

تاوان دادن همه آنهایی را که در این عروسی خونین سهم داشتند، با هم تماشا خواهیم کرد...

تو می‌روی و ما دیگر اصلا آن تختی را که قرار باشد شاهزاده دیگری رویش بنشیند، نمی‌خواهیم؛ آخر این قصه، همه ما با «دروگون» هم‌عقیده‌ایم... دیگر تختی نباید باشد...

حالا بعد دهه‌ها، انگار این تنها عشق حقیقی که جاودانه به نظر می‌رسید هم، تو زرد از آب در آمده؛ دیگر حتی دلم نمی‌خواهد هر چیزی که به فوتبال ربط دارد، به گوشم بخورد؛ دیگر حتی آن چمن سبزی که بو کوشیدنش از کودکی برایم بزرگترینِ عاشقانه‌ها بود، به سوزانندگی زبانه‌های آتش در آمده...

نمی‌دانم، شاید هرگز دیگر فوتبالی نبینم، لااقل تا آن زمانی که می‌توانم به خودم بگویم که تو می‌توانستی در این زمین باشی و نیستی؛ می‌دانم که جای این زخم تا ابد تیر خواهد کشید؛ آیا هرگز خوب خواهد شد یا نه را نمی‌دانم، اما جنس زخم‌های جاودانه را خوب می‌شناسم؛ حتی ققنوس هم که باشی، بعضی مردن‌ها با تولد دیگری همراه نیست...

همه عمر، آن آدم‌های آن بیرون، ما را سرزنش کردند که سوگواری کردن و دل کندن و از حصار غم بیرون آمدن و ادامه دادن را یاد نگرفته‌ایم؛ آن‌ها نمی‌دانند که آنکه در میدان شجاعانه‌تر می‌جنگد، نیمه شب جگرسوزتر اشک می‌ریزد؛



می‌گویند غم از دست دادن هر عزیزی که خوب‌تر بوده، بزرگ‌تر است؛ حالا تو می‌روی و ما می‌مانیم و آلبومی از هزاران عکس که دیگر هیچ‌کدامشان را نمی‌توانیم تماشا کنیم... تمام آن شب‌های خاطره‌انگیزی که تو برایمان ساختی، حالا یک به یک، خنجری ابدی در قلب‌هایمان شدند...



تو می‌روی اما خودت خوب می‌دانی، تو هرگز نمی‌توانی بروی؛ تو هرگز نمی‌توانی قلب‌های ما را ترک کنی؛ می‌توانند از خانه‌ات بیرونت کنند، اما از قلب‌های ما نه...

تو تا ابد اینجا خواهی ماند... تا آخرین لحظه‌ای که آخرین نفر از ما نفس خواهد کشید، تو در خانه خواهی ماند... امپراتور جاودانه...