| در حال دیدن این عنوان: |
۳ کاربر مهمان
|
|
برای ارسال پیام باید ابتدا ثبت نام کنید!
|
|
|
|
پاسخ به: ایرانی، ایرانی باش! | ||
  نام کاربری: KHASHAYARSHA
پیام:
۱,۳۱۹
عضویت از: ۷ آذر ۱۳۸۸
از: Casablanca
طرفدار:
- پویول-ژاوی-والدس - کرویف-استویچکوف-پپ-ریوالدو-دینهو - فولاد-استقلال اهواز-نفت - کـــاتـالـــــونـــــــیـــــــا - ایمان مبعلی - کرویف-گواردیولا-فان باستن - مجید جلالی گروه:
- کاربران عضو 
|
میان ایران و توران سالها جنگ و ستیز بود، در نبرد میان «افراسیاب» و «منوچهر»، شاه ایران، سپاه ایران شکست سختی میخورد؛ این رویداد در روز نخست تیر روی میدهد. سپاه ایران در مازندران به تنگنا میافتد و سرانجام دو سوی نبرد به سازش در میآیند و برای آنکه مرز دو کشور مشخص شود و ستیز از میان برخیزد میپذیرند که از مازندران تیری به جانب خاور (خراسان) پرتاب کنند هر جا تیر فرو آمد همان جا مرز دو کشور باشد و هیچیک از دو کشور از آن فراتر نروند؛ تا در این گفتگو بودند، سپندارمذ (ایزدبانوی زمین) پدیدار شد و فرمان داد تیر و کمان آوردند.  آرش در میان ایرانیان بزرگترین کماندار بود و به نیروی بیمانندش تیر را دورتر از همه پرتاب میکرد. سپندارمذ به آرش گفت تا کمان بردارد و تیری به جانب خاور پرتاب کند. آرش دانست که پهنای کشور ایران به نیروی بازو و پرش تیر او بسته‌است و باید توش و توان خود را در این راه بگذارد. او خود را آماده کرد، برهنه شد، و بدن خود را به شاه و سپاهیان نمود و گفت ببینید من تندرستم و کژیای در وجودم نیست، ولی میدانم چون تیر را از کمان رها کنم همه ی نیرویم با تیر از بدن بیرون خواهد آمد. آنگاه آرش تیر و کمان را برداشت و بر بلندای کوه دماوند برآمد و به نیروی خداداد تیر را رها کرد و خود بیجان بر زمین افتاد (درود بر روان پاک آرش و روانهای پاک همه ی سربازان ایرانی). هرمز، خدای بزرگ، به فرشته ی باد (وایو) فرمان داد تا تیر را نگهبان باشد و از آسیب نگه دارد. تیر از بامداد تا نیمروز در آسمان میرفت و از کوه و در و دشت میگذشت تا در کنار رود «جیحون» بر تنه ی درخت گردویی که بزرگتر از آن در گیتی نبود؛ نشست. آنجا را مرز ایران و توران جای دادند و هر سال(10تیرماه) به یاد آن جشن گرفتند. |
||
|
|
|||
|
۱۰ تیر ۱۳۸۹
|
|||
|
|
پاسخ به: ایرانی، ایرانی باش! | ||
  نام کاربری: Behzad
پیام:
۳,۳۶۴
عضویت از: ۵ بهمن ۱۳۸۸
از: خیلی دور ؛ خیلی نزدیک
طرفدار:
- فابرگاس - گواردیولا گروه:
- كاربران بلاک شده
|
ایرانی بودن به حماسه سرایی نیست درست جزو فرهنگ غنی ما حساب میشه اما با اسنایپر هم بزنی از روی دماوند تا جیحون نمیرسه |
||
|
۱۲ تیر ۱۳۸۹
|
|||
|
|
پاسخ به: ایرانی، ایرانی باش! | ||
  نام کاربری: lovexavi
پیام:
۶۹۰
عضویت از: ۱۸ فروردین ۱۳۸۹
طرفدار:
- ژاوی - مارادونا -هریستو استوویچکف و گواردیولا - اسپانیا و آرژانتین - - گواردیولا و لوییز ونگال و رایکارد گروه:
- کاربران عضو
|
|
||
|
وقتی تو نیستی نه هست های ما چونانکه بایدند نه بایدها ... هر روز بی تو روز مباداست |
|||
|
۲۲ تیر ۱۳۸۹
|
|||
|
|
پاسخ به: ایرانی، ایرانی باش! | ||
  نام کاربری: hamed5
پیام:
۲,۲۴۶
عضویت از: ۳۱ فروردین ۱۳۸۹
از: بوشهر
طرفدار:
- پویول - پویول - پرسپولیس - ایتالیا - پژمان نوری - کرایف - علی دایی گروه:
- کاربران عضو
|
ایرانی می تواند اگر بخواهد
|
||
|
۲۴ تیر ۱۳۸۹
|
|||
|
|
پاسخ به: ایرانی، ایرانی باش! | ||
 نام کاربری: argentina
پیام:
۱,۷۱۲
عضویت از: ۱۱ تیر ۱۳۸۹
از: MY BEST CITY IS QUCHAN
طرفدار:
- LIONEL ANDRES MES MES - دیگو آرماندو مارادونا - یوهان کرایف - ارتش سرخ آسیا - ARGENTINA - علی کریمی - پپ گواردیولا - آرسن ونگر - ویسی گروه:
- کاربران عضو
|
جانم برای ایران در میره!!!!!!!!!!!
