اقلیما معنوی / FCBarcelona.ir

دیروز جشن پنجمین سالروز تاسیس سایت، در کافی شاپ بار انداز، حوالی میدان ولی عصر و فاطمی برگزار شد. فضای جشن گرم و خودمونی بود؛ برای همین هم من ترجیح دادم مثل بار قبل، باز هم گزارش جشن رو به زبونی خودمونی بنویسم.

تعیین نقطه آغازین جشن، برای من مثل تعیین نقطه ذوب کره، هست؛ اما فکر می‌کنم رسیدن من و خواهرم، امی تیس به محل جشن نقطه آغازین خوبی باشه.


همه چیز از اونجا شروع شد که ما هنوز به محل جشن نرفته بودیم و در میدان ولی عصر به یه سری کارهای باقی مونده، می‌رسیدیم، که ناگهان آژانسی که قرار بود کیک رو ساعت 4 برسونه به محل جشن، خبر داد که رسیده و تاکید هم کرد که «زود باشید که کیکتون آب شده! من الان توی خط ویژه هستم و توی این گرما، هر لحظه ممکنه کیک خراب بشه! تازه خرج آژانس بماند!» ما هم که فقط منتظر یه نیروی محرکه بودیم برای آزاد کردن آدرنالین به سرعت (البته حتی با اون سرعت یک ربع طول کشید) خودمون رو به محل جشن رسوندیم؛ اون هم در حالی که حتی یک انگشت آزاد نداشتیم که کیک رو باهاش بگیریم! اما وقتی به محل آژانس که چند کوچه پایین‌تر از محل جشن بود رسیدیم، دیدیم که یه آقایی تو ماشینشون لم دادن و شیشه‌های بالا و حالت چهره شون هم نشان از نوازش باد کولرشون بود.

خلاصه ما هیچ نگفتیم و تنها کیک رو ستانده و قیمت خود کیک و آژانس و «خدمات ویژه» که ما نفهمیدیم یعنی چی رو حساب کردیم. در این مرحله من یک عدد کوله پشتی، 2 عدد کیف، دو عدد کیسه بزرگ، به سمت کافی شاپ می‌رفتم و خواهرم هم کیک رو در آغوش گرفته بودن که یه وقت خودش یا کیک نیفتن زمین!

در نظر داشته باشید که این در حالیه که آقای مدیر که قرار بود 4 برسن (و پوسترها هم دست ایشون بود) خبر دادن که تا 4 و نیم نمی‌رسن و خب این به استرس من اضافه می‌کرد!

وارد کافی شاپ شدیم و از این که اولین نفرات بودیم، برای اولین بار نفسی راحت کشیدیم. وسایل رو به گفته صاحب کافی شاپ (می ترسم اینجا نگم، خودشون تذکر بدن تو نظرات) به گوشه‌ای دور از میزها فکندیم و مشغول تزئینات شدیم که بسیار ساده و شامل ترکیبی از همون گلوله‌های قرمز – که حتما تعریفش رو از علیرضا شنیدید- و پوشال آبی بود که قرار بود احساس آبی و اناری به دوستان بده که نمی‌دونم موفق شد یا خیر! (از اتاق فرمان میگن که بله موفق شدی )

در این مرحله من برای تهیه یک سری از خوردنی‌ها از کافی شاپ خارج شدم و امی تیس خواهرم به ادامه ترئینات و چیدن میزها رسیدن. طبق گفته ایشون، در این مرحله آقایان حسام، ، محمد اس‌ام اس و علیرضا وارد کافی شاپ شدن که خب البته بعد از قرار دادن وسایلشون خارج شدن؛ شما بخوانید هر 30 ثانیه داخل کافی شاپ و بیرون کافی شاپ بودن تا آقای صاحب کافی شاپ بهشون تذکر دادن!

من که برگشتم، بعد از یک سلام کوتاه، همگی پرسیدن که کمکی هست؛ که خب چون پوسترها نبودن، عملا کاری نبود. (قابل توجه آقای مدیر )
نفرات بعدی که تشریف آوردن، آقای آزاد و همسرشون، سمیرا خانوم (ساکت‌ترین فرد جشن که نمی‌شه با بلاک کردن هم تهدیدشون کرد) بودن.

ما از همه می‌خواستیم که بفرمایند جلوس کنند، ولی نمی‌دونم چرا همه علاقه داشتن به قدم زدن بیرون کافی شاپ که خب این نقطه ضعف آقای صاحب کافی شاپ بود ظاهرا!

