منبع: سایت توتال بارسا
مترجم: پارسا مظفری / FCBarcelona.ir

همانطور که جام کنفدراسیون‌ها پیش رفته و اسپانیا دراین مسابقات به مراحل بالا صعود کرده است، بسیاری متوجه یک تغییر عمده در ترکیب تیم نسبت به تیمی که یک سال پیش اروپا را فتح کرد، شدند. به جای استفاده از 9 کاذب، اسپانیا از یک مهاجم حقیقی استفاده کرده است - روبرتو سولدادو یا فرناندو تورس - و درخط حمله بسیار پر جنب و جوش‌تر به نظر رسید.

استفاده از یک مهاجم چیزی است که بسیاری امیدوار شده‌اند که در بارسلونا نیز شاهد آن باشند، اما با خروج احتمالی داوید ویا در تابستان، به نظر می‌رسد این تغییر به زودی اتفاق نمی‌افتد. اما این سوال باقی می‌ماند، آیا یک مهاجم همان چیزی است که بارسلونا باید بر روی آن سرمایه‌گذاری کند؟


آخرین باری که بارسلونا از یک مهاجم واقعی برای مدت زمانی طولانی‌تر استفاده کرد در سال 2009-2010 بود زمانی که زلاتان ابراهیموویچ در این باشگاه بود. از دوران زلاتان در بارسلونا اغلب به خاطر دلایل اشتباه به یاد آورده می‌شود – که تا حدی عادلانه است - و به جای صحبت کردن در مورد مناسب بودن زلاتان برای تیم، بسیاری تنها به خاطر ناهمخوانی بسیار بد او به یادش می‌آورند.

در واقع، به طور کاملا عادلانه، زلاتان چیزهای زیادی به بارسلونا اضافه کرد هنگامی که به درستی از او استفاده می‌شد و حتی موفق شد تعداد گل‌های قابل قبولی هم به ثمر برساند. شخصیت او برای بارسلونا قطعا مناسب نبود، اما به عنوان یک مثال بنیانی، آیا این درست است که بر اساس یکی، به همه مهاجمان به عنوان مهره نامناسب در بارسلونا برچسب نا کارآمدی زده شود؟

ساموئل اتوئو به عنوان مثال از یک مهاجم که سبک بازی بارسلونا را کاملا تحسین برانگیز کرد و ثابت کرد که یک مهاجم مستقیم نیز مناسب بازی روان مبتنی برپاس بارسلونا است. در طی دوران حضورش در بارسلونا، او توانایی بسیار زیادی داشت تا از تطبیق پذیری خود به عنوان یک مزیت بهره ببرد. او - بر خلاف زلاتان بسیار ساکن – بدون تقلا و صرف انرژی زیادی می‌توانست موقعیت خود را تغییر دهد، مدافعان را به سمت خود بکشاند و حتی در صورت نیاز در جناحین بازی کند. او فقط یک مهاجم نبود، او مهاجمی بود که می‌توانست با تغییرات سریع موقعیتهای خود را تطبیق دهد که اغلب در بازی بارسلونا به چشم می‌آید.

در صحبت از این دو بازیکن باید شرایط آنها را نیز به حساب آوریم. هنگامی که اتوئو در بارسلونا شکوفا شد، او دو بال بسیار قوی، سریع و موثر را در اطراف خود می‌دید: تیری آنری و لئو مسی (و رونالدینیو قبل از آن). هنگامی که زلاتان ابراهیموویچ در بارسلونا بود، بال‌های او این بازیکنان بودند: پدرو (که فصل خوبی داشت)، آنری پا به سن گذاشته و بویان، که هرگز یک هافبک درسطح کلاس جهانی نبود. وقتی این سوئدی، درترکیب تیم بود، از مسی همیشه به عنوان بال استفاده نمی‌شد، بلکه او دوران گذار خود را از یک بال به 9 کاذب می‌گذراند. این به ناتوانی زلاتان در تغییر موقعیتش اضافه شد که باعث شد در طول بازی تقلایش را ببینیم. بنابراین در پایان، این درباره تطبیق پذیری یک مهاجم با بارسلونا نبود، بلکه در مورد زلاتان بود که به اشتباه مهاجم بارسلونا شد و از حمایت مناسب بال‌های خود بهره نمی‌برد.

بر اساس این مشاهدات، نتیجه‌گیری به راحتی گرفته می‌شود. به منظور بهترین استفاده از یک مهاجم در بارسلونا، بازی قوی و موثر از بال‌ها به همان اندازه مورد نیاز است که مهاجم همه کاره، سریع و محرک لازم است. در حال حاضر، به عقب بر گردیم و به استفاده از یک مهاجم در اسپانیا، این سوال کمی متفاوت است. اگر یک مهاجم نیاز به بال‌های قوی برای تطبیق با سبک بازی بارسلونا دارد، چگونه اسپانیا– که سبک بازی‌اش تا حدی شبیه به بارسلونا است- می‌تواند با یک مهاجم و فقط یک بال واقعی که اغلب پدرو است موفق عمل کند؟

