Agent Of Chaos نوشته:

اصلا همین جو عشق و عشق بازی و این دست بحث ها، بزرگترین خیانت به نوجوونها و جوونهاست ...

از یک مساله عادی و ساده - که بصورت نرمال تو زندگی هر فردی اتفاق میفته - چنان تصویر عجیب و باورنکردنی تو ذهن مردم درست کردن که با هرکی صحبت میکنی، فکر میکنه هدف از خلقتش پیدا کردن یه همراه - با ویژگی های رویایی و تخیلی و کذا و کذا - است که بعد از رسیدن بهش قراره زندگیش بهشت بشه ....

همین دست تصویر سازی های مسخره است که باعث شده آمار طلاق انقدر تو کشور بالا بره ... همه فکر میکنن قراره با یه اعجوبه احساسی و عاطفی ازدواج کنند که بعدش 30 سال با هم خوش باشن ...

یکی از نزدیکترین دوستام دقیقا از 20 سالگی تا 25، دنبال همچین فضایی بود ... چی کشید و چه داستانی شد این 5 سال بماند، اونوقت تازه چند وقت پیش به عشقش رسیده و ازدواج و ... باورم نمیشه! بعد 2 هفته اومده بهم میگه: هیچی نیست!! همش سر کاریه ... تمام این لیلی و مجنون بازیهای بین دخترها و پسرها، عمرش به یک ماه هم نمیرسه .. بعدش تویی و یه آدم متفاوت و مسئولیت های زندگی و ... علنا اومده بهم میگه 5 سال عمرم رو تلف چیزی کردم که الان می فهمم انقدر ارزش نداشت ... از انتخابش راضیه، ولی میگه اونطرف داستان هم خبری نیست ...
کاش میشد زودتر این چیزها رو به مردم فهموند که زندگیشون رو سر هیچ و پوچ قمار نکنند ...

!?..Fly نوشته:



خانومتونم خبر دارن؟
جاست کیدینگ.

In Luis Enrique We Trust نوشته:

بابا جان من گفتم تو اون لحظه احساس قشنگیه تفسیر که نخواستم بکنم عشق خوبه یا بد. اون احساس، خیلی جذاب و قشنگ و پاکه. به خصوص زمان ما که مثلا یه نامه مینوشتی آخرش یه قلب با تیر شکسته میکشیدی. با مداد رنگیم رنگش میکردی بعد با چنان استرسی این نامه ها رد و بدل میشد که تو گوانتانامو کوکائین جا به جا نمیشد.

الان این تلگرام و واتس آپ اون استرسه رو خراب کرده

یه دفعه ای یاد اون دوران افتادم

Agent Of Chaos نوشته:

بنده خدا کیاوش پشیمون شد از گفتنش

Hɪᴅᴅᴇɴ Gʟᴀɴᴄᴇ نوشته:

با عرض معذرت از دوستان.. بنده در مقامی نیستم که در مورد این مسائل نظر بدم ولی خواستم فقط مشارکتی تو بحث داشته باشم.
به نظر من عشق راستین زمانی محقق میشه و طرفین رو به حلاوتی که ازش انتظار دارن، میرسونه که با درک و تفاهم و شناخت کافی همراه باشه ولی متاسفانه این بستر تو جامعه ما فراهم نیست. فرصت کافی به جوونا داده نمیشه تا طرف مقابل رو کامل بشناسن. این شناخت باید نهایتا تو 1 الی 2 سال شکل بگیره که طبیعتا امکان پذیر نیست. تو دوره قبل از ازدواج، طرفین تا حدی به شناخت لازم و معمولی میرسن ولی کافی نیست. به نظر من علت این که این همه رابطه در پوشش "عشق" نافرجام میمونه و به بن بست میخوره، میتونه همین باشه. ما سعی داریم در رابطه ها بر اساس توهم و تصورات خیالی پیش بریم و وقتی هم به یه کوره راه میرسم که باید همه چیز رو رها کنیم، تا مدت ها باید با ناراحتی و افسردگی ناشی از تصورات غلطی که بنا گذاشته بودیم، دست و پنجه نرم کنیم. حق مسلم هر انسانیه که عاشق بشه اما عشق به چه قیمتی؟!

یه جا یه متنی خوندم که بی ارتباط به بحث نیست:



البته تحقق همچین چیزی پیرامون ما با این آداب خشک و سنتی، بیشتر شبیه یه خواب و خیاله.