یك شكل افسانه ای از بارسلونایی بودن (بارسلونیسم). (بوداپست، مجارستان، 1927 - بارسلونا، 2002)؛ كوبالا در ژوئن 1950 و زمانی كه همراه تیمی مشتكل از بازیكنان مهاجر از كشوری شرقی به نام مجارستان آمده بود، با بارسا قرارداد بست.

او قبل از اینكه فعالیتش را در آوریل 1951 آغاز كند، مجبور بود به سازمان های اداری زیادی مراجعه كند. گرچه زمان زیادی طول نكشید كه او مورد پرستش بارسلونایی های اصیل قرار گرفت.

زمانی كه كوبالا به دوران طلایی اش در باشگاه رسید، مهارت هایش را میانه زمین بازی به نمایش گذاشت، جایی كه نحوه بازی كردنش، این توانایی ها را نیز جلوه گر می كرد: فیزیك خارق العاده، قابلیت های تكنیكی، قدرت تجسم استثنائی اش و این حقیقت كه او استاد زدن ضربه های آزاد و یك رهبر در روی زمین بود.

با وجود او، تیم تمام چیزهایی را كه برای قهرمانی در فصل 52-1951 وجود داشت؛ به طور تمام و كمال به دست می آورد. در سال های بعد، او قادر نبود تا قالبش را به طور كامل تكرار كند، گرچه این به دلیل صدماتی بود كه از مدافعین حریف (و ارفاق داور به آنها) به او وارد شده بود. به هر حال، در انتهای دهه او توانست بار دیگر تحت مربیگری النیو هررا به اوج برسد. او در سال 1961 بازنشسته شد، اما چند ماه بعد بازگشت و تا سال 1963 كارش را ادامه داد. در سال 1980او كنترل تیم را به عنوان مربی در دست گرفت؛ اگرچه موفقیتی به دست نیاورد.

سال 1993 با ادای احترامی پرشور كه در استادیوم مونتجوئیك به كوبالا هدیه شد، همراه بود. او در 17 می 2002 در بارسلونا درگذشت. در سال 2003 مدال طلای قدردانی برا شناساندن كارهایی كه كوبالا انجام داده بود، به او اهدا شد.