بازی‌های اسپانیا در جام کنفدراسیون‌ها یک رویکرد متفاوت در استفاده از یک مهاجم نشان داده است. سسک فابرگاس در بین روزنه‌ها و در فضای بین هافبک‌ها یعنی اینیستا و ژاوی و یک مهاجم سولدادو یا تورس جایگیری می‌کرده است. با انجام این کار، تیم از منزوی کردن مهاجم اجتناب می‌کرد و اطمینان داشت که او پس از دریافت توپ از حمایت سریع برخورداراست. این اغلب در بازی‌های اخیر اسپانیا دیده شده است، به خصوص با سولدادو؛ مهاجم پس از دریافت توپ از خط هافبک در حالی که پشت به دروازه است، توپ را رو به عقب به سسک ( که بین خطوط حریف قرار گرفته) می‌سپارد، که می‌تواند ارتباط با مهاجم یا بال‌هایی که برش‌هایی به سمت داخل دارند را برقرار کند. این به طور تحسین برانگیز برای اسپانیا کارساز بوده است، که توانسته بهترین استفاده را از یک مهاجم بدون داشتن حمایت تمام عیار از بال‌ها بکند.

پس از این مشاهدات، بارسلونا می‌تواند از یک مهاجم در دو روش استفاده کند، به مانند روشی که آنها از ساموئل اتوئو استفاده می‌کردند و یا مانند اسپانیا در استفاده از سولدادو. سوال برای مهاجم ساده است؛ آیا او زمانی که با سرعت بالا رو به جلو حرکت می‌کند یا پشت به دروازه قرار دارد که مدافعی در تعقیب اوست، توپی دریافت می‌کند؟ هر دو روش بازی جوانب مثبت و منفی خود را داراست و نیازمند شرایط متفاوتی است.

با لیونل مسی که به احتمال بسیار زیاد به عنوان یک شماره 9 کاذب ادامه خواهد داد، بارسلونا مجبور به انطباق بازی خود می‌شود تا اجازه حضور یک مهاجم را بدهد. اگر باشگاه می‌خواست استفاده از یک مهاجم را به مانند اسپانیا کپی کند، مسی می‌توانست در محدوده بین خطوط حریف، جایی که در آن سسک فابرگاس برای اسپانیا بازی می‌کند، به کار گرفته شود. این می‌توانست به او فضای بیشتری بدهد و یک بازیکن در مقابل او که می‌توانست ارتباط را برقرار کند. با اشتیاق نیمار در حرکت رو به جلو و برش به سمت داخل، این سناریو به خوبی می‌تواند کار کند، حتی اگر با این شرایط ممکن است شاهد گل‌های کمتری از مسی باشیم. با این حال، نفع تیم قطعا از آمار فردی بازیکن مهم‌تر است، و مطمئنا خود مسی نیز موافق آن است.

با همه این گمانه زنی‌ها، هنوز هم یک سوال باقی می‌ماند، کدام مهاجم است که بارسلونا می‌تواند بر آن سرمایه‌گذاری کند؟ بازار نقل و انتقالات از بازیکنان باکیفیت پر است، با این حال، قیمت آن‌ها بسیار بالاست به خصوص اگر پای علاقه بارسا در میان باشد. به همین دلیل است که بارسلونا به دنبال امضای قرارداد با یک مهاجم در آینده‌ای نزدیک نیست. پرداخت هزینه گزاف برای یک بازیکن به اندازه کافی با ریسک همراه است، به خصوص با مهاجمی که باید بسیار خاص باشد تا در بارسلونا موفق باشد. با این حال، آن نوع خاص ممکن است به خوبی درآکادمی جوانان یافت شود.

ژان ماری دونگو مهاجم کامرونی، 18 ساله، که در حال حاضر برای بارسا ب بازی می‌کند. او بسیاری از خصوصیات ساموئل اتوئو را داراست. همه کاره، قوی، سریع و با دقت در مقابل دروازه است. به جای امضای قرارداد با یک مهاجم در حد کلاس جهانی در حال حاضر، شاید بارسلونا باید برای چند سال صبر کند، و با شماره 9 کاذب ادامه دهد که به طور فوق‌العاده‌ای در دراز مدت موثر بوده است، و سپس تغییرات مورد نیاز را با توجه به پیشرفت دونگو از طریق تیم‌های جوانان اعمال کند. در عین حال سیستم 9 کاذب بارسلونا می‌تواند تغییر کند. الکسیس سانچز در هر حال حاضر برای غافلگیری حریف می‌تواند بیشتر متمایل به مرکز بازی کند، تمایل نیمار با برش به داخل نیز باید حرکت و جنبشی در محوطه جریمه ایجاد کند. همه این تفکرات بهتر از خرید دلهره آوری است که بر اساس مشکلات غیر طبیعی یک فصل انجام می‌شود.

نیاز بارسلونا به یک مهاجم ضروری نیست، و قطعا همه توافق دارند که کارهای مهم تری برای تمرکز در طول این فصل نقل و انتقالات وجود دارد. با این حال، این فرصتی است که باید در نظر گرفته شود و دونگوی با استعداد، همچنان به راه خود برای رسیدن به تیم اول ادامه می‌دهد. همانطور که اسپانیا نشان داده است، یک مهاجم می‌تواند از بسیاری جهات مورد استفاده قرار گیرد و بازیکنان هدف ایستا تنها نوع مهاجمان در جهان نیستند. تا شکوفایی دونگو، مسی، نیمار و الکسیس باید تهدید مناسبی در خط تهاجمی باشند. این حداقل چیزی است که می‌توان گفت.