The Young Wolf نوشته:

یه نکته جالب توجه در مورد عنوان کتاب وجود داره، که البته اونایی که خوندنش بهتر درکش می‌کنن. ولی دونستنش برای کسی که قصد داره بخونه هم خالی از لطف نیست. سعی می‌کنم بدون اسپویلر تعریفش کنم.

جان استاین‌بک این عنوان رو از شعری نوشته رابرت برنز (شاعر اسکاتلندی) برداشته که توش یه کشاورز وقتی داره زمینش رو شخم می‌زنه، لونه یک موش رو خراب می‌کنه و باعث مرگش می‌شه. بعد به این نکته توجه می‌کنه که اتفاقی که برای اون موش افتاد، که ناگهان و بدون اینکه بشه پیش‌بینیش کرد با مرگ روبرو شد، ممکنه برای انسان هم رخ بده. در نهایت هم موش‌ها و هم آدم‌ها طعم مرگ رو خواهند چشید.

البته یک تفاوت کلیدی هم اینجا وجود داره. اینکه هم موش‌ها و هم آدم‌ها با مرگ مواجه می‌شن، اما فقط آدم‌هان که از اون باخبرن. موش‌ها نه به گذشته فکر می‌کنن و نه به آینده. و در نهایت هم در بی‌خبری از دنیا می‌رن. و این چیزیه که باعث می‌شه شاعر موش‌ها رو از آدم‌ها خوشبخت‌تر بدونه.

اسپویلر:

The Young Wolf نوشته:


وضع فلاکت‌بار کارگرا به این خاطر نیست که ارباب‌ها باهاشون بدرفتاری می‌کنن. بلکه مسئله اصلی اینجاست که کارگرا محکومن به این نوع زندگی تا ابد. تنها می‌تونن با داشتن رؤیا و فکر کردن و فانتزی ساختن در موردش (که دیدیم چقدر غم‌انگیزه) کمی از پوچی و محتوم بودن این زندگی کم کنن.

*SepideH* نوشته:

کسی کتاب کافکا در کرانه رو خونده؟قشنگه؟
یه کتاب از موراکامی خوندم خوشم اومد راغب شدم بقیه کتاباشم بخونم

من خوندم.

کدوم کتابش رو خوندید؟

*SepideH* نوشته:

جذاب هست؟

از دو که حرف میزنم از چه حرف میزنم

همین دو سه هفته پیش هم «سوکورو تازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش» رو خوندم، و چه تجربه نابی بود! فکر کنم دویست صفحه آخر رو تو چند ساعت خوندم از بس درگیرکننده بود. این رو هم توصیه می‌کنم بخونید بعد از کافکا در کرانه

این فکر کنم داستانی نیست، نه؟ توضیح بدید کلاً.