آذر فرحی / FCBarcelona.ir

دیشب در بازی برگشت از دور یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا، در نیوکمپ یر از تماشاگر، بارسا میزبان چلسی بود. یک گل فوق‌العاده از رونالدینیو و یک پنالتی کاملا نادرست، که توسط لمپارد به ثمر رسید، باعث شد تا بازی با تساوی 1-1 تمام شود و بارسا با توجه به برد 2-1 در خانه حریف، به دور بعد صعود کند.
و البته شاید مورینیو از کسب این تساوی بیش از تمامی هواداران بارسا خوشحال باشد!


این بازی علی رغم اینکه شاهد صعود بارسا بود، دربرگیرنده دو اتفاق ناراحت کننده هم بود. اول مصدومیت لیونل مسی در دقیقه 23 بازی و تعویض او با لارسن، و دومی سه کارته شدن کاپیتان کارلوس پویول که به معنی محرومیت او در اولین بازی دور یک چهارم نهایی است.

رایکارد با همان 11 نفری که بازی رفت به زمین فرستاده بود، بازی را شروع کرد اما مورینیو در تعویضی ظاهرا تهاجمی، داف را جایگزین گودجانسن کرده بود. گرچه از بازی رفت هم کاملا مشخص بود که تیم چلسی با یک یا چند تعویض نخواهد توانست روند بازی را به نفع خود تغییر دهد. تیم بارسا در همان بازی، که در خانه حریف برگزار شده بود، آنقدر از چلسی برتر بود که نگذارد در نیوکمپ این تیم انگلیسی حرفی برای گفتن داشته باشد.

بازی با روندی نسبتا آرام و محتاط آغاز شد. اولین فرصت بازی در دقیقه 11 از آن بارسا بود. موتا توپ را پشت محوطه جریمه به دست آورد و شوتی را روانه دروازه کرد اما ضربه او راه به جایی نبرد. تا اینجای بازی گرچه هیچ کدام از دو تیم کار خاصی نکرده بودند اما دریبلها و حرکات رونالدینیو از سمت چپ، تماشاچیان را کاملا به وجد آورده بود. مسی نیز از سمت راست تکنیک خود را به رخ می‌کشید و دفاع چلسی را آزار می‌داد.

در دقیقه 22 بازی، برخوردی پشت محوطه جریمه بارسا اتفاق افتاد. مسی روی زمین افتاد و از صورتش ناراحتی می‌بارید. این آرژانتینی جوان قادر به ادامه بازی نبود! در حالی که کاملا معلوم بود چقدر از این اتفاق ناراحت است، در سیل تشویق تماشاگران قدم زنان زمین مسابقه را ترک کرد. رایکارد به استقبال او آمد و مانند پدری مهربان او را در آغوش گرفته و دلداری داد. لارسن به جای مسی وارد زمین شد.


هنریک لارسن، تمامی تجربه خود را وارد زمین مسابقه کرد. چند دقیقه پس از ورود او بازی هم رونالدینیو با حرکتی خیره کننده، مدافع مستقیم خود، فریرا، را جا گذاشت و تماشاچیان را به شدت هیجان زده کرد. دیشب، بی‌شک یکی از شبهای جادویی رونالدینیو بود.

تا پایان نیمه اول بازی در دست بارسا و در نیمه زمین چلسی پیش می‌رفت. تیم میهمان فقط دو بار توانست به نزدیکی دروازه بارسا بیاید که این دو فرصت را روبن (دقیقه 37) و جو کول (دقیقه 43) از دست دادند.

با شروع نیمه دوم، چلسی سعی داشت بازی را کمی بازتر کند تا از فضاهای خالی به نفع خود استفاه کند اما موتا، دکو و ادمیلسون وسط زمین را به طور کامل در دست داشتند و به هافبکهای چلسی، از جمله لمپارد، اجازه هیچ کاری را نمی‌دادند. در دفاع نیز، پویول و مارکز به خوبی از عهده مسئولیت خود بر می‌آمدند.

در واقع ریکارد به هدف خود رسیده بود و لمپارد و روبن، دو بازیکن چلسی که می‌توانستند زمینه ساز حرکت‌های این تیم باشند را کاملا از جریان بازی خارج کرده بود، تا بار دیگر تفاوت‌های او با فردی چون مورینیو که استاد حاشیه است، بیش از پیش آشکار شود. چهره حاکی از یاس مورینیو خود نشان می‌داد که در روزهایی که داد و قال‌های او در حواشی زمین فوتبال به جایی نرسد، تیمش در زمین مسابقه حرفی برای گفتن نخواهد داشت و البته این بی‌شک متوجه شخص مربی است.