در این مرحله، من از کافی شاپ به قصد تماس با آقای مدیر - که کم کم داشت خیلی اومدنشون دیر می‌شد - داشتم می‌رفتم بیرون که سولماز جان و مارال خانوم از دور نمایان شدن؛ لازم به ذکر هست که بخشی از خوراکی‌های جشن (پفک هندی)، توسط این دو خواهر آماده - بخوانید سوخته - شده بود.

من ازشون خواستم که به امی ملحق بشن و خودم برای تماس رفتم بیرون که دیدم بله، آقای مدیر دم در کافی شاپ هستن و دارن به سمتی نامعلوم قدم می‌زنن ؛ ایشون رو فراخواندم و به سمت کافی شاپ راهنمایی کردم. خودم هم به جا به جا کردن خوراکی‌ها (از این ظرف به اون ظرف و بالعکس) ادامه دادم؛ مه لقا خانم هم اینجا همراه مادرشون اومده بودن که خب من گرچه افتخار آشنایی باهاشون رو نداشتم، اما در وصفشون که همین میزان ساپورت در حد خودش بسیار جالب بود.

اینجا بود که آقای مدیر که همراه برادرشون سخت مشغول آماده کردن پوسترها بودن، به من گفتن که برم و سوالات امتحانی (متعاقبا توضیح خواهم داد) رو پرینت بگیرم. در این حین که من به سختی دنبال پیدا کردن بانک و جایی برای پرینت گرفتن بودم، از قول امی تیس نقل است که:

آقای سامی هم به جمع اضافه شدن؛ در این مرحله افراد داخل کافی شاپ، دو به دو مشغول غیبت بودند و آقای مدیر هم بیرون با پوسترا خلوت کرده بودند؛ آقای صاحب کافی شاپ هم همچون اسفند روی آتیش جمله تکراری «کیف‌ها رو بذارید یه گوشه» را در گوش ما می‌خواندند.

من که برگشتم، تقریبا همه اومده بودن، اما همچنان همه سردرگم بودند و هرکس به سویی شتابان بود. خلاصه تا ساعت 5 و 5 دقیقه جمع ما به 17 نفر شامل آقای سعید ایمنی مدیر سایت، خودم، خواهرم امی تیس، آقای حسام الدین طاهرخانیها، آقای محمد آزاد و خانواده، آقای محمد صمیمی، آقای علیرضا صمیمی، خانم‌ها مارال و سولماز مجید زاده، خانم مه لقا صدوقی، آقای سامی، آقای حسین محمدی، آقا حسین و دوربینشون ، آقا سعید، آقای حسام بخشی و آقای مهبد می‌شدیم؛ که خب بالاخره در ساعت 17 و 15 دقیقه، ما به حول و قوه الهی بالاخره جشن رو شروع کردیم.

آقا حسام به تخته شاسی باکلاسشون یه نگاه کردن و گفتن که خب برای شروع معرفی کنیم خودمون رو؛ که آقای مدیر بهشون تذکر دادن یه خوشامد می‌گفتی! و این یعنی شروع با سوتی! خلاصه پس از خوشامد گویی (!) خودمون رو معرفی کردیم و بیشتر با همدیگه آشنا شدیم؛ نکته جالب این بود که آقا حسام تا نوبت رسید به من و آقای مدیر، دیگه بقیه جمع رو ول کردن و داشتن می‌رفتن سراغ مرحله بعدی که ما تذکر دادیم نصف جمع موندن! این 2 تا رو داشته باشید تا بعد.

مرحله بعدی خدا رو شکر سوتی نداشت، چون سوال‌ها که روی همون تخته شاسی باکلاس - که چه بسا زیباتر از معادلش در دست مجری‌های حرفه‌ای تلویزیون نبود و البته باید از آقای آزاد بابتش تشکر کرد - نوشته شده بود و جواب‌ها رو هم که آقای مدیر می‌دادن؛ در واقع آب نبود که آقا حسام مهارت شنای خودشون رو نشون بدن!

اینجا بود که آقای بلاک ... ببخشید، آقا صدرا به جمع ما اضافه شدن و به گفته آقای آزاد و حکم آقای مدیر، برای دیر اومدن بلاک دائم شدن. که البته همون لحظه یه یوزر جدید اختیار کردن و با اون در جشن شرکت کردن که به زودی اون هم بلاک خواهد شد.

