نویسنده: مصطفی معدنی ثانی / FCBarcelona.ir

مانده‌ایم در دوراهی. نبودنت آن قدر سخت و غم انگیز است که اجازه تقریر نمی‌دهد. بزرگی و نجابتت آن قدر زیاد که دل راضی نمی‌شود به از تو ننوشتن.

خبر تلخ بود و به همان اندازه باورنکردنی. تیتو ویلانوای مهربان با آن لبخند دوست داشتنی‌اش رفت. لبخندی که حالا باید آن را در پس قاب و شیشه‌های عکسش یافت. دیگر چشم‌مان نمی‌افتد به قامت رعنا و صورت مهربانت. اما تمام قد در قاب دلمان جا گرفته‌ای و این نشانه بزرگ بودن است. بزرگی‌ات را دل ما قد نمی‌دهد که اگر می‌داد اشک‌ها این گونه سرازیر نمی‌شد.


بزرگان زیادی در دنیای فوتبال آمدند و رفتند. برخی پروسروصدا آمدند، برخی خوب آمدند و بد رفتند. تو اما همه چیزت متفاوت بود، آمدن و رفتنت هم. واژه مرگ برای تو بی‌انصافی است. برای کسانی که در دلها می‌مانند نبودن معنایی ندارد.

عادت کرده‌ایم بزرگی را در عدد و رقم ببینیم. در گل و پاس و گل و جام. بزرگی تو اما در اینها نمی‌گنجد. بزرگی تو همان است که درون تو بود و هست. از هزاران هزار بازیکنی که نتوانستند جواز حضور در تیم اصلی بارسا را پیدا کنند یکی چون توست که انگیزه‌اش را از دست نمی‌دهد و پس از عبور از هزار خم به تیم محبوبش می‌رسد. آن را به بالاترین جایگاه می‌رساند و می‌رود. بی‌سروصدا می‌رود همانطور که بی‌سروصدا آمده بود. بارسا با تو به صد رسید و حالا صددرصدِ وجودمان دلتنگ توست.

درک رفتن تو از بارسلونا سخت بود اما نه برای همه. آنها که تو را می‌شناختند می‌دانستند اهل مبارزه‌ای. مبارز هیچ گاه از تلاش دست نمی‌کشد. پس از بهترین جایگاهی که در طول تاریخ برای بارسا رقم زدی نوبت مبارزه دیگری فرا رسید. حریف اما این بار قوی بود. آن قدر که دو سال بیشتر از پسش بر نیامدی.

در زندگی آدمی مبارزاتی وجود دارند که چه ببازی و چه ببری پیروزی. تیتوی دوست داشتنی، پیکار برای بقا را هر چند باختی، اما رقابت دوست داشتن را بردی. حالا تو پیروز دل تمام آنهایی هستی که تو را عاشقانه دوست داشتند و در نبودت از ته دل گریستند.

روح بزرگ و جوانمردت از تو شخصیتی ساخته بود بی‌توجه به اطراف بی‌توجه به سمپاشی‌ها، بی‌توجه به انگشت در چشم فرو کردن‌ها، بی‌توجه به کوچک جلوه دادن‌ها. به راستی آن که را بزرگ است چه هراس از کوچک نمایی مردمانی خرد.

آنهایی که تو را خرد کردند – به خیال خام خود – حالا خود چنان خرد شده که نمی‌دانند در پیام تسلیت‌شان برای غم نبودن تو از شرم بنویسند یا از تاسف. شرم از وقتی که به تو حمله کردند و تو بی‌پاسخ گذاشتی. وقتی که اسمت را تمسخر کردند و جواب ندادی. تو پیش از این هم دیگران را شرمنده کرده بودی. وقتی دشمن به سمتت آمد و با خنده‌ای تصنعی دلش به حال بیماریت سوخت با بزرگواری و خوشرویی پذیرفتی‌اش. این همه حلم و بردباری را از کجا آوردی. کاش ما هم صبر تو را داشتیم تا می‌توانستیم نبودنت را تحمل کنیم.

بودند کسانی که سالهای سال پا به توپ زدند و در دنیای فوتبال مو سفید کردند و وقت رفتنشان آب از آب تکان نخورد. بی‌ادعایی‌ات، مظلومیتت، پاکی و نجابتت آن قدر زیاد بود که یک ساله از تو اسطوره بسازد. اسطوره‌ای همیشه زنده.

فوتبال دیگر تیتوی دوست داشتنی و بی‌ادعایش را ندارد. دل‌مان تنگ می‌شود برای لبخندت، برای مهربانی‌ات، برای بزرگی و نجابتت. حالا ما مانده‌ایم و خاطراتی نه دیر و نه دور. همین نزدیکی هستی. به اندازه چشم فرو بستن و تصور صورت مهربانت پشت پلک. سرمای نبودنت اما تمام نمی‌شود.. نمی‌شود.. نمی‌شود.

بدرود تیتوی عزیز یاد مردی و مردانگی‌ات تا همیشه به خیر باد.