سعید ایمنی / FCBarcelona.ir

هنوز بیش از چند ماهی از انتخاب بحث برانگیز کاناوارو به عنوان بهتری بازیکن اروپا و جهان نمی‌گذرد. انتخابی که بهت و حیرت بسیاری از بزرگان فوتبال جهان را برانگیخت و بعضی از آنها نیز واکنش جالبی در این باره نشان دادند، درست همانند هولیه مربی لیون که این انتخاب را یک "آبرو ریزی" دانسته بود.
اگرچه زمان برای بحث در مورد این مقوله کهنه شده است، اما مشاهده آراء مربیان و کاپیتان‌های تیم ملی در انتخاب بهترین بازیکن جهان، در وهله اول نکته شاخصی را به ذهن هر بیننده علاقمندی القا می‌کرد، و آن چیزی نیست جز یک جور حس مقابله و مقاومت با شکل گرفتن یک اسطوره، به نام رونالدینیو!


گذر چند ماه اخیر و عملکرد ضعیف کاناوارو در رئال مادرید به همراه آمار گل خورده بالای این تیم که با وجود بازی دفاعی کاپلو و حضور نفراتی چون کاناوارو و دیارا و امرسون وضعی بهتر از سالهای گذشته نداشته، و به خصوص شرکت داشتن مستقیم کاناوارو در بسیاری از اشتباهاتی که منجر به گل خوردن تیم مادریدی شده است، بیش از پیش انتخاب تحت تاثیر جام جهانی را زیر سوال برده است. به سادگی می‌توان این حقیقت نانوشته را پذیرفت که در هر جمعی که متشکل از علاقمندان فوتبالی باشد، اگر کسی بگوید "بهترین بازیکن جهان" قطعا در ذهن اکثریت افراد حاضر چهره خندان رونالدینیو تداعی خواهد شد و نه کاناوارو. و این یک واقعیت است که امروز حتی هواداران مادرید نیز به خود اجازه نمی‌دهند لقب بهترین بازیکن جهان را به دنبال اسم کاناوارو بیاورند.


کسی چه می‌داند که اینطور بوده یا نه، اما به نظر می‌رسید یک جریان عمومی در اروپا وجود دارد که نمی‌خواهد اجازه دهد اسطوره‌ای به وجود بیاید. شاید اسطوره‌ها را متعلق به تاریخ می‌داند.
و امروز انگار این ماجرا برای بارسا هم تکرار می‌شود ...

پیرامون فوتبال بارسا از زمان حضور ریکارد در این تیم، نیاز به هیچ تکرار مکرراتی نیست، چرا که اصولا این تیم حرف خود را درون زمین زده است و مانند بسیاری تیم‌های دیگر به میکروفون‌ها و تریبون‌های خبری برای گفتن حرف‌هایش نیازی نداشته است. شاید در طول تاریخ فوتبال کمتر تیمی همانند دو سال اخیر بارسا توانسته باشد قهرمانی‌هایی با این مقدار شایستگی و اقتدار بدست آورد. و این اگرچه وجود هوادارن بارسا و عاشقان فوتبال را لبریز از شادی و مسرت می‌کند، اما بی‌شک به مذاق عده‌ای خوش نمی‌آید.

به نظرت می‌رسد ماجرایی که باعث شد رونالدینیو با بیش از 50 بازی عالی در یک فصل و کسب 2 جام معتبر، در رده‌بندی جهانی پس از کاناوارو و زیدان - که به زحمت چند بازی خوب در کارنامه خود داشت - سوم شود و از حق خود دور بماند، برای بارسا نیز در حال شکل‌گیری است. شاید جرقه‌ای در ذهن‌هایی زده شده است که بارسا در حال تبدیل شدن به یک اسطوره است و بایستی به هر شکل متوقف شود.
قصد سرپوش گذاشتن بر نواقص موجود در تیم نیست، اما اگر نگاهی به گذشته بکنیم، می‌بینیم که فرانک ریکارد علاوه بر دست و پنجه نرم کردن با مصدومیت‌ها و بدشانسی‌های بسیار در این فصل، با معضلات دیگری نیز درگیر بوده است.
مشاهده بازی‌های چند ماه اخیر بارسا، به خوبی این حس تکراری را مجددا القا می‌کند که اشتباهات داوری به طرزی که شاید نتوان آن را طبیعی دانست، در جهت متوقف ساختن بارسا از تبدیل شدن به یک اسطوره و یاری تیم یا تیم‌هایی است که در زمین فوتبال قادر به متوقف کردن این تیم نبوده‌اند و پرچم‌های سفید را همیشه بالا برده‌اند.

در مورد مادرید و سابقه کارشکنی‌ها و توطئه‌های آن نیز نیازی به صحبت نیست، چرا که تاریخ گواه تمام جنایت هاست و بحث از آن تنها تاسف را برای این ننگ‌های دنیای فوتبال زنده می‌کند. چه کسی است که نداند بسیاری از قهرمانی‌های تیم مادریدی چطور بدست آمده، چه کسی است که نداند از به زمین ریختن نیروهای نظامی تا تیربار کردن بازیکنان حریف و هزاران عمل ننگین دیگر همانند آن در راه قهرمان کردن مادریدی‌ها انجام شده است، چه کسی است که نداند حمایت‌های جبهه سلطنتی در اسپانیا در طول تاریخ هشتاد و چند ساله لالیگا، چقدر حق‌ها را ناحق و جایگاه‌ها را جابجا کرده است. امروز عرصه زورگویی و شمشیر کشی به پایان آمده اما عرصه توطئه هرگز.


نگاهی به بازی‌های اخیر بارسا نشان می‌دهد، گویی خیلی‌ها دوست ندارند بارسا چون گذشته سرفراز باشد. نپذیرفتن گل صحیح ژولی در بازی برابر اوساسونا، در شرایطی که کمک داور به سختی می‌توانست در آن صحنه اشتباه کند، و گرفتن 2 امتیاز مهم از بارسا، گرفتن پنالتی در دیدار برابر سانتاندر در دقایق پایانی و تلاش برای تبدیل پیروزی بارسا به تساوی، در شرایطی که داور به سختی می‌توانست صحنه بدون برخورد را اشتباها پنالتی اعلام کند، و سرآمد آنها بازی همین هفته رئال و بارسا که داور هرچه در چنته داشت به کار برد و چشمان خود را به روی خطاهای بسیار مادریدی‌ها از جمله خطای واضح دیارا در دقیقه 94 که به روشنی خطای پنالتی بود، بست تا بارسایی که در نیمه نخست چهار پنجم تملک بازی را در اختیار داشت و در زمین شکست دادنی نبود، به پیروزی دست نیابد، تنها مشت نمونه خروار است و در این مطلب نمی‌توان به تک تک این موارد اشاره کرد!

شاید هرگز نتوان درستی یا نادرستی این ادعا را اثبات کرد، اما آنچه به نظر می‌رسد این است که در فوتبال اروپا جریانی مخالف به وجود آمدن اسطوره‌ها وجود دارد.
اگرچه چه سود که اسطوره‌ها همیشه خود را به تاریخ تحمیل کرده‌اند، و رونالدینیو و بارسا و مانند آنها هم با وجود همه جریان‌ها، اسطوره‌های تاریخ خواهند شد! آنها خواهند ماند و آنها که به زور سرنیزه چون خاری بر سر دیوار بالانشینی کرده‌اند، به زباله دان تاریخ فرستاده خواهند شد!