نویسنده: محمود قاسمی زاده / FCBarcelona.ir

بار دیگر فرا رسید. بله بار دیگر فرا رسید. روزی که تمام جهانیان نگاه خود را به پایتخت اسپانیا، شهر دروغ نیرنگ، متمرکز کرده‌اند!!

خانوم‌ها و آقایان این جا میدان نبرد است! نبرد مرگ و زندگی!! دیداری که جنبه سیاسی و مذهبی آن بسیار پر رنگتر از جنبه ورزشی آن است. دیداری که مکان، زمان برگزاری آن حائز اهمیت نیست. نبردی که در هر صورت حکم جنگ را دارد، جنگی که سالیان درازیست میان کاتالان‌ها ومادریدی‌ها در جریان است. خون، چکمه، جنایت، کلماتی است که وقتی فرزندان کاتالونیا نام مادرید را می‌شنوند به یاد می‌آورند. خاطراتی که هر روز از زمان وقوع آن می‌گذرد پر رنگ‌تر می‌شود، گویی چشمه‌ای پنهان آن را از نو سیراب می‌کند و حس انتقام جویی را در مردمان کاتالونیا صدچندان می‌کند.


شاید بر روی کاغذ، رئال مادرید پر افتخار‌ترین تیم اروپا باشد ولی آیا تاکنون از خود پرسیده‌اید که این قهرمانی‌ها از چه راهی به دست آمده است؟ آیا راهی به جز سر نیزه؟ آیا همین مادرید نبود که در بازی ال کلاسیکو در ورزشگاه برنابئو، نیمه اول با نتیجه 1-1 متوقف شده بود ولی در بین دو نیمه با پخش شدن جملاتی با این مضمون که خانه بازیکنان بارسا در بارسلونا در محاصره کامل قرار گرفته است و اگر بازیکنان در نیمه دوم بدوند ژنرال فرانکو خانواده آنان را به توپ می‌بندد، به برتری 11-1 دست پیدا کرد؟ این نمونه‌ای از میلیون‌ها جنایات مادرید است، شهری که عدالت و شرافت مدت هاست از آن رخت سفر بسته است.

ال کلاسیکو لحظات زیبایی نیز به خود دیده است. زمانی که یوهان کبیر برای اولین بار ال کلاسیکو را تجربه کرد، درست در روزی که فرزندش در بیمارستان شهر بارسلونا چشم به جهان گشود. شبی که یوهان و همراهانش برای هواداران بارسا رقم زدند هیچ گاه از یاد و خاطره آنان پاک نخواهد شد، 5 گل بسیار زیبا و دیدنی و تشویق هواداران مادرید برای یوهان کبیر. گذشت زمان دیگو آرماندو مارادونا را به بارسلونا آورد و در بازی با مادرید بار دیگر در برنابئو یک گل بسیار دیدنی و زیبا به ثمر رساند تا تشویق هواداران مادرید را برای خود به همراه داشته باشد. دست نامرئی زمانه، بار دیگر بعد ازگذشت سال‌ها این داستان را تکرار کرد، اما این بار بازیگر نقش اول آن کسی نبود جز رونالدینیو. در یک شب رویایی، این مرد همیشه خندان برزیلی، با دو گلی که به ثمر رساند، بار دیگر تشویق هواداران مادرید را برای خود به همراه داشت که این خود بزرگترین تحقیر برای مادریدی‌ها و سربازان حکومتی بود که سال‌ها برای غلبه بر آزادی خواهان کاتالونیا، تلاش کرده بودند.

وقتی به ال کلاسیکو فکر می‌کنم به یاد لیونل مسی خواهم افتاد. به یاد جوانی که اولین ال کلاسیکوی خود را با برد 3-0 بارسا تجربه کرد. جوانی که توانست در سن 20 سالگی هت تریک بسیار زیبایی را در مقابل این تیم مادریدی انجام دهد. وقتی به ال کلاسیکو فکر می‌کنم به یاد ژاوی هرناندز می‌افتم که وقتی در زمان مدیریت پرز به او پیشنهاد حضور در مادرید را دادند، درجواب گفت: «من هیچ گاه این ننگ را به جان نمی‌خرم.»

وقتی به ال کلاسیکو فکر می‌کنم ساموئل اتوو را به یاد می‌آورم، فرزند سرزمین شیران، وقتی که اولین گل خود را به مادرید با لباس بارسلونا زد آن قدر بغض داشت که می‌توانست دنیایی را در خود غرق کند. بغض تبعیض نژادی که با این شعار هواداران فرانکو که ما نژاد پرستیم، به هیچ کس هم مربوط نیست، همراه بود. بغضی که با غرش شیر همراه شد و لرزه در اندام مادریدی‌ها افکند. اتوو می‌گوید: «آنها مرا نخواستند پس برای همیشه به آنها گل می‌زنم.» این کلماتی بود که ساموئل برای همیشه سرلوحه کار خود قرار داده است.

وقتی به ال کلاسیکو فکر می‌کنم، روز دوم ماه می‌را به یاد خواهم آورد، روزی که سربازان کاتالان بار دیگر بر قو‌های سفید پایتخت خواهند تاخت و نام خود را برای همیشه در تاریخ جاودان خواهند کرد و بار دیگر برنابئو، نماد ریا را به تسخیر خود در خواهند آورد.

پاینده باد بارسا!