|
||
|
۲۶ تیر ۱۳۸۹
|
|||
|
|
پاسخ به: ایرانی، ایرانی باش! | ||
|
نام کاربری: KHASHAYARSHA
پیام:
۱,۳۱۹
عضویت از: ۷ آذر ۱۳۸۸
از: Casablanca
طرفدار:
- پویول-ژاوی-والدس - کرویف-استویچکوف-پپ-ریوالدو-دینهو - فولاد-استقلال اهواز-نفت - کـــاتـالـــــونـــــــیـــــــا - ایمان مبعلی - کرویف-گواردیولا-فان باستن - مجید جلالی گروه:
- کاربران عضو
|
برف مي بارد؛ برف مي بارد به روي خار و خاراسنگ. كوه ها خاموش، دره ها دلتنگ، راه ها چشم انتظار كارواني با صداي زنگ... بر نمي شد گر ز بام كلبه ها دودي، يا كه سوسوي چراغي گر پيامي مان نمي آورد، ردِّ پاها گر نمي افتاد روي جاده ها لغزان، ما چه مي كرديم در كولاكِ دل آشفته ي دم سرد؟ آنك، آنك كلبه اي روشن، روي تپه، روبه روي من... در گشودندم. مهرباني ها نمودندم. زود دانستم، كه دور از داستان خشم برف و سوز، در كنار شعله ي آتش، قصه مي گويد براي بچه هاي خود عمو نوروز، « ... گفته بودم زندگي زيباست. گفته و ناگفته، اي بس نكته ها كاينجاست. آسمان باز؛ آفتاب زر؛ باغ هاي گل؛ دشت هاي بي در و پيكر؛ سر برون آوردن گل از درون برف؛ تاب نرم رقص ماهي در بلور آب؛ بوي خاك عطر باران خورده در كهسار؛ خواب گندم زارها در چشمه ي مهتاب؛ آمدن، رفتن، دويدن؛ عشق ورزيدن؛ در غم انسان نشستن؛ پا به پاي شادماني هاي مردم پاي كوبيدن؛ كار كردن، كار كردن؛ آرميدن؛ چشم انداز بيابان هاي خشك و تشنه را ديدن؛ جرعه هايي از سبوي تازه آبِ پاك نوشيدن؛ گوسفندان را سحرگاهان به سوي كوه راندن؛ هم نفس با بلبلان كوهي آواره خواندن؛ در تله افتاده آهوبچگان را شيردادن و رهانيدن؛ نيم روز خستگي را در پناه دره ماندن؛ گاه گاهي، زيرِ سقفِ اين سفالين بام هاي مه گرفته، قصه هاي درهم غم را ز نم نم هاي باران ها شنيدن؛ بي تكان گهواره يِ رنگين كمان را در كنار بام ديدن؛ يا، شب برفي، پيشِ آتش ها نشستن، دل به رؤياهاي دامن گير و گرمِ شعله بستن... آري، آري، زندگي زيباست. زندگي آتش گهي ديرنده پابرجاست. گر بيفروزيش، رقص شعله اش در هر كران پيداست. ورنه، خاموش است و خاموشي گناه ماست.» پيرمرد، آرام و با لبخند، كنده اي در كوره ي افسرده جان افكند. چشم هايش در سياهي هاي كومه جست وجو مي كرد؛ زير لب آهسته با خود گفت وگو مي كرد: « زندگي را شعله بايد برفروزنده؛ شعله ها را هيمه سوزنده. جنگلي هستي تو، اي انسان! جنگل، اي روييده آزاده، بي دريغ افكنده روي كوه ها دامان، آشيان ها بر سرانگشتان تو جاويد، چشمه ها در سايبان هاي تو جوشنده، آفتاب و باد و باران بر سرت افشان، جان تو خدمت گرِ آتش... سربلند و سبز باش، اي جنگلِ انسان! « زندگاني شعله ميخواهد»، صدا سرداد عمو نوروز، شعله ها را هيمه بايد روشني افروز. كودكانم، داستان ما ز آرش بود. او به جان خدمت گزار باغ آتش بود. روزگاري بود؛ روزگار تلخ و تاري بود. بخت ما چون روي بد خواهان