پرده اول

زمانی که در دور مقدماتی جام جهانی، تیم پرتغال در گروهی آسان، پایین‌تر از تیم نه چندان مطرح روسیه دوم شد و از صعود مستقیم به جام جهانی بازماند، کسی صحبت از نقش پررنگ کاپیتان این تیم در این ناکامی بزرگ نمی‌کرد، اما زمانی که در تک بازی حذفی، با هت تریک خود موفق به حذف سوئد شد، شوی مضحک «ستاره‌ای که تیمی را یک نفره به جام جهانی برد» در امتداد کمپین‌های تبلیغاتی دنباله داری که از مدتها پیش آغاز شده بود به راه افتاد، تا با این حربه رسانه‌ای و تمدید مهلت رای‌گیری توپ طلای فیفا - برای اولین بار در تاریخ - این عنوان به هر ترتیبی که شده، به بازیکن همیشه ناکام و گریان پرتغالی هدیه داده شود و مضحک‌ترین انتخاب، در تاریخ توپ طلا اتفاق بیافتد.

پرده دوم

زمانی که قرعه‌های رنگین یوفا، یکی یکی ضعیف‌ترین تیمهای هر دوره را در برابر رئال مادرید قرار می‌داد - به صحت فرایند قرعه کشی کاری نداریم - و بازیکن پرتغالی موفق می‌شد در برابر این تیمهای از پیش بازنده، آمار «گل خالی زدن»‌هایش را ارتقا بخشد، همان راه اندازان کمپین‌های چند ماه قبل، بوق‌های رسانه‌ای را برداشتند و از ستاره‌ای گفتند که رکوردها را جابجا کرده و شایسته عنوان بهترین بازیکن دنیاست! عنوانی که بود یا نبودش، میلیون‌ها و بلکه میلیاردها دلار تفاوت برای کمپانی‌های بزرگ دنیا - که غالبا از ابروی گرفته و عضلات شکم رونالدو به عنوان ابزار تبلیغاتی استفاده می‌کنند - به وجود می‌آورد!

پرده سوم

برای آنها که فوتبال را به خاطر «فوتبال» نگاه می‌کنند و نه چیزهای دیگر، اما، ستاره پوشالی پرتغالی، بازیکن درخشش در بازیهای کوچک و یک طرفه، و بازیکن گم بازیهای بزرگ است. بازیکنی که گره باز کردنش در بازیهای سخت، آن قدر نادر است، که اگر یکبار اتفاق افتد، به نظر خیلی‌ها یک توپ طلا می‌ارزد!

بله رونالدو و تیمش امشب در مقابل تیم خوب آلمان - که البته به قدر 50 درصد توانش هم زحمت نکشید - تحقیر شدند، گرچه نه به اندازه خاطره 5-0 رونالدو از نیوکمپ، اما شکستی بی‌رقیب شاید حتی در تاریخ جام جهانی! رونالدو در این بازی بزرگ هم غایب بود! و ضربات کاشته ش حتی از خط دفاعی یک نفره هم رد نمی‌شد، و متاسفانه داور - بر خلاف فینال لیگ قهرمانان - ناتوانی او در گلزنی را با یک پنالتی باد آورده جبران نکرد، تا هواداران این ستاره پوشالی - و یا ابروها و سیکس پک و غیره‌اش - احتمالا مصدومیت را بهانه کنند و در دنیای تخیلی که در آن رونالدو بهترین بازیکن دنیاست، پرتغال را در صورت آماده بودن رونالدو، مدعی قهرمانی جهان بدانند!

تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل...

اما برای ما و برای تمام کسانی که فوتبال را به خاطر «فوتبال» نگاه می‌کنند، دو بازی در 24 ساعت اخیر، یکبار دیگر نشان داد که مقایسه رونالدو با مسی و حتی با ستارگانی چون نیمار و اینیستا، شوخی طعنه آمیزی است که تنها کسانی از آن لذت می‌برند که به قهرمانی‌های با فشار سرنیزه و توپ و تفنگ افتخار می‌کنند!

این بازی یکبار دیگر نشان داد که «دود اگر بالا نشیند، کسر‌شان شعله نیست». شاید امسال هم توپ طلا را به رونالدو هدیه بدهند، اما برای ما و برای تمام کسانی که فوتبال را به خاطر «فوتبال» نگاه می‌کنند، بهترین بازیکن دنیا کسی است که بزرگی‌اش را درون زمین فوتبال بدست آورده، نه بیرون از آن!