منبع: سایت رسمی باشگاه
مترجم: علی رضایی / FCBarcelona.ir

مربیان باشگاه به طور شفاف و صادقانه به بیان انگیزه خود برای کسب 100 امتیاز و فراز و نشیب‌هایی که در مسیر قهرمانی لالیگا با آن مواجه شدند پرداختند.

تیتو ویلانوا، جوردی رورا و آرلی آلتیمیرا افرادی صمیمی و متواضعی هستند که از زمان نوجوانی یکدیگر را می‌شناسند. آنها پس از پیوستن به لاماسیا و پس از آن بازی در تیم جوانان بارسا، ساعات بیشماری را با یکدیگر گذراندند، اما پس از آن به خاطر علاقه خود به فوتبال، هر یک مجبور به ترک گروه و ادامه دادن مسیر حرفه‌ای خود شدند. سپس پپ گواردیولا همه این سه نفر را برای همکاری در پروژه خود به باشگاه بازگرداند.


در سال 2012، هنگامی که گواردیولا باشگاه را ترک کرد، این سه نفر پله‌های ترقی را طی کردند و توانستند فصل 2012-2013 را به فصل تاریخی بارسا تبدیل کنند. اکنون این سه نفر در مصاحبه‌ای با مجله بارسا، به طور شفاف و صادقانه به بیان تمامی اتفاقاتی که طی این یک سال اتفاق افتاد پرداختند، از جمله چگونگی کسب 100 امتیاز و هدایت تیم با توجه به مشکل بیماری سرمربی تیم.

مربیان تیم از کسب 100 امتیاز ابراز رضایت کردند، و اشاره کردند که مهمترین چیز، روح رقابتی بود که بین اعضای تیم وجود داشت، حتی در زمانی از ماه دسامبر که اختلاف امتیاز خوبی بوجود آمده بود. ویلانوا گفت: «خیلی زود قهرمانی را بدست آوردیم. سختی کار ما این نبود که تیمی در تعقیب ما باشد تا برای مدت طولانی تری تحت فشار باشیم. زمانی که مادرید 100 امتیازی شد، ما 91 امتیاز داشتیم و وقتی که ما 99 امتیاز کسب کردیم، مادریدی‌ها 96 امتیازی بودند. زمانی که قهرمانی ما مسجل شده بود، شرایط طبیعی ما را به سمتی می‌برد که با باخت در یک یا دو بازی از کسب 100 امتیاز محروم بمانیم. این مساله گویای این مطلب است که تا چه حد روح رقابت و تلاش در تیم ما وجود دارد».

رورا در ادامه اظهار کرد: «برخی می‌گویند که این کار آسانی است، اما کسب 100 امتیاز خارق العاده است. من مطمئنم که می‌توانیم لیگ‌های بیشتری را ببریم، اما ممکن است هرگز نتوانیم 100 امتیاز کسب کنیم. بنابر این نمی‌توانیم اجازه دهیم تا فرصت‌ها از دست بروند. هیچ تیم با تجربه‌ای اجازه نمی‌دهد که موقعیت‌ها از دست برود». تیتو نیز افزود: «من مقایسه‌ای انجام می‌دهم. بارسا لیگهایی را با 68 یا 70 و در بهترین حالت ممکن با 80 امتیاز، با قهرمانی به پایان رسانده است. 100 امتیاز واقعاً بیش از انتظار است. خیلی سخت است که همیشه خود را آماده نگه دارید و هر سال پیروز شوید؛ این موضوع کمتر در ورزش اتفاق می‌افتد. در مسابقات قهرمانی ان بی‌ای، حفظ قهرمانی کار دشواری است و باید دلیلی وجود داشته باشد که تیمی نتوانسته دو بار پیاپی قهرمان این مسابقات شود».