ما تيره. دشمنان برجان ما چيره. شهرِ سيلي خورده هذيان داشت؛ بر زبان بس داستان هاي پريشان داشت. زندگي سرد و سيه چون سنگ؛ روزِ بدنامي، روزگار ننگ. غيرت اندر بندهاي بندگي پيچان؛ عشق در بيماري دل مردگي بي جان. فصل ها فصلِ زمستان شد، صحنه ي گلگشت ها گم شد، نشستن در شبستان در شبستان هاي خاموشي، مي تراويد از گلِ انديشه ها عطر فراموشي. ترس بود و بال هاي مرگ؛ كس نمي جنبيد، چون بر شاخه برگ از برگ. سنگر آزادگان خاموش؛ خيمه گاه دشمنان پرجوش. مرزهاي مُلك، همچو سرحدّات دامن گسترانديشه، بي سامان. برج هاي شهر، همچو باروهاي دل، بشكسته و ويران. دشمنان بگذشته از سرحدّ و از باور... هيچ سينه كينه اي در بر نمي اندوخت. هيچ دل مهري نمي ورزيد. هيچ كس دستي به سوي كس نمي آورد. هيچ كس در روي ديگر كس نمي خنديد. باغ هاي آرزو بي برگ؛ آسمان اشك ها پربار. گرم رو آزادگان در بند؛ روسپي نامردمان در كار... انجمن ها كرد دشمن؛ رايزن ها گردِ هم آورد دشمن؛ تا به تدبيري كه در ناپاك دل دارند، هم به دست ما شكستِ ما برانديشند. نازك انديشان شان، بي شرم،- كه مباداشان دگر روزِ بهي در چشم،- يافتند آخر فسوني را كه مي جستند... چشم ها با وحشتي در چشم خانه هر طرف را جست وجو مي كرد؛ وين خبر را هر دهاني زيرِ گوشي بازگو مي كرد. « آخرين فرمان، آخرين تحقير... مرز را پروازِ تيري مي دهد سامان! گر به نزديكي فرود آيد، خانه هامان تنگ، آرزومان كور... ور بپرّد دور، تا كجا؟ ... تا چند؟ ... آه! ... كو بازوي پولادين و كو سرپنجه ي ايمان؟» هر دهاني اين خبر را بازگو مي كرد؛ چشم ها،بي گفت و گويي، هر طرف را جست و جو مي كرد.» پيرمرد، اندوهگين، دستي به ديگر دست مي ساييد. از ميان دره هاي دور، گرگي خسته مي ناليد. برف روي برف مي باريد. باد بالش را به پشتِ شيشه مي ماليد. « صبح مي آمد – پيرمرد آرام كرد آغاز، - پيشِ روي لشكر دشمن سپاهِ دوست؛ دشت نه، دريايي از سرباز... آسمان الماسِ اخترهاي خود را داده بود از دست بي نفس مي شد سياهي در دهان صبح؛ باد پر مي ريخت روي دشت باز دامن البرز. لشكر ايرانيان در اضطرابي سخت دردآور، دو دو و سه سه به پچ پچ گرد يكديگر؛ كودكان بر بام، دختران بنشسته بر روزن، مادران غمگين كنارِ در. كم كَمَك در اوج آمد پچ پچ خفته. خلق، چون بحري برآشفته، به جوش آمد؛ خروشان شد؛ به موج افتاد؛ برش بگرفت و مردي چون صدف از سينه بيرون داد. « منم آرش، - چنين آغاز كرد آن مرد با دشمن؛ - منم آرش، سپاهي مردي آزاده، به تنها تير تركش آزمون تلختان را اينك آماده. مجوييدم نسب، - فرزند رنج و كار؛ گريزان چون شهاب از شب، چو صبح آماده ي ديدار. مبارك باد آن جامه كه اندر رزم پوشندش؛ گوارا باد آن باده كه اندر فتح نوشندش. شما را باده و جامه گوارا و مبارك باد! دلم را در ميان دست مي گيرم و مي افشارمش در چنگ، - دل، اين جام پر از كينِ پر از خون