آذر فرحی / FCBarcelona.ir

بارسا با نهایت شایستگی، پس از 12 سال به فینال راه یافت! مردان رایکارد مزد زحمات و تلاش بسیار خود را خیلی خوب گرفتند و کاری را که هشت روز پیش در سن سیرو آغاز کرده بودند، با 90 دقیقه بازی در نیوکمپ تکمیل کردند. پاریس در انتظار ماست!

در یک شب فراموش نشدنی در نیوکمپ، در حالی که استادیوم تا آخرین نفر ظرفیت خود پر بود و هوارادان آنرا با پرچمهای کاتالونیا و نوارهای آبی و اناری تزئین کرده بودند، بارسا موفق شد برای اولین پس از سال 1994 به فینال برسد. اتفاقی که همه سالهاست در انتظارش هستند.


این بازی نمایشی متفاوت از بارسا بود. در این بازی ما بارسایی سراسر هجومی ندیدیم. آنها بیشتر زمان بازی را در نیمه زمین خود بودند و به میلان اجازه عرض اندام می‌دادند؛ حتی بیشتر از سن سیرو! اما برتری 1-0 بازی رفت این امکان را به آنها می‌داد که بدون سراسیمگی، بازی گروهی خود را به رخ همه بکشند. بارسا علی رغم هجومی بازی نکردن، چندین بار موفق شد به دروازه حریف برسد و کمی بی‌دقتی بازیکنان باعث شد که از گل بی‌نصیب بمانند.

میلان نیز به نوبه خود فرصتهایی را داشت اما در مقایسه با فرصتهای بارسا، توپهای میلان بسیار کم خطر‌تر بودند. اینطور به نظر می‌رسید که میلان هر چه بیشتر تلاش می‌کند، کمتر موفق می‌شود به دروازه بارسا برسد. در خط دفاع پویول و مارکز عملکردی فوق‌العاده داشتند.

ترکیب بارسا در این بازی: والدس، پویول، بلتی، مارکز، جیو، ادمیلسون، دکو، اینیستا، اتوئو (ون بومل)، ژولی (لارسن) و رونالدینیو.

5 دقیقه آغازین بازی شاهد دو موقعیت گل خوب بود. توپ اول در دقیقه 1 از آن میلان بود و ضربه‌ای که کاکا به سمت دروازه زد، از کنار تیر افقی به بیرون رفت، گرچه اگر در چهارچوب بود ویکتور والدس با شیرجه‌ای که زد، موفق به مهار آن می‌شد.

موقعیت دوم، که به مراتب خطرناکتر بود، نصیب اتوئو شد. سرعت ژولی و اتوئو باعث شد که دفاع میلان جا بماند و این مهاجم کامرونی در موقعیتی تقریبا تک به تک با دیدا قرار بگیرد اما او ضربه را دقیقا همانجایی زد که دیدا بود تا اولین فرصت بارسا از بین برود.

در دقیقه 7 بازی، فیلیپو اینزاگی، که بازی قبل را به دلیل بیماری از دست داد، برای نهمین بار در مسابقات این فصل لیگ قهرمانان در آفساید قرار گرفت! شاید اگر بازی قبل را حاضر بود، این آمار به بالای 15 می‌رسید!!

در دقیقه 17، پس از یک سری حملات متوالی از بارسا، یکی از بهترین فرصتهای این بازی به هدر رفت. توپ در محوطه جریمه به اتوئو رسید و مهاجم اول بارسا با وجودی که ژولی را نیز نزدیک خود داشت، تصمیم گرفت توپ را خود به سمت دروازه بزند. دیدا از دروازه بیرون آمد تا نگذارد اتوئو به توپ ضربه بزند اما او به هر ترتیب ضربه خود را زد. توپ از دیدا رد شد اما در آستانه ورود به دروازه، کاستاکورتا، کاپیتان میلان در این بازی، آنرا به کرنر فرستاد تا آه از نهاد نیوکمپ برخیزد.

از اینجای بازی تا پایان نیمه اول، یک بازی برابر را شاهد بودیم. هر دو تیم موقعیتهایی داشتند و بیشتر زمان بازی توپ در میانه زمین در حرکت بود. مدافعان سعی می‌کردند به توپ اجازه وارد شدن به محوطه جریمه را ندهند چون هر دو تیم از زهر مهاجمان حریف مطلع بودند.

در دقیقه 21 اینیستا یک حرکت بسیار زیبا را در میانه زمین به نمایش در آورد و با گذشتن از سد گاتوسو و استام، نشان داد چرا رایکارد او را در این بازی جزو ترکیب ثابت قرار داده است. پس از آن توپ را به رونالدینیو سپرد و این برزیلی خلاق از فاصله دور ضربه نفس‌گیری را به سمت دروازه زد که با اختلافی کم به بیرون رفت.


در دقیقه 23 میلان جواب این حرکت را با ضربه شوچنکو داد. این اوکراینی سعی کرد از زاویه نسبتا بسته به بارسا گل بزند که ضربه‌اش به تور نشست؛ اما تور پشت دروازه!

در 10 دقیقه پایانی بازی باز هم موقعیتها از دست رفتند. در این دقائق موقعیتهای بارسا جدی‌تر از میلان بودند و کمی دقت و قدرت می‌توانست حداقل یک گل برای بارسا در بر داشته باشد. بلتی، ژولی و دکو هر کدام یک فرصت را برای بارسا از دست دادند. ضربه بلتی را دیدا مهار کرد، ضربه ژولی کم توان بود و ضربه دکو در چهارچوب نبود. ضربه کاشته رونالدینیو در آخرین دقیقه نیمه اول نیز، توسط دیدا مهار شد.

