مهدی طاهرخانی / FCBarcelona.ir

آخرین پرده بارسا در چمپیونز لیگ فصل قبل، بازی برگشت در مقابل لیورپول بود، دیداری که با نتیجه یک بر صفر به سود کاتالان‌ها به پایان رسید اما در مجموع دو بازی رفت و برگشت این پسران آنفیلد بودند که به مرحله بعد صعود کردند. از آن شب تا شب بازی با لیون، بارسلونا دو جام دیگر را از دست داد تا اینکه در فصل نوین با اندیشه‌هایی متفاوت و مردانی متمایز وارد میدان شود.

سه بازی آنان در لالیگا خود نشان دهنده آن است که بارسا در فصل جدید حتی با ورود انری مشکل گلزنی دارد اما در عوض تا به امروز گل‌هایی از جنس «گل مفت» نخورده‌اند.


به بازی مقابل لیون برمی گردیم، تیمی که در شش فصل اخیر قهرمان بلامنازع لیگ فرانسه بوده و علی رغم اینکه فصل جدید را خوب شروع نکرده اما باز هم کسی در تکرار سریال قهرمانی آنان شک به دلش راه نمی‌دهد. بارسا نسبت به فصل قبل چهار تغییر را در ترکیب خود می‌دید که سه تن از آنان مردان اصلی زمین خودی هستند و تنها آنری فوروارد و فرد هجوم آورنده محسوب می‌شود.
ترکیب مارکز بعلاوه میلیتو، آرامش خاصی به هسته دفاعی آنان داده بود، اریک ابیدال در جناح چپ، دومین مرد تازه وارد محسوب می‌شد و در جناح راست زامبروتا حضور داشت.

اما اساسی‌ترین تغییر در پاشنه آشیل این تیم بود، جایی که یحیی توره مرکز ثقل این تیم محسوب می‌شود. او درست در جایی مشغول به بازی شد که در چند فصل گذشته از آن ناحیه به شدت دچار تزلزل بودند، توره با جنگدنگی خود تمامی توپ‌های سرگردان را از میانه زمین جمع می‌کرد و با قدرت بالای بدنی و دیدی عالی یکی از عوال اصلی حفظ میانه میدان به سود شاگردان ریکارد بود.
اگر بخواهیم اصلی‌ترین فرق بارسا را با تیم سال گذشته بگوئیم، به طور حتم باید انگشتمان را به روی اسم یحیی بگذاریم. بازی دلنشین و خارق العاده او در مقابل اینتر هنوز در یادمان است، هافبک دفاعی جدید بارسلونا اگر در فصل جاری چند بار دیگر چنین نمایشی را ارائه کند، آن وقت فوتبال آنان کامل‌ترین نمایش میدان سبز خواهد شد.

مسی مثل همیشه آماده و مهار نشدنی بود، درست برعکس رونالدینیو که در دومین بازی پی درپی، فرانک را مجاب به تعویض نمود، شاید این بار هم بهانه نزدیکی بازی در برابر سویا عامل چنین حرکتی باشد اما نه... اینیستا بعد از ورودش و آن پاس گلی که به مسی داد، ثابت کرد این تعویض چه کمک شایانی به حرکت رو به جلوی بارسا کرد. تنها تازه واردی که نتوانسته انتظارات را بر آاورده کند، تیری آنری است. او بعد از جدایی از همسرش، گویی هنوز مشکلات روحی روانی خود را مرتفع نساخته، کندی و جا ماندن در تله آفساید اتفاقی بود که در شب بازی با لیون به دفعات متعدد حادث شد، درست مثل همان نمایش ناامید کننده در مقابل ایتالیا در ورزشگاه سن سیرو.

شماره 14 نیوکمپ با همه این اوصاف یک هواخواه تمام عیار به نام سرمربی را پشت سر خود می‌بیند، چرا که ریکارد او را هرگز تعویض نکرد و آن قدر به او زمان داد تا سرانجام اولین گل رسمی خود را در خلعت تیم جدید به ثمر برساند.
اما حتی بعد از آن گل که حاصل یک ریباند بود، کسی چندان به آینده این «افسانه آرسنالی» امیدوار نشد، چون فعلا حرکات او با سرعت بارسا کوک نیست، درست برعکس اتوو که در حالت سکون استارت‌های فوق‌العاده‌ای می‌زند و با جایگیری صحیح خود، دست هم بازی‌هایش را برای دادن پاس نهایی باز نگه می‌دارد، ولی آنری این ویژگی‌ها را در چهارمین بازی خود همچنان بروز نداد.
برای شمردن صحنه‌هایی که او در آفساید جا می‌ماند و یا اینکه نمی‌دانست کی و کجا پاس بدهد و یا بگیرد، دیگر باید به چرتکه پناه می‌بردیم، چون حسابش از انگشتان دو دست خارج شده بود!

بارسا با سه گل لیون را در هم می‌شکند اما بیشتر از آنکه این بازی قدرت هجومی آنان را به رخ بکشد، حواس بیننده را به دفاع مستحکم و تقریبا کم اشتباه خود جلب می‌کرد. اریک ابیدال جناح چپ را با یک تابلو بزرگ «ورود ممنوع» بیمه کرده و میلیتو طوری بازی می‌کرد که هیچ کس در طول نود دقیقه جای خالی پویول را حس نکرد. راستی دوس سانتوز را فراموش نکنید، چرا که در همان چند دقیقه نشان داد در صورت کوک نشدن آنری، بارسا باز هم هیچ کم و کسری نخواهد داشت.
و این اولین گام تیمی بود که فصل گذشته همه داشته‌ها و زیبائی‌هایش را به خاطر نداشتن همین خریدهای امروزی مفت می‌فروخت، ولی زدن سه گل به لیون و نخوردن گل بشارت بارسایی متفاوت را داد.
با این شرایط انان چه چیزی برای قهرمانی کم دارند؟