آرلی آلتیمیرا اشاره کرد: «با وجود حواشی بسیار زیاد، با کمی شانس بیشتر (مانند گلهای لحظات پایانی بازی برابر سلتاویگو و بیلبائو) می‌توانستیم حتی بیش از 100 امتیاز کسب کنیم. ما هرگز حس غرور پس از قهرمانی را نداشتیم». او آماری از عملکرد تیم را در دفتر کار خود نگهداری کرده است. وی در این مورد گفت: «من تمامی پیروزی‌ها را با رنگ سبز، تساوی‌ها را با رنگ نارنجی و شکست‌ها را با رنگ قرمز علامت‌گذاری کردم. با نگاهی به نقطه‌های سبز متوجه می‌شوم که خوب پیش رفتیم. همچنین آماری از تفاوت‌های بین خود و تیم رده دومی نیز تهیه کردم و با نگاهی ساده می‌توان فهمید که در نیم فصل دوم این تفاوت بیشتر نشد. مادرید شکست نخورد و ما هر در خانه خود و هم در مادرید امتیاز از دست دادیم. البته تیم رده دومی همچنان با قدرت کار خود را ادامه می‌داد و می‌دانستیم که هنوز چیزی به پایان نرسید است».

رورا خاطر نشان کرد: «نباید به چیزی فراتر از بازی برابر بتیس نگاه کنیم. اگر آن روز شکست خوردیم، تنها با اختلاف دو امتیاز به ویسنته کالدرون می‌رفتیم. این کاملاً خیالی بود، زیرا آنها دو بازی بیشتر ازر ما انجام دادند، ولی این تنها وضعیتی بود که برابر ما قرار داشت. بزرگترین خطری که ما را تهدید می‌کرد باور پیروزی و جبران اشتباهاتی بود که در دل مادریدی‌ها بوجود آمده بود». تیتو ویلانوا جملات رورا را اینگونه تکمیل کرد: «می دانستیم که 11 امتیاز با آنها اختلاف داریم، اما اگر بیش از حد کار را راحت در نظر می‌گرفتیم و از اختلاف امتیازات ما کم می‌شد، باور در مادریدی‌ها تقویت می‌شد و قدرتمند‌تر می‌شدند. در حالی که ما باید برابر تیمهایی همچون بیلبائو، اسپانیول و اتلتیکو مادرید بازی می‌کردیم».

شروعی بی‌نظیر

ویلانوا و رورا معتقدند که شروع خوب تیم عامل اصلی قهرمانی آنها در لیگ بیست و دوم بود. ویلانوا گفت: «شروع خوب اهمیت فراوانی دارد و از طرفی دیگر کار آسانی نیست. تا آن موقع، بازیکنان با من همانند کمک مربی تیم رفتار می‌کردند و من مطمئن نبودم که آنها مرا به عنوان مربی تیم می‌پذیرند یا خیر. قرار گرفتن در پست اول تیم با بودن در جایگاه دوم تفاوت بسیاری دارد. آنها همان بازیکنان بودند، اما همواره شما را به عنوان کمک مربی می‌شناختند».

آرلی تاثیری در رفتار بازیکنان که ناشی از جابجایی‌های رخ داده در تیم باشد را نیافت. او در این مورد گفت: «از صحبت‌های بازیکنان اصلی تیم مشخص بود که آنها تیتو را به عنوان سرمربی تیم پذیرفته‌اند. این نکته را می‌شد از توجهی که به صحبت‌های تیتو می‌کردند فهمید و می‌توانستید ببینید که بازیکنان به او ایمان دارند و قبول کرده‌اند که او هدایت را در دست گرفته است».

تیتو اشاره کرد: «باید متد رفتاری خود را تغییر می‌دادم. من کمک مربی تیم بودم و رابطه‌ام با بازیکنان خیلی صمیمی و نزدیک نبود. همیشه فاصله‌ای اندک میان ما وجود داشت و فکر کردم که باید شیوه خمد را بیابم. البته در انتها این رفتار به نقطه قوت من تبدیل شد».

بد‌ترین خبر سال بازگشت مجدد بیماری تیتو و نیاز به عمل جراحی مجدد وی بود. رورا توضیح داد: «واقعاً شوک بزرگی بود. هیچ یک از ما توقع آن را نداشتیم. . . باید تصمیمی گرفته می‌شد». ادامه این ماجرا را تیتو بیان کرد: «هرگاه که شما بیمار می‌شوید، همیشه شانسی برای بازگشت بیماری وجود دارد. اما در وضعیت من، به نظر نمی‌رسید که قرار باشد این چنین موردی اتفاق بیافتد. عمل جراحی بسیار عالی انجام شد. باشگاه باید تصمیم بسیار سختی می‌گرفت و من باید شرایط را درک می‌کردم و از تصمیمی که برایم بسیار دشوار بود حمایت می‌کردم و باشگاه باید مربی جدیدی را برای تیم استخدام می‌کرد».