را؛ دل، اين بي تاب خشم آهنگ... كه تا نوشم به نامِ فتح تان در بزم؛ كه تا كوبم به جام قلب تان در رزم! كه جامِ كينه از سنگ است. به بزم ما و رزم ما، سبو و سنگ را جنگ است. درين پيكار، در اين كار، دل خلقي است درمشتم، اميد مردمي خاموش هم پشتم. كمان كهكشان در دست، كمان داري كمان گيرم. شهاب تيزرو تيرم؛ ستيغ سربلند كوه مأوايم؛ به چشم آفتاب تازه رس جايم. مرا تير است آتش پر؛ مرا باد است فرمان بر. وليكن چاره را امروز زور و پهلواني نيست. رهايي با تن پولاد و نيروي جواني نيست. در اين ميدان، بر اين پيكان هستي سوز سامان ساز، پري از جان ببايد تا فرو ننشيند از پرواز.» پس آن گه سر به سوي آسمان بركرد، به آهنگي دگر گفتار ديگر كرد: « درود، اي واپسين صبح، اي سحر بدرود! كه با آرش تو را اين آخرين ديدار خواهد بود. به صبح راستين سوگند! به پنهان آفتاب مهربار پاك بين سوگند! كه آرش جان خود در تير خواهد كرد، پس آنگه بي درنگي خواهدش افكند. زمين مي داند اين را، آسمان ها نيز، كه تن بي عيب و جان پاك است. نه نيرنگي به كار من، نه افسوني؛ نه ترسي در سرم، نه در دلم باك است.» درنگ آورد و يك دم شد به لب خاموش. نفس در سينه ها بي تاب مي زد جوش. « ز پيشم مرگ، نقابي سهمگين بر چهره، مي آيد. به هر گام هراس افكن، مرا با ديده ي خون بار مي پايد. به بال كركسان گرد سرم پرواز مي گيرد، به راهم مي نشيند، راه مي بندد؛ به رويم سرد مي خندد؛ به كوه و دره مي ريزد طنين زهرخندش را، و بازش باز مي گيرد. دلم از مرگ بي زار است؛ كه مرگ اهرمن خو آدمي خوار است. ولي، آن دم كه ز اندوهان روانِ زندگي تار است؛ ولي، آن دم كه نيكي و بدي را گاه پيكار است؛ فرو رفتن به كام مرگ شيرين است. همان بايسته ي آزادگي اين است. هزاران چشم گويا و لب خاموش مرا پيك اميد خويش مي داند. هزاران دست لرزان و دل پرجوش گهي مي گيردم، گه پيش مي راند. پيش مي آيم. دل و جان را به زيورهاي انساني مي آرايم. به نيرويي كه دارد زندگي در چشم و در لبخند، نقاب از چهره ي ترس آفرين مرگ خواهم كند.» نيايش را، دو زانو بر زمين بنهاد. به سوي قله ها دستان ز هم بگشاد؛ « برآ، اي آفتاب، اي توشه ي امّيد! برآ، اي خوشه ي خورشيد! تو جوشان چشمه اي، من تشنه اي بي تاب. برآ، سرريز كن، تا جان شود سيراب. چو پا در كام مرگي تندخو دارم، چو در دل جنگ با اهريمني پرخاش جو دارم، به موج روشنايي شست و شو خواهم؛ ز گل برگ تو، اي زرينه گل، من رنگ و بو خواهم. شما، اي قله هاي سركش خاموش، كه پيشاني به تندرهاي سهم انگيز مي ساييد، كه بر ايوان شب داريد چشم انداز رؤيايي، كه سيمين پايه هاي روز زرين را به روي شانه مي كوبيد، كه ابر آتشين را در پناه خويش مي گيريد؛ غرور و سربلندي هم شما را باد! اميدم را برافرازيد، چو پرچم ها كه از باد سحرگاهان به سر داريد. غرورم را نگه داريد، به سان آن پلنگاني كه در كوه و كمر