میلان چندین سانتر و کاشته داشت اما همه ضربات آنها بی‌ثمر بودند. توپهای ارسالی به قدری کم دقت بودند که مهاجمان با تلاش زیاد موفق می‌شدند ضربه‌ای به آن بزنند؛ ضرباتی که غیر از به خارج رفتن توپ، اثر دیگری نداشتند.

والدس، که تا اینجای بازی به طور جدی مورد امتحان قرار نگرفته بود، در پنجمین دقیقه نیمه دوم ضربه سر شوچنکو را به خوبی مهار کرد. اولین موقعیت بازی در این نیمه، اینگونه از میلان گرفته شد.

دو دقیقه بعد، بارسا بخاطر خطای پیرلو بر روی دکو، صاحب یک ضربه کاشته شد. رونالدینیو ضربه خوبی را زد اما جایگیری دیدا بی‌نقص بود.

دقیقه 54 بدون شک شاهد بهترین فرصت بازی بود! پاس زیبا و دقیق رونالدینیو در سمت راست به ژولی رسید و او هم پاسی فوق‌العاده درون محوطه جریمه فرستاد. تنها یک نوک پا از بلتی کافی بود تا بارسا 1-0 جلو بیفتد اما او موفق نشد این ضربه را بزند. مطمئنا بیش از همه، خود او از این بابت افسوس خورد.

در دقیقه 63، ژولی می‌توانست مثل گل بازی رفت را به ثمر برساند؛ اما این بار از سمت راست. مثل همیشه پاس بی‌نقض رونالدینیو، یک موقعیت گل ایجاد کرد اما این بار ژولی زیاد پیشروی کرده بود و توپش به تور پشت دروازه برخورد کرد.

اینزاگی نیز یکی دو موقعیت را از دست داد تا نشان دهد او هم مثل جیلاردینیو کاری در مقابل بارسا از پیش نخواهد برد.

تعویضها، مثل بازی رفت، به فواصل کم از یکدیگر انجام شدند. کافو برای افزودن نیروی هجومی میلان، به جای کاستاکورتا به بازی آمد و گاتوسو نیز جای خود را به روی کاستا داد. رایکارد هم لارسن را، که بازی رفت را به دلیل مصدومیت از دست داده بود، به جای ژولی به زمین آورد. این فرانسوی موقع خروج از زمین با تشویق بی‌امان حاضرین در نیوکمپ همراه شد؛ به هر حال گل او بود که بارسا را به فینال رساند.

در دقیقه 70 شوچنکو یک گل وارد دروازه بارسا کرد اما قبل از ضربه او، سوت داور به نشانه خطا به صدا در آمده بود. او این گل را با خطا بر روی کاپیتان بارسا به ثمر رسانده بود.


در 20 دقیقه پایانی بازی، بارسا بیشتر عقب کشیده بود و میلان بیشتر حمله می‌کرد. نیوکمپ ساکت بود و با دلهره بازی را نظاره می‌کرد. اما بازیکنان بارسا هیچ گاه حمله کردن را فراموش نمی‌کنند!

در دقیقه 75، سانتر فوق‌العاده اتوئو در حالی به لارسن رسید که هیچ مدافعی نمی‌توانست جلوی او را بگیرد. این سوئدی با ضربه سری محکم توپ را به سمت دروازه فرستاد اما توپ او دقیقا جایی رفت که دیدا بود. نهایت بدشانسی!

با حملات میلان، فضای بیشتری نصیب بارسا می‌شد و مهاجمان و هافبکهای زیرک این تیم نمی‌گذاشتند این فضاها به هدر برود. درست مثل کاری که دکو کرد! یک دقیقه پس از ضربه لارسن، رونالدینیو پاس زیبایی برای دکو فرستاد و او ضربه‌ای کم توان را برای دیدا فرستاد. اما همین دو ضربه کافی بود تا هواداران حاضر در نیوکمپ سرود خواندن را از سر بگیرند!

میلان به عنوان آخرین تعویض، جیلاردینیو را به جای اینزاگی وارد زمین کرد و در بارسا نیز ون بمول جای اتوئو را گرفت. اتوئو نیز موقع خروج مورد تشویق شدید هواداران قرار گرفت.

15 دقیقه پایانی بازی برای هواداران بارسا بسیار پرالتهاب گذشت. گرچه فرصتهای جدی‌ای وجود نداشت اما همه یک گل حاشیه امنیت زیادی نیست و همه بی‌صبرانه منتظر شنیدن سوت پایان بازی بودند.

بالاخره پس از 3 دقیقه وقت تلف شده، آقای مرک آنها را به خواسته‌شان رساند. بارسا بدون اینکه هیچ محرومی داشته باشد، به فینال راه یافت.


بازی فینال بین بارسلونا که بی‌شک متخصص بازی هجومی و استاد حمله کردن است با آرسنالی که به نظر می‌رسد راه یونان در جام ملت‌ها را دنبال می‌کند، می‌تواند در نوع خود جالب باشد.
باید منتظر ماند و دید که آیا خط حمله آتشین بارسا و تفکرات زیبای فرانک ریکارد و فوتبال ناب بارسایی می‌تواند از پس فوتبال بسته و دفاعی و نازیبای مردان ونگر براید یا خیر.

به امید قهرمانی فوتبال پس از سال‌ها موفقیت شانس و ضد فوتبال!