نویسنده: مسیح تقی پور / FCBarcelona.ir

با شور می‌نویسم. با قلبی آرام و پر از احساس؛ احساس غرور. پرواز همیشه برای بشر شگفت انگیز و جذاب بوده و هست. حال پرواز بر فراز خاک دشمن، آن هم با بالهای شاه لئو؛ وقتی کاپیتان اینیستا باشد، وقتی ژاوی همچنان بر برج مراقبت تکیه زده... حس عجیبی است و غیر قابل توصیف.

از کلمات خارج‌اند توصیف تو! پادشاه فوتبال! تا قبل از بازی همه از بی‌بی سی میگفتند، همه جا صحبت از شانس رئال برای تحقیر این بارسای متزلزل بود. صحبت از آرامش تاکتیکی آنجلوتی و آشفتگی تاکتیکی تاتا، صحبت از برتری بیل بر نیمار پر حاشیه، از اختلاف 7 امتیازی؛ اما دیگر خبری نیست. صدایی نمی‌آید. دیشب انگار همه چیز تو بودی! تو بدون ادا و اطوار، برنابئو را به سکوت فراخواندی! تو از قبل از تولدت اثبات شده‌ای! حال آنکه بعضی‌ها فرضیه هم نیستند! آن بوسه بر پیراهنت بغضم را ترکاند. آن بوسه جلوی چشمان هزاران مادریدی برایمان یک لالیگا می‌ارزید.


بارسای با شخصیت، دوستت داریم

نکته‌ای که بیش از برد و هتریک مسی خوشحال کننده بود، شخصیت تیمی فوق‌العاده و عزم مثال زدنی برای پیروزی بود. حلقه گم شده‌ای که در شکست‌های اخیر به خوبی نمود پیدا کرد. در سه شکست اخیر که باعث از دست دادن صدر جدول شد، بارسا نتوانست پس از دریافت گل نظم تیمی‌اش را به دست آورد. آنقدر بد بود که حتی نمی‌توانست موقعیتی برای گلزنی مهیا کند. از همان ابتدای بازی مشخص بود که بارسا قرار نیست ببرد. ارسالهای بیهوده از جناحین، عدم تمرکز در اجرای تیکی تاکا، عجله و استرس در چهره بازیکنان نمایان بود. اما در برنابئو علی رغم دوبار عقب افتادن از حریف، ناداوری، جو سنگین تماشاگران و شرایط بحرانی جدول، بارسا به گونه‌ای بازی کرد که حتی بدبین‌ترین هوادار هم تا آخرین لحظات به برد امیدوار بود. زمانی که قلب همه آبی اناری‌ها از استرس به پیروزی نرسیدن آرام و قرار نداشت، آرامش بوسکتس در کنترل توپ به مثابه آبی بر آتش بود. بارسا شخصیت فوق‌العاده تیمی‌اش را به نمایش گذاشت تا بار دیگر رئال را جلوی چشم هوادارنش نابود کند.

فرافکنی تا کی؟

انگار این سفیدهای مادرید بودند که می‌ترسیدند! مرد سال 2013 جهان از همان دقیقه 3 به دنبال گرفتن پنالتی بود. گرچه موفق شد اوندیانو را مجاب کند و پس از گل نا صحیحش از شدت شادی به آسمان دوخته شد، اما مسی، او و رفقایش را بار دیگر به زمین دوخت! چه بگویم!؟ در حقیقت گلدوزی کرد! با ظرافت و زیبایی تمام! اگر مدارای همیشگی داوران نبود شاید داور بیشتر از کارت‌های رنگی استفاده می‌کرد. اما جالب اینجاست که هنوز هم دم از ناداوری می‌زنند! رونالدو و راموس در پایان مسابقه نتیجه را از پیش تعیین شده می‌دانستند! می‌گویند داوری هیچوقت به نفع آنها نبوده! مانند بچه‌ای که گله می‌کند. فرافکنی تا کی؟ ذهن‌های فراموشکار آنها منطق پذیر نیست. اشتباهات داوری همیشه بوده و هست. برای مادریدی‌ها پذیرفتن شکست و اقرار به بزرگی بارسا و ستاره‌هایش سخت و گزنده است. اما این حقیقتی انکار ناپذیر است. گرچه اکنون فاصله دو تیم مثل گذشته زیاد نیست، اما هنوز پایتخت نشینان باید سر تعظیم فرود آوردند. هنوز قیاس مسی با رونالدو مضحک است. حتی قیاس بیل و نیمار هم شبیه جوک است! بیل که با تبلیغات زیاد و انحراف اذهان عمومی به سمت پرونده نیمار سعی داشت از فشار قرار داد سنگینش خارج شود، آنقدر بیهوده از اول تا اخر زمین دوید که گاهی بی‌کنترل از زمین خارج می‌شد! گرچه نیمار هم شب موفقی نداشت اما کاملاً مانند ال کلاسیکوی قبلی در نتیجه تاثیرگذار بود. باید دید کمیته داوران در مقابل اظهارات توام با خشم بازیکنان رئال که بی‌شبهات به "چرا؟"‌های سرمربی سابقشان هم نبود چگونه برخورد خواهد کرد.

ریشه و اعتبار نمی‌میرد

هنوز زنده‌ایم. هنوز مغزی به نام ژاوی، قلبی به نام اینیستا و روحی به بزرگی مسی داریم. ریشه و اعتبار نمی‌میرد. فلسفه نمی‌میرد. شاید چنین نسلی دیگر در تاریخ تکرار نشود. اما بحران تغییر نسل لاماسیا را می‌توان با مدیریت صحیح پشت سر گذاشت. همین بارسای امروز با یکی دو خرید عالی هنوز هم مهار نشدنی است. بارسایی که رایکارد ساخت و گواردیولا به کمال رساند باید بازسازی شود. یک برنامه بلند مدت برای ساختن یک بارسای جدید و قدرتمند. خرید بازیکنان جدید نباید دهن کجی به لاماسیا تلقی شود. ستاره‌های لاماسیا باید در کنار تیم بزرگ شوند اما عاقلانه نیست که تیم از ستاره‌های طراز اول خالی شود. خرید‌های هوشمندانه در کنار مدیریت صحیح می‌تواند بارسا را به قله فوتبال اروپا بازگرداند.

محکم و مصمم، به سوی سه گانه

از نمایش‌های نوسانی این فصل تیمم خوشم نمی‌آید. از اینکه پس از یک بازی تعریف و تمجید باشد که نثار سرمربی و بازیکنان می‌شود و بازی دیگر تحقیر و ناسزا. لذا به این فکر می‌کنم که اکنون نه زمان تعریف است نه نیش و کنایه. از مشکلات این تیم همه آگاهند. اکنون تنها زمان حمایت است. تیم در حساس‌ترین زمان فصل است و برای رسیدن به هر 3 جام شانس دارد. مسیری بسیار سخت پیش روست. در لیگ قهرمانان با گربه سیاهی به نام اتلتیکو و بعد از آن احتمالا رئال و چلسی و بایرن. در لالیگا جدالهای حساس خانگی و خارج از خانه و در کوپا با یک رئال متفاوت و زخم خورده. هر بازی حکم یک فینال دارد و فرصتی برای اشتباه نیست. باید مانند دیشب با اراده پیش رفت و ایمان داشت که بارسا حتی در بدترین شرایط هم می‌تواند بزرگی کند. محکمم و مصمم، به سوی سه گانه!