Frédéric.Chopin نوشته:




کاملا درست است. بنده هم عرض کردم که منظور از سرتر دانستن آن دو بزرگوار، نفی ابداعات و دستاوردهای خودم یا خدای نکرده تقلیدی پنداشتن شان نیست! بحث جایگاه کلی موسیقیدانان در تاریخ موسیقی و تاثیرگذاری شان را مطرح کردم.
به عنوان مثال بتهوون کسی بود که با آثار بنیان کنی چون اروییکا نقطه عطف تاریخ موسیقی در گذار از دوره کلاسیک به رمانتیک را رقم زد. مهمترین فرم های موسیقی مانند سمفونی و سونات را با دلاوری تمام به کلی به هم ریخت. برای اولین بار موسیقی را از گیر و دار رشنالیسم افراطی و فرمول زدگی کلاسیک آثار غول های نامداری چون هایدن رهایی بخشید. با آداجیو سستنوتوی مهتابش، کل سونات نویسان خشک مغز را به ریشخند گرفت!
مهمتر از همه شاید اولین آهنگسازی بود که خود را "هنرمند" خواند نه صنعتگر. تا پیش از بتهوون، موسیقی پیشه ای بود به مانند نجاری یا آهنگری. کاری ارائه میکردند و مزدی میگرفتند. بتهوون به این هنر "حیثیت و شرف" داد.
در کل یک انقلابی بود که شدت قدم های استوارش همچون آکورد های کوبنده اش در ابتدای آلگرو کن بریو معروف لرزه به اندام تک تک ماها انداخت. بوده اند آهنگسازانی که در یک ساز یا یک فرم تحولی به پا کرده باشند (همچون واگنر جان در اپرا)، بتهوون اما کسی بود که دو دوره از مهمترین ادوار موسیقی به قبل و بعد از او تقسیم می شود.
یادم می آید حدودا پانزده سال داشتم که کوارتت های زهی اپوس 127 به بعدش ساخته شد.... از شوبرت عزیز و تنی چند از بزرگان در نشریات و محافل نقل می شد که ای داد و بیداد چه کنیم که هیچ چیز برایمان باقی نماند! (هرچند من نگذاشتم همچین اتفاقی بیفتد! )
در مورد باخ و تاثیرش در تاریخ موسیقی هم به درازا می شود بحث کرد هرچند افراد زیادی کل عمرشان را صرف این کار کرده اند نیاز به توضیح بدیهیات از سوی من نیست.

Frédéric.Chopin نوشته:




بنده خودم معترف به سروری ایشان نسبت به خودم هستم و بارها این را به سمع و نظر دوستان و اطرافیانم رسانده ام.
حالا اینکه شما سخنان خود بنده را قبول ندارید بحث دیگریست.
اما سروری آن دو بزرگوار نسبت به من نه به آن جهت که از آنان تقلید کرده باشم و سبکی که در موسیقی به کارگرفتم و شاعرانگی ای که از اعماق وجودم در آن بکار بستم بی همتا و بی بدیل نباشد است، بلکه از آن روست که جایگاه کلی آنان را در تاریخ موسیقی و دستاوردهای عظیمی که برای این هنر به ارمغان آورده اند را فراتر از اندک توشه خودم می بینم.
در ضمن اگر به موومان های میانی برخی سونات ها و البته کوارتت های زهی متاخر لودویگ عزیز مراجعه فرمایید ریشه های اولیه این شعر و شعور را در میابید.... پیش از من اولین کسی که خودش را شاعر اصوات خواند یا خوانده شد، لودویگ جان عزیزم بود که همین الان هم با هم هستیم!

Frédéric.Chopin نوشته:




بنده خودم معترف به سروری ایشان نسبت به خودم هستم و بارها این را به سمع و نظر دوستان و اطرافیانم رسانده ام.
حالا اینکه شما سخنان خود بنده را قبول ندارید بحث دیگریست.
اما سروری آن دو بزرگوار نسبت به من نه به آن جهت که از آنان تقلید کرده باشم و سبکی که در موسیقی به کارگرفتم و شاعرانگی ای که از اعماق وجودم در آن بکار بستم بی همتا و بی بدیل نباشد است، بلکه از آن روست که جایگاه کلی آنان را در تاریخ موسیقی و دستاوردهای عظیمی که برای این هنر به ارمغان آورده اند را فراتر از اندک توشه خودم می بینم.
در ضمن اگر به موومان های میانی برخی سونات ها و البته کوارتت های زهی متاخر لودویگ عزیز مراجعه فرمایید ریشه های اولیه این شعر و شعور را در میابید.... پیش از من اولین کسی که خودش را شاعر اصوات خواند یا خوانده شد، لودویگ جان عزیزم بود که همین الان هم با هم هستیم!

Frédéric.Chopin نوشته:



طبعا هرکسی خودش را دوست می دارد و علاقه مند به خود است.
البته من هنوز خودم را اسطوره نمی پندارم...... تا سرورم لودویگ و یوهان بزرگوار هستند همچین جسارتی نمی نمایم (ولی در اوج فروتنی نمی توانم منکر شاهکار بودن تعدادی از ساخته هایم نیز شوم!)
ممنون از خوشامدگویی تان.