داريد.» زمين خاموش بود و آسمان خاموش. تو گويي اين جهان را بود با گفتار آرش گوش. به يال كوه ها لغزيد كم كم پنجه ي خورشيد. هزاران نيزه ي زرّين به چشم آسمان پاشيد. نظر افكند آرش سوي شهر، آرام. كودكان بر بام؛ دختران بنشسته بر روزن؛ مادران غمگين كنار در؛ مردها در راه. سرود بي كلامي، با غمي جان كاه، ز چشمان بر همي شد با نسيم صبح دم هم راه. كدامين نغمه مي ريزد، كدام آهنگ آيا مي تواند ساخت، طنين گام هاي استواري را كه سوي نيستي مردانه مي رفتند؟ طنين گام هايي را كه آگاهانه مي رفتند؟ دشمنانش، در سكوتي ريشخند آميز، راه وا كردند. كودكان از بام ها او را صدا كردند، مادران او را دعا كردند. پيرمردان چشم گرداندند. دختران، بفشرده گردن بندها در مشت، همرهِ او قدرت عشق و وفا كردند. آرش، امّا همچنان خاموش، از شكاف دامن البرز بالا رفت. وز پي او، پرده هاي اشك پي در پي فرود آمد.» بست يك دم چشم هايش را عمو نوروز، خنده بر لب، غرقه در رؤيا. كودكان، با ديدگان خسته و پي جو، در شگفت از پهلواني ها. شعله هاي كوره در پرواز، باد در غوغا. « شام گاهان، راه جوياني كه مي جستند آرش را به روي قله ها، پي گير، بازگرديدند، بي نشان از پيكر آرش، با كمان و تركشي بي تير. آري، آري، جان خود در تير كرد آرش. كار صدها صد هزاران تيغه ي شمشير كرد آرش. تير آرش را سواراني كه مي راندند بر جيحون، به ديگر نيم روزي از پي آن روز، نشسته بر تناور ساق گردويي فرو ديدند. و آنجا را، از آن پس، مرزِ ايران شهر و توران بازناميدند. آفتاب، در گريز بي شتاب خويش، سال ها بر بام دنيا پا كشان سر زد. ماهتاب، بي نصيب از شبروي هايش، همه خاموش، در دل هر كوي و هر برزن، سر به هر ايوان و هر در زد. آفتاب و ماه را درگشت سال ها بگذشت. سال ها و باز، درتمام پهنه ي البرز، وين سراسر قله ي مغموم و خاموشي كه مي بينيد، وندرون دره هاي برف آلودي كه مي دانيد، رهگذرهايي كه شب در راه مي مانند نام آرش را پياپي در دل كهسار مي خوانند، و نياز خويش مي خواهند. با دهان سنگ هاي كوه آرش مي دهد پاسخ. مي كندشان از فراز و از نشيب جاده ها آگاه؛ مي دهد اميد، مي نمايد راه.» در برون كلبه مي بارد. برف مي بارد به روي خار و خاراسنگ. كوه ها خاموش، دره ها دل تنگ. راه ها چشم انتظار كارواني با صداي زنگ... كودكان ديري است در خوابند، در خواب است عمو نوروز. مي گذارم كنده اي هيزم در آتش دان. شعله بالا ميرود پرسوز... شاعر:سیاوش کسرایی .......................................................................... این شعر را با صدای شاعر بشنوید: دانلود  |
||
|
|
|||
|
۲۹ تیر ۱۳۸۹
|
|||
|
|
پاسخ به: ایرانی، ایرانی باش! | ||
  نام کاربری: eliyas
پیام:
۲۰۵
عضویت از: ۱۵ اردیبهشت ۱۳۸۹
طرفدار:
- only messi - perspolis - spain - pep گروه:
- کاربران عضو
|
عاشق ايرانم با همه ي .............. 