آقای مدیر در مورد تاریخچه سایت صحبت کردن و ما رو بردن به دورانی که خیلی هاتون هنوز به دنیا نیومده بودید. (امیدوارم این بخش حذف نشه) خیلی توضیح کاملی بود؛ جالب این جاست که با اینکه این داستان رو بارها شنیدم، اما هر بار یه نکته جالبی توش هست که یا قبلا یادشون نبوده و یا به مقتضای فضا مطرح نشده.

در این لحظات همه دوستان دست‌ها به زیر چانه نهاده بودند و گوش فرا می‌دادند یا لااقل به نظر می‌رسید که اون لبخندها دلیلش این باشه. (اما چک کردم اگر کسی خمیازه کشید، همونجا از جشن بیرونش کنیم. ) تاریخچه که تمام شد،آقا حسام چندتا سوال از آقای مدیر پرسیدن که جالب ترینش این بود که «کی سایت رو ول می‌کنید؟» که ایشون علنا گفتن که: «هر وقت علی دایی، فوتبال ایران رو ول کرد... نه من بازم سایت رو رها نمی‌کنم.» اینجا بود که آهی از نهاد همگان برآمد!

کسایی که شجاع‌تر بودند خواهش هم کردند که به ما رحم کنید و حتی خط و نشون کشیدن که کودتا می‌کنیم! که خب همه تیرها به سنگ خورد وقتی آقای مدیر یادآوری کردن که چه کودتاهای مخملی و رنگی و ... رو سرکوب کردن، همگی سکوت اختیار کردن. (اینجا یه بار دیگه آهی جانسوز بود که فضا رو نوستالژیک می‌کرد! )

سوال‌های دیگه در مورد اولین بازی که دیدن، این که چجوری بارسایی شدن و ... بود که می‌تونید تو دور بعدی که روی صندلی داغ نشستن ازشون بپرسید. (اینم از مشکلات نیامدن به جشن!)

اینجا آقا حسام طی یک سوال شگفت انگیز پرسیدن که هر کدوم از دوستان چه استعدادهایی دارن، چی خوندن و چه شیرین کاری‌هایی بلدن! از اینجا بود که حال و هوا کمی به مسابقه محله نزدیک شد! واقعا سوال شاهکاری بود!

دوستان کمی از توانایی هاشون از قبیل کمک در نظارت و اخبار و ترجمه، گرافیک و ... گفتن و البته اسپمر بودن و کلافه کردن آقای مدیر هم جزء ناب‌ترین استعدادها بود! اینجاها کم کم دوستان «صمیمی‌تر شده بودن و کمی (!) هم از پفک‌ها و شکلات‌های روی میز میل می‌کردن و البته گفتن حتما از آب طالبی‌ها هم یاد کن که کلی پولش رو دادیم!

شرح این قسمت و جریان آب طالبی‌ها و علیرضا رو می‌تونید در تاپیک جشن به طور ریزتر و بدون سانسورتر بخوانید.

بعد هم آقا حسام گفتن که طبق برنامه الان باید بریم سراغ کیک، در همون حین هم آقای مدیر به من گفتن که برو سوالا رو بیار تا یه امتحان بگیریم که کیک از گلوی هیچکی پایین نره و بمونه برای خودمون! الحق که ایده زیرکانه‌ای بود!
برگه‌ها پخش شده بودن و قرار بود امتحان رو آغاز کنیم؛ استرس بود که بیداد می‌کرد که کیک رسید؛ قرار شد به کسایی که نمره قبولی نگیرن، کیک نرسه!

در این مرحله من و آقای مدیر مشغول قراردادن شمع‌ها بر روی کیک بودیم که به نوبه خودش کار سختی بود و بقیه در حال تقلب و یا به دیدی روشنفکرانه مشورت! تلاش دوستان برای پیدا کردن جواب هم در نوع خودش ویژه بود و من نمی‌دونم از کسی بگم که روی دستمال کاغذی جواب‌ها رو نوشته بود یا نوت‌های «قربانت بروم استاد» ته برگه‌ها!

برگه‌ها رو جمع کردیم و رفتیم سراغ مراسم پر فیض فوت کردن شمع‌ها، که البته قبلا آقا حسین به خوبی ازش عکس گرفته بودند و البته دوستان هم خیلی نگران بودن که لنزهای دوربین کیکی نشه یا فلش دوربین شمع‌ها رو خاموش نکنه!

