سعید ایمنی / FCBarcelona.ir

شاید تصور نتیجه‌ای چون ختافه 4-0 بارسا، حتی در یک بازی کامپیوتری هم برای کسانی که بازی بارسا را حتی به تعداد کمی دیده باشند و لیست بازیکنان این تیم را بدانند، خنده دار و غیر قابل باور باشد، اما امشب همه ما در عین غمی که بسیار کمتر از بهت و عصبانیت ماست، باید این غیر قابل باور را باور کنیم!
بله بارسا در حالی حقیرانه در آلفونسو پرز مغلوب شد، که مانند بسیاری زمان‌های دیگر چوب نیمکت ضعیف خود را می‌خورد. حضور اجباری و تحمیل شده اوله گوئری که به حق در حد لیگ محلات اسپانیا هم نیست در قلب دفاع، به تنهایی برای نابود شدن یک تیم کافی است! حتی حضور ادمیلسون ناآماده به جای این نابازیکن نیز سودی نبخشید و دفاع بارسا در غیاب تورام و مارکز که می‌توانستند، ستاره‌های این بازی باشند، به هیچ توپ در عمقی نه نگفت!
بازی اجباری و تحمیل شده اوله گوئر در بارسا و فجایع ناشی از این اتفاق مجددا این جمله را به یاد ما می‌آورد که: لعنت بر سیاست دخیل در فوتبال!


آلبرت خورخه را دومین نامزد نیمکت نشان ضعیف بارساست. جز یک صحنه که بی‌شک به طور اتفاقی موفق به گرفتن آن شد، خورخه را با نمایش رقت بار خود در هر 6 گل به ثمر رسیده در دو بازی مقصر بود. چه بسا اگر در این دو بازی والدس درون دروازه بود، بیش از 2 گل از مجموع این 6 گل نیز به ثمر نمی‌رسید!
سومین فاجعه بارسا بی شک لودویک ژولی است. بازیکن خنثایی که در هر 10 فرار خود یک بار آن هم به صورت اتفاقی موفق به خلق یک موقعیت می‌شود و در مابقی دفعات تیم حریف را در موقعیت یک ضد حمله عالی قرار می‌دهد! و فاصله او با لیونل مسی به اندازه فرق فوتبال ساحل آج و برزیل است!
اما شکست بارسا تنها به دلیل ضعف‌های بازیکنانی ضعیف‌تر از نام بارسا نیست، بلکه فراتر از اینهاست!

به اصطلاح رایج «هرچه بگندد نمکش می‌زنند، وای به روزی که بگندد نمک!» و این برای بارسا یعنی وای به روزی که رونالدینیو و اتوو ساده‌ترین موقعیت‌های گل را از دست بدهند. همگی ما پای تلویزیون‌های خود در بازی‌هایی همچون بازی برابر ویارئال، سویا، زاراگوزا، والنسیا، رئال مادرید، همین بازی امشب و خیلی بازی‌های دیگر، از ضعف مهاجمین بارسا در زدن ضربات آخر شوکه شده‌ایم و از باخت‌های نامنصفانه رنج برده‌ایم.
شاید در تیمی که بزرگترین بازیکنان جهان در آن بازی ضعیفی ارائه می‌دهند، انتقاد از نیمکت صحیح نباشد، اما در بازی‌های این فصل بارسا به سختی می‌توان بازیکنانی معدود چون والدس، پویول، تورام، اینیستا، ژاوی، دکو و مسی را از بین 22 بازیکن، افرادی دانست که در حد توان خود زحمت کشیده و نمایش داده‌اند.

هیچ چیز نمی‌توان در پایان یک شکست سنگین گفت. چند فاکتور کافی است تا یک تیم اینطور تحقیر شود؟ حضور یک نادروازبان درون دروازه؟ حضور یک نابازیکن در دفاع، اشتباهات بچگانه بهترین دفاع راست جهان؟ ضربات کودکانه بهترین مهاجم فصل گذشته لالیگا؟ و یا ضربات تقدیمی برترین بازیکن جهان؟ در بین این اشتباهات، آیا نیازی به اشتباهات دیگر برای حذف شدن هست؟
آیا کسی می‌تواند بازی دادن به چند بازیکن ذخیره را اشتباه کادر فنی تلقی کند؟ چه بسا اگر ما مربی بارسا بودیم، به رونالدینیو نیز استراحت می‌دادیم، واقعا نیمکت بارسا باید انقدر ضعیف باشد؟

بارسا با این اشتباهات بیش از 10 امتیاز را به سادگی در نیم فصل دوم لالیگا از دست داده و فقط یک معجزه می‌تواند این ترکیب آشفته را از تکرار این اشتباهات باز دارد.
اما آنچه به وضوح به چشم می‌خورد، قلب‌های تعدادی از بازیکنان دیگر برای اشک چشمان هواداران نمی‌تپد، و ساق‌های بعضی‌ها خود را به خاطر تپش قلب‌های مضطرب، رنجه نمی‌کند. بارسا به وضوح نیازمند یک خانه تکانی است، شاید بازیکنانی تازه‌تر و با انگیزه بیشتر و نه با احساس «مدیون بودن بارسا به آنها» و با قلب‌هایی آبی و اناری‌تر و نه با بازی بی‌تعصب و از سر خالی نبودن عریضه، بتوانند دستورات مربی هوشمندی چون فرانک ریکارد را به عرصه اجرا بگذارند، تا دستان او این چنین خالی نماند!

بازیکنانی همچون اتوو باید بدانند که حتی اگر بهترین باشند، اگر قلبشان برای بارسا نتپد و حرف‌ها و حرکاتشان بیش از آنکه ساق‌هایشان برای پیشرفت تیم کمک می‌کند، به ایجاد تنش در تیم مشغول باشد، جایی در قلبهای آبی و اناری نخواهند داشت!
امروز دیگر کسی نمی‌تواند ضعف مجموعه بازیکنان بارسا را منکر شود. امروز بارسا، محتاج هوشمندی لاپورتا است!