|
||
|
۲۹ تیر ۱۳۸۹
|
|||
|
|
پاسخ به: ایرانی، ایرانی باش! | ||
 نام کاربری: بارررسا
پیام:
۱,۰۸۰
عضویت از: ۷ اردیبهشت ۱۳۸۹
از: تهران
طرفدار:
- عشقم آنری بود که رفت - آنری-رونالدینیو - استقلال - اسپانیا - خسرو حیدری - فرگوسن - قلعه نوعی گروه:
- کاربران عضو
|
راست و دروغشو من نمیدونم ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ داستانک نیست ... واقعیست !!! یک معلم آمریکائی در روزنامه Huffing Post می نویسد: اخیراً یکی از شاگردان مدرسه در مقابل ناظم مدرسه که همه شاگردان از او شدیداً حساب می برند ایستاد، کاری که تقریباً هرگز سابقه نداشت. وقتی این شاگرد درخواستش برای آنچه که می خواست پذیرفته نشد، یکی دیگر از شاگردها گفت بیائید باهاش ایرانی بشیم. منظور او سازمان دادن اعتراض بود علیه ناظمی که حرف حساب به گوشش نمی رفته.او می نویسد از آن به بعد این شاگردان از کلمه ایران به عنوان یک فعل برای هر تغییری که خواستار آن هستند استفاده می کنند و ایران از حالت اسم به فعل تغییر پیدا کرده است و در این فرهنگ عامیانه فعل ایران یعنی در مقابل قدرت حاکم ایستادن. این معلم می گوید در حالیکه من کمتر توانسته ام توجه شاگرد مدرسه ها را به آنچه در دنیا می گذرد جلب کنم، این برداشت و رویکرد آنها از نام ایران برایم در حکم جایزه بزرگی است.او می گوید حتی آن شاگرد مدرسه هائی که کمترین میزان آگاهی از اخبار دنیا دارند از واژه ایرانیان به جای «تهور و شجاعت» در جملاتشان استفاده می کنند. |
||
| آنری همیشه در قلب منی | |||
|
۵ مرداد ۱۳۸۹
|
|||
|
|
پاسخ به: ایرانی، ایرانی باش! | ||
  نام کاربری: ROMAK70
پیام:
۱۱,۸۶۵
عضویت از: ۳ خرداد ۱۳۸۹
طرفدار:
- مسی - کرایوف-پویول - نساجي مازندران - هلند گروه:
- کاربران عضو
|
ايمان جان مطلب نازي فرستادي.پس جانم فداي ايران
|
||
|
۶ مرداد ۱۳۸۹
|
|||
|
|
پاسخ به: ایرانی، ایرانی باش! | ||
|
نام کاربری: بارررسا
پیام:
۱,۰۸۰
عضویت از: ۷ اردیبهشت ۱۳۸۹
از: تهران
طرفدار:
- عشقم آنری بود که رفت - آنری-رونالدینیو - استقلال - اسپانیا - خسرو حیدری - فرگوسن - قلعه نوعی گروه:
- کاربران عضو
|
نقل قول ايمان جان مطلب نازي فرستادي.پس جانم فداي ايرانممنون وظیفس |
||
| آنری همیشه در قلب منی | |||
|
۶ مرداد ۱۳۸۹
|
|||
|
|
|
برای ارسال پیام باید ابتدا ثبت نام کنید!
|
| شما می‌توانید مطالب را بخوانید. |
| شما نمی‌توانید عنوان جدید باز کنید. |
| شما نمی‌توانید به عنوان‌ها پاسخ دهید. |
| شما نمی‌توانید پیام‌های خودتان را ویرایش کنید. |
| شما نمی‌توانید پیام‌های خودتان را حذف کنید. |
| شما نمی‌توانید نظرسنجی اضافه کنید. |
| شما نمی‌توانید در نظرسنجی‌ها شرکت کنید. |
| شما نمی‌توانید فایل‌ها را به پیام خود پیوست کنید. |
| شما نمی‌توانید پیام بدون نیاز به تایید بزنید. |