ولی مدیران ارشد باشگاه شکی در دل خود راه ندادند. رئیس باشگاه، ساندرو راسل و آندونی زوبیزارتا تاکید کردند که تیتو به کار خود ادامه می‌دهد و رورا تا زمانی که تیتو قادر به بازگشت باشد، باید مسئولیت تیم را بر عهده بگیرد. تیتو ویلانوا گفت: «تصمیمی که باشگاه اتخاذ کرد، تصمیمی بود که تنها در این باشگاه امکان پذیر بود، زیرا بسیاری از ما در همین باشگاه رشد کردیم. این مساله تنها مربوط به بازیکنان نیست، بلکه مدیران یاشگاه نیز همین وضعیت را دارند و این همان دلیلی است که منجر به تصمیمی این چنین شد. شک ندارم که گرفتن این تصمیم در همه باشگاه‌ها غیر ممکن است».

تیتو حتی در زمانی هم که برای مداوای بیماری خود در نیو یورک به سر می‌برد با تیم در ارتباط بود. او باید در شرایطی از آمریکا برای تیم تصمیم می‌گرفت که در کنار تیم نبود تا از نزدیک شاهد اتفاقات تیم باشد. البته ارتباطات بسیار روان و خوب انجام می‌شد. به لطف تکنولوژی‌های پیشرفته و تماس‌های تلفنی، تیتو دائماً با اعضای گروه خود در ارتباط بود. رورا گفت: «تصمیماتی که گرفته می‌شد دقیقاً مانند زمان حضور تیتو در کنار تیم بود. ما همیشه با وی در ارتباط بودیم».

تیتو: «من بازی را بهتر از آنها می‌دیدم»

مربیان تیم شایعاتی مبنی بر استفاده از نرم افزارهای ارتباطی را رد کردند. تیتو گفت: «کاری که ما انجام می‌دادیم این بود که هر یک ربع با هر بیست دقیقه یکبار با یکدیگر از طریق مکالمه‌های مستقیم در ارتباط باشیم (با استفاده از خط تلفن، برای جلوگیری از مشکلات سیگنالی) و بر این اساس تصمیم بگیریم. درست مثل زمانی که ما سه نفر کنار یکدیگر قرار داشتیم».

تیتو در خصوص جزییات بیشتری از شیوه ارتباط با بازیکنان و باشگاه خبر داد: «من در تمامی لحظات بازیکنان را می‌دیدم و در بحث‌ها شرکت می‌کردم. تنها تفاوت این بود که من در کنار آنها نبودم. بودن در نیو یورک تنها به این معنی بود که در کنار آنها نیستم، در حالی که زندگی طبیعی خود را دنبال می‌کردم؛ پیاده روی می‌کردم، به تماشای بازی‌های بسکتبال و هاکی روی یخ می‌رفتم و اگر در پاریس خضور داشتم، به تماشای بازی تیم می‌آمدم. وضعیت فصل قبل نیز شبیه به این مورد بود. من مشغول شیمی درمانی بودم و در تمرینات نیز حضور داشتم و زمانی که اینجا بودم، همین کار را می‌کردم. این فاصله مکانی نتوانست مرا از دیدن تمرین تیم متوقف کند. آنها اطلاعات را از طریق اینترنت به من می‌رساندند و من در پاسخ آنها نظرات خود را می‌فرستادم. می‌توانستم بازی‌ها را از طریق تلویزیون ببینم و در واقع می‌توانستم بازی را از زاویه‌ای بهتر ببینم».

در پایان، ویلانوا به تیم بازگشت و توانست تا با بارسا قهرمان لالیگا شود و رکوردی تاریخی را از خود بجای بگذارد. این سه مربی بارسا در نگاهی که به گذشته داشتند، معتقدند که درسهای زیادی آموخته‌اند. رورا گفت: «کسی که بیشترین چیز را آموخت من بودم، زیرا من عضو جدیدی از گروه بودم». تیتو گفت: «ما همیشه صداقت داشتیم و رو در روی بازیکنان صحبت می‌کردیم. هیچکدام از آنها نخواهند گفت که تیتو، جوردی و آرلی با آنها صادق نبودند. ما می‌دانیم که اگر فقط برای یک روز به آنها دروغ بگوییم، تمام اعتبار ما از بین خواهد رفت. این دلیل عملکرد ماست و این چیزی است که شیوه ما خواهد بود».