الحق که بریدن اون کیک زیبا، کار سختی بود؛ اما آقای مدیر چشم هاشون رو بستن و طی حرکتی انتحاری بالاخره کیک رو بریدن تا عزیز جان را بسپردیم به کافی شاپ که «تکه، تکه»‌اش کنن و بیارن؛ ما هم در این احوال مشغول صحیح کردن اوراق بودیم!

گرچه سوال‌ها انصافا سخت و البته انحرافی بودن در خیلی موارد - که خب همون طور که آقای آزاد حدس زدن، به منظور ندادن جایزه به بچه‌ها این گونه در نظر گرفته شده بودن - اما جواب‌های دوستان هم خیلی «پرت» بود. که حالا پیوست این ارسال خودتون خواهید دید؛ آقای مدیر گفتن هر کی این سوال‌ها رو بلد نیست، نباید به خودش بگه هوادار و اینجا بود که ما فهمیدیم بارسا فقط یه هوادار داره، اونم ایشونن!!

اینجا بود که کیک رو آوردن تا کمی از فشار امتحان کم بشه؛ دوستان به آقای مدیر هم تولدشون رو تبریک گفتن و براشون آرزوی موفقیت کردن. البته در توضیح هم بگم که قرار شد هدیه‌ای برای آقای مدیر در نظر بگیریم که خب همون طور که همونجا گفتم هنوز آماده نبود، ولی به زودی زود این هدیه رو به همراه بهترین آرزوها بهشون تقدیم می‌کنیم.

اما آقا حسام به همه گفتن دست نگه دارید باید طبق برنامه (!) پیش بریم، بعد هم ندا آمد: «کیک می‌خوریم!»

با این پیام که خب اگه مطرح نمی‌شد، ما نمی‌دونستیم کیک‌ها رو باید خورد، مراسم صرف کیک با چای دیرهنگام در ظروفی - که ما نفهمیدیم استکان بودند یا کوزه و یا دسته هاشون چرا افتاده بود پایین - هم با زیبایی‌های خاص خودش (چهره هیجان زده دوستان) برگزار شد.

کم کم نوبت به خداحافظی می‌رسید که خب نمی‌دونم چرا توضیحش برای دوستان انقدر سخت بود؛ همگی نشسته بودند و کسی دل نمی‌کند تا متوسل به زور شدیم! در پایان هم هدیه‌ای به رسم یادبود یا به قول آقای مدیر به رسم کلاس تقدیم شد تا یادگاری از این جشن داشته باشن.

جشن خوبی بود و گرچه می‌تونست بهتر باشه، اما به نسبت دومین تجربه، پیشرفت خوبی داشت و می‌تونم بگم که شکر خدا خستگی رو به تن ما نذاشت! اونهایی که نیومدن، واقعا جاشون خالی بود و تجربه جالبی رو از دست دادن.

در پایان باید بگم که به علت مشکلات فنی، شامل انتقال ناموفق عکس‌ها از رم دوربین به لپ تاپ من، فعلا از عکس خبری نیست ... گرچه برای شخص من این موضوع خیلی ناراحت کننده بود و خیلی خودم رو سرزنش می‌کنم ، اما به قول آقای مدیر شاید مصلحت در این بود...

جای همگی در جشن نیم دهه‌ای شدن سایت خالی بود؛ گرچه گزارش تصویری از جشن نداریم، اما مطمئن هستم تصویری که در ذهن‌های ما ثبت شده، جاودانه خواهد بود. ان شاء الله که جشن نیم قرنی سایت رو با یاد این روز برگزار کنیم.

در آخر از خواهرم، امی تیس تشکر می‌کنم که تو نوشتن این گزارش به من کمک کردن و از همه کسایی که برای جشن زحمت کشیدن، از جمله آقا حسام سخنگوی جشن، آقای آزاد بابت کمک هاشون برای تعیین محل جشن، خانم‌ها سولماز و مارال که به من کمک کردند و بقیه اعضا تشکر کنم؛ مهم‌تر از همه باید از آقای مدیر تشکر کنم که بهانه این جشن بودند.

این هم پوستر جشن که در ابعاد 120 در 168 سانتیمتر چاپ شده بود: مشاهده

باز هم، اف سی بارسونا دات آی آر، تولدت مبارک!