در حالی که حدود 10 دقیقه از نیمه دوم گذشته بود، مورینیو که از کار مهاجمان خود ناراضی به نظر می‌رسید، داف و دروگبا را بیرون کشیده، کرسپو و گودجانسن را به جای آنها به زمین فرستاد تا شاید این دو بازیکن تازه نفس بتوانند گره کور بازی را برای او بگشایند.


در دقیقه 59، کرسپو موقعیت بسیار خوبی را به دست آورد که خروج به موقع والدس تمرکز او را به هم زد و نتوانست توپ را وارد دروازه کند. بلافاصله بعد از آن، اتوئو موقیت خوبی به دست آورد که چک شوت او را مهار کرد.

در دقایق باقیمانده از بازی، چلسی چند بار سعی کرد تا به سوی دروازه بارسا حمله کند اما هر بار حملات بی‌برنامه این تیم با دفاع بسیار منظم بارسا روبرو شد و نتوانست حتی خطری جدی روی دروازه ایجاد کند. در حالی که حدود 15 دقیقه به پایان بازی مانده بود، به نظر می‌رسید که چلسی کلا امید خود را از دست داده و به یک تساوی 0-0 رضایت داده است. اگرچه از ابتدای بازی نیز، امید و انگیزه‌ای در ساق‌های بازیکنان این تیم به چشم نمی‌خورد.

اما در دقیقه 78 بازی، پاس اتوئو پشت محوطه جریمه به رونالدینیو رسید. این بازیکن برزیلی با تکنیک منحصر بفرد خود، حرکتی دیدنی را شروع کرد و در حالی که دو تن از مدافعان چلسی را جا گذاشته بود و سه مدافع دیگر تلاش می‌کردند توپ را از او بگیرند، با یک ضربه ناگهانی و غافلگیرانه، گلی فوق‌العاده را به ثمر رساند. نیوکمپ سرشار از شادی شد و بارسا به دور بعد صعود کرد! گل سال گذشته رونالدینیو به چلسی، بهترین گل لیگ قهرمانان لقب گرفت، احتمال بسیار واردی است که این گل هم به همان عنوان دست یابد.


طرفداران روی پای خود بند نمی‌شدند. 4 دقیقه بعد از گل، اتوئو می‌توانست با زدن گل دوم بازی، شادی را تکمیل کند اما ضربه کم دقت او، که پس از دریبل زدن مدافع مستقیم خود آنرا زد، با برخورد به دیرک عمودیه از کنار دروازه بیرون رفت تا آه از نهاد همه برخیزد.

در حالی که به نظر می‌رسید بازی با همین نتیجه به پایان خواهد رسید، چلسی در دقیقه 92، صاحب یک پنالتی کاملا ناسالم شد. در حالی که به نظر می‌رسید جان تری در زمان دریافت توپ در آفساید بوده باشد، کمک داور پرچم نزد و وقتی جیو با تکلی دقیق توپ را به از تری گرفت، داور بازی، مرکوس مرک که بازی را تا آن دقیقه خوب اداره کرده بود - و شاید به این ترتیب قصد داشت مزاحمت‌ها و توهین‌های احتمالی مورینیوی سابقه دار را از خود رفع کند - نقطه پنالتی را نشان داد. لمپارد پشت توپ ایستاد و گل تساوی بخش چلسی را وارد دروازه کرد اما این گل جلوی حذف چلسی را نگرفت و بارسا در مجموع دو دیدار با نتیجه 3-2 به دور بعد صعود کرد.

در مجموع می‌توان گفت در این بازی، برخلاف همیشه، ما شاهد یک بارسای بسیار منطقی بودیم. بارسایی که به جای قلب و احساسات، با فکر و منطق کار خود را پیش برد. فصل پیش بارسا در همین مرحله توسط چلسی حذف شده بود. بازیکنان و مربیان، آن شکست را حاصل کم تجربگی و احساساتی بود سبک بازی خود عنوان کردند. بازی دیشب گرچه به طور کامل یک بازی 'بارسایی' نبود، اما این نوید را داد که ما با بارسایی بسیار بالغتر روبرو هستیم.

آمار بازی:


کارت زرد: 2 (بارسا) - 1 (چلسی)
کارت قرمز: 0 (بارسا) - 0 (چلسی)
شوت داخل چهارچوب: 6 (بارسا) - 4 (چلسی)
شوت خارج از چهارچوب: 4 (بارسا) - 5 (چلسی)
خطا: 20 (بارسا) - 31 (چلسی)
کرنر: 2 (بارسا) - 0 (چلسی)
آفساید: 0 (بارسا) - 5 (چلسی)
مالکیت توپ: 24 دقیقه و 28 ثانیه (بارسا) - 23 دقیقه و 25 ثانیه (چلسی)
مالکیت توپ: 51 درصد (بارسا) - 49 